<h2>ย้อนกลับไปเมื่อหลายสิบปีก่อน ทฤษฎี Peak Oil เคยเป็นที่พูดถึงกันอย่างมาก โดยทฤษฏีดังกล่าวว่าด้วยการทำนาย “จุดพีค” ของปริมาณการผลิตน้ำมันโลก ซึ่งตั้งอยู่บนสมมติฐานว่าแหล่งน้ำมันดิบจะหายากขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งจะทำให้ต้นทุนการขุดเจาะพุ่งสูงขึ้น จนผู้บริโภคไม่สามารถจ่ายไหว และทำให้ปริมาณการผลิตน้ำมันดิบลดลงในที่สุด</h2>
โดยในช่วงทศวรรษที่แล้วมีการคาดการณ์กันอย่างมากว่า Peak Oil จะเกิดขึ้นในช่วงปลายทศวรรษ ท่ามกลางราคาน้ำมันดิบที่พุ่งสูงถึง 140 ดอลลาร์สหรัฐฯ ต่อบาร์เรลในปี 2008 ก่อนจะเกิดวิกฤต Subprime ในสหรัฐฯ  แต่พัฒนาการเทคโนโลยีด้านการขุดเจาะน้ำมันได้ทำให้คำทำนาย Peak Oil ล้มเหลวอย่างไม่เป็นท่า โดยในช่วง 10 ปีที่ผ่านมา เทคโนโลยีการขุดเจาะน้ำมันจากชั้นหินดินดาน (Shale Oil) ส่งผลให้ตลาดน้ำมันดิบโลกมีอุปทานส่วนเกินเป็นอย่างมาก และกดดันให้ราคาลดลงต่ำกว่าครึ่งเมื่อเทียบกับเมื่อ 10 ปีที่แล้ว

อย่างไรก็ดี Peak Oil อาจกำลังจะมาถึงจริงๆ ในอนาคตอันใกล้นี้ แม้ครั้งนี้จะไม่ได้เกิดจากต้นทุนการผลิตที่สูงขึ้นอย่างที่เคยคาดกัน แต่จะมาจากความต้องการที่ลดลงท่ามกลางแรงกดดันจากหลายปัจจัย เช่น

หนึ่ง การปรับเปลี่ยนพฤติกรรมหลัง COVID-19 ซึ่งทำให้มีการ Work from Home และการประชุมทางไกลมากขึ้น จึงทำให้ความต้องใช้น้ำมันในการเดินทางลดลง

สอง การพัฒนาประสิทธิภาพของเครื่องยนต์และการปรับเปลี่ยนไปใช้รถยนต์ไฟฟ้า

และ สาม นโยบายด้านสิ่งแวดล้อม เช่น ข้อตกลง Paris Agreement ซึ่งนานาชาติตกลงลดปริมาณก๊าซเรือนกระจก รวมถึงการสนับสนุนพลังงานสะอาดจากภาครัฐ เช่น แผนการลงทุนส่งเสริมพลังงานสะอาด ของ EU Recovery Fund จำนวน 1 ล้านล้านยูโร และนโยบายของนาย Joe Biden ผู้ท้าชิงตำแหน่งประธานาธิบดีสหรัฐฯ ซึ่งตั้งงบส่งเสริมพลังงานสะอาดไว้สูงถึงราว 5 แสนล้านดอลลาร์สหรัฐฯ ซึ่งจะผลักดันให้มีการเปลี่ยนไปใช้พลังงานสะอาดมากขึ้นและลดการใช้น้ำมันลงในอนาคต

รายงาน World Oil Outlook ประจำปี 2020 ซึ่งจัดทำโดย OPEC คาดว่าความต้องการน้ำมันดิบโลกจะเพิ่มขึ้นจาก 99.7 ล้านบาร์เรลต่อวันในปี 2019 ไปทำจุดสูงสุดที่ราว 109 ล้านบาร์เรลต่อวันในช่วงปี 2035-2040 ก่อนจะเริ่มปรับตัวลดลงหลังจากนั้น

คาดการณ์ดังกล่าวชี้ว่าความต้องการน้ำมันดิบจะเติบโตในอัตราที่ชะลอตัวลงเรื่อยๆ โดยขยายตัวในอัตราเฉลี่ย 0.7 บาร์เรลต่อวันต่อปี ในช่วงปี 2025-2030 และชะลอตัวลงเหลือ 0.34 บาร์เรลต่อวันต่อปี ในช่วงปี 2030-2035 ซึ่งอัตราการเติบโตดังกล่าวนับว่าต่ำมากเมื่อเทียบกับในอดีตซึ่งขยายตัวในอัตราเฉลี่ย 1.2 ล้านบาร์เรลต่อวันต่อปี ในช่วงปี 2000-2019

OPEC ไม่ใช่องค์กรเดียวที่ทำนายว่าดีมานด์น้ำมันนั้นใกล้จะพีค ก่อนหน้านี้บริษัทน้ำมัน BP ได้ออกรายงาน Energy Outlook 2020 ซึ่งสะท้อนมุมมองเชิงลบต่อความต้องการน้ำมันมากกว่ารายงานของ OPEC โดยในกรณีดีสุด (Business-as-usual) BP มองว่าความต้องการน้ำมันดิบโลกได้ทำจุดสูงสุดไปแล้วในปี 2019 (OPEC คาด Demand จะ Peak ปี 2040) และจะทรงตัวที่ราว 100 ล้านบาร์เรลต่อวัน (OPEC คาด Demand จะ Peak ที่ 109 ล้านบาร์เรลต่อวัน) ไปจนถึงปี 2040 ก่อนจะทยอยลดลงมาอยู่ที่ 96 ล้านบาร์เรลต่อวันในปี 2045 (OPEC คาด 109.1 บาร์เรลต่อวัน)

<figure><img class="wp-image-35835 size-full" src="https://forbesthailand.com/wp-content/uploads/2020/10/peak-oil-002.jpg" alt="" width="600" height="349" /><figcaption> แผนภาพที่ 1: OPEC มองดีมานด์น้ำมันจะพีคที่ 109 บาร์เรลต่อวัน ในปี 2035  ในขณะที่ BP มองดีมานด์พีคไปแล้วในปีที่แล้วและจะทรงตัวที่ 100 ล้านบาร์เรลต่อวันไปจนถึงปี 2035</figcaption></figure>

ส่วนในกรณี Rapid และ Net Zero ที่ตั้งอยู่บนสมมติฐานว่านโยบายด้านสิ่งแวดล้อมจะมีความเข้มงวดมากขึ้นและเร่งให้เกิดการปรับเปลี่ยนไปใช้พลังงานสะอาดอย่างรวดเร็วในอนาคต ความต้องการน้ำมันดิบจะเริ่มลดลงอย่างเห็นได้ชัดตั้งแต่ปี 2025 เป็นต้นไป และลดลงมาเหลือเพียง 55 ล้านบาร์เรลต่อวัน และ 30 ล้านบาร์เรลต่อวัน ในปี 2045 ตามลำดับ

Peak Oilหรือจุดสูงสุดความต้องการน้ำมันโลกอาจไม่ใช้เรื่องไกลตัวอีกต่อไป ซึ่งนั่นอาจทำอุตสาหกรรมสำรวจและขุดเจาะน้ำมันอยู่ในช่วงขาลงจนกลายเป็น Sunset Industry ดังที่ราคาหุ้นของหลายบริษัทกำลังสะท้อนอยู่ในปัจจุบัน

&nbsp;

<img class="alignnone wp-image-35838 size-thumbnail" src="https://forbesthailand.com/wp-content/uploads/2020/10/คมศร-ประกอบผล-150x150.jpg" alt="" width="150" height="150" />
บทความโดย
คมศร ประกอบผล
หัวหน้าศูนย์วิเคราะห์เศรษฐกิจและกลยุทธ์ทิสโก้ (TISCO ESU)

<hr />

ไม่พลาดบทความด้านกลยุทธ์องค์กรและธุรกิจ ติดตามเราได้ที่ <a href="https://www.facebook.com/ForbesThailandMagazine/">เพจเฟซบุ๊ก Forbes Thailand Magazine</a>
และ <a href="https://twitter.com/Forbes_TH">ทวิตเตอร์ Forbes Thailand</a>

&nbsp;

Peak Oil อาจกำลังมาถึงในอนาคตอันใกล้

<h2 class="p1">ท่ามกลางรายงานตัวเลขเศรษฐกิจที่ย่ำแย่และการระบาดของโรค COVID-19 ที่ยังเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง แต่ "ตลาดหุ้น" ทั่วโลกกลับปรับตัวขึ้นอย่างรวดเร็วราวกับว่าวิกฤต COVID-19 นั้นไม่เคยเกิดขึ้น โดยตลาดหุ้นไทยได้ปรับตัวขึ้นจากจุดต่ำสุดที่ราว 1,000 จุด มาอยู่สูงสุดเหนือ 1,400 ในช่วงต้นเดือน มิ.ย. หรือพุ่งขึ้นถึง 40% ในช่วงเวลาเพียงสองเดือน จนมาอยู่ต่ำกว่าต้นปีเพียงไม่ถึง 10% </h2>
 ปรากฏการณ์ที่ "ตลาดหุ้น" วิ่งขึ้น สวนทางกับเศรษฐกิจที่เป็นขาลงนั้นสร้างความประหลาดใจต่อทั้งนักวิเคราะห์และนักลงทุนทั่วโลกเป็นอย่างมาก ไม่เว้นแม้กระทั่ง Warren Buffet ที่ได้ตัดสินใจขายหุ้นสายการบินออกไปจนหมดพอร์ตในเดือน เม.ย. แต่เพียงเดือนเดียวหลังจากนั้นหุ้นสายการบินก็ได้พุ่งขึ้นเป็นเท่าตัวในเดือน พ.ค.
 การพุ่งขึ้นของตลาดหุ้นในช่วง 2 เดือนที่ผ่านมา ท่ามกลางคาดการณ์ผลกำไรของบริษัทจดทะเบียน ซึ่งถูกปรับลดลงอย่างต่อเนื่อง ส่งผลให้ Valuation ของตลาดหุ้นเพิ่มขึ้นสูงมาก โดยตลาดหุ้นสหรัฐฯ ได้ขึ้นมาเทรดที่ Foward PER ที่ราว 22 เท่า แทบจะแพงที่สุดเป็นประวัติการณ์ และเป็นรองแค่เพียงช่วง Dot-com Bubble
โดยการฟื้นตัวของตลาดหุ้นในช่วงที่ผ่านมานั้นถูกผลักดันจากมาตรการอัดฉีดสภาพคล่องของธนาคารกลาง และมาตรการพยุงตลาดตราสารหนี้เอกชน ซึ่งช่วยลดความเสี่ยงในการขาดสภาพคล่องและการผิดนัดชำระหนี้ลงเป็นอย่างมาก
 เมื่อมองไปข้างหน้า เรามองว่าตลาดหุ้นมี Upside ที่จำกัด เนื่องจาก 1) ระดับ Valuation ที่เพิ่มขึ้นมาสูงเกินพื้นฐาน 2) Bond Yield ที่อาจเพิ่มสูงขึ้นตามการฟื้นตัวของเศรษฐกิจจะเริ่มส่งผลกดดันระดับ Valuation 3) คาดการณ์ผลกำไรที่มีแนวโน้มถูกปรับลดลง และ 4) ปัจจัยเสี่ยงที่ยังมีอยู่มากในช่วงครึ่งหลังของปี เช่น การระบาดของ COVID-19 ระลอกสอง การเลือกตั้งสหรัฐฯ และความขัดแย้งระหว่างสหรัฐฯ และจีนที่อาจปะทุขึ้นอีกครั้ง
โดยในด้านระดับ Valuation เราใช้แบบจำลอง Regression Model เพื่อประเมินระดับ Valuation ที่เหมาะสม โดยในตัวแปรด้านอัตราดอกเบี้ยและสภาพคล่อง รวมถึงความเสี่ยงในการผิดนัดชำระหนี้ ซึ่ง Model ดังกล่าวชี้ว่า ตลาดควรเทรดที่ Forward PER ที่ 21 เท่า ซึ่งต่ำกว่าระดับปัจจุบันที่ 22 เท่าอยู่ราว 5%
 นอกจากนั้น การฟื้นตัวของเศรษฐกิจต่อจากนี้ อาจทำให้ Bond Yield กลับมาเพิ่มขึ้น โดยอัตราผลตอบแทนพันธบัตรระยะยาว หรือที่เรียกกันว่า Bond Yield นั้นจะเคลื่อนไหวตามคาดการณ์อัตราเงินเฟ้อในอนาคต กล่าวคือ หากนักลงทุนมองเศรษฐกิจฟื้นตัว ก็จะคาดการณ์อัตราเงินเฟ้อเพิ่มขึ้น ซึ่งทำให้นักลงทุนต้องการผลตอบแทนจากการลงทุนในพันธบัตรระยาวเพิ่มขึ้นเพื่อชดเชยอัตราเงินเฟ้อ
 Bond Yield ของสหรัฐฯ นับเป็นดอกเบี้ยอ้างอิงที่สำคัญในการกำหนดราคาสินทรัพย์ทางการเงินทั่วโลก ซึ่งตามทฤษฎีการเงิน การเพิ่มขึ้นของ Bond Yield จะส่งผลให้อัตราคิดลด (Discount Rate) ของกระแสเงินสด (Cash Flow) ในอนาคตเพิ่มขึ้น และจะส่งผลให้ระดับ Valuation ของตลาดหุ้นปรับตัวลดลงนั่นเอง แบบจำลองของเราชี้ว่าทุก 1% ของ Bond Yield ที่เพิ่มขึ้น จะกดดันให้ Forward PER ของตลาดหุ้นลดลง 9% 
นอกจากระดับ Valuation จะเริ่มถูกกดดันจาก Bond Yield แล้ว เรายังมองว่าผลประกอบการของบริษัทจดทะเบียนยังมีความเสี่ยงที่จะถูกปรับลดลงอีกด้วย โดยนักวิเคราะห์คาดการณ์ว่ากำไรในปีนี้ของบริษัทในดัชนี S&amp;P 500 จะหดตัวเพียง -14% น้อยกว่าวิกฤตในปี 2009 ที่ -49% และวิกฤตฟองสบู่ Dot-com ในปี 2000 ที่ -24% เป็นอย่างมาก 
และยังคาดว่ากำไรจะฟื้นตัวอย่างรวดเร็วในปีหน้า +26% ไปอยู่สูงกว่ากำไรของปี 2019 ถึง 8% ในปี 2021 ซึ่งเรามองว่ายังสูงเกินความเป็นจริงไปอยู่มาก และคาดว่านักวิเคราะห์จะปรับลดคาดการณ์กำไรลงอีกในระยะ 1-2 เดือนต่อจากนี้ หลังรายงานตัวเลขเศรษฐกิจของเดือน เม.ย. ซึ่งเป็นเดือนที่ได้รับผลกระทบจากมาตรการ Lockdown อย่างเต็มที่ และการประกาศผลประกอบการไตรมาส 1 ซึ่งจะทำให้นักวิเคราะห์ประเมินผลกระทบต่อกำไรได้ชัดเจนขึ้น 
 ยิ่งไปกว่านั้น ตลาดยังมีปัจจัยเสี่ยงที่ยังรออยู่ในช่วงครึ่งหลังของปี เช่น การระบาดของ COVID-19 ระลอกสอง ซึ่งเราเริ่มเห็นจำนวนผู้ติดเชื้อเริ่มกลับมาในหลายประเทศ เช่น สหรัฐฯ จีน และญี่ปุ่น
ประกอบกับความเสี่ยงจากการเลือกตั้งสหรัฐฯ ที่ Joe Biden เริ่มทำคะแนนนำประธานาธิบดี Trump ท่ามกลางกระแสการประท้วงต่อต้านการเหยียดผิว พร้อมกันนั้นพรรค Democrat ก็ขึ้นมามีโอกาสครองเสียงข้างมากในทั้งสภาบนและสภาล่าง ซึ่งอาจทำให้มีการผลักดันการขึ้นภาษี อันจะเป็นปัจจัยเสี่ยงต่อตลาดหุ้นต่อไป
&nbsp;
<ul>
 	<li>อ่านเพิ่มเติม <a href="https://forbesthailand.com/commentaries/thought-leaders/%e0%b8%a2%e0%b8%b4%e0%b9%88%e0%b8%87%e0%b8%9c%e0%b9%88%e0%b8%ad%e0%b8%99%e0%b8%84%e0%b8%a5%e0%b8%b2%e0%b8%a2%e0%b8%99%e0%b9%82%e0%b8%a2%e0%b8%9a%e0%b8%b2%e0%b8%a2%e0%b9%80%e0%b8%97%e0%b9%88%e0%b8%b2.html">ยิ่งผ่อนคลายนโยบายเท่าไรก็ยิ่งเป็นผลดีกับเศรษฐกิจเท่านั้น</a></li>
</ul>
&nbsp;

<img class="alignnone wp-image-31255" src="https://forbesthailand.com/wp-content/uploads/2020/06/คมศร-ประกอบผล.jpg" alt="" width="300" height="300" />
โดย คมศร ประกอบผล
หัวหน้าศูนย์วิเคราะห์เศรษฐกิจและกลยุทธ์ทิสโก้ (TISCO ESU)


<hr />

ไม่พลาดเรื่องราวน่าสนใจอื่นๆ ของเรา ติดตามเราได้ที่ <a href="https://www.facebook.com/ForbesThailandMagazine/">เพจเฟซบุ๊ก Forbes Thailand Magazine</a>

เศรษฐกิจขาลง "ตลาดหุ้น" ขาขึ้น?

<h2 class="p1">ท่ามกลางการระบาดของโรค COVID-19 ที่แผ่ขยายไปทั่วโลก และส่งผลกระทบต่อเศรษฐกิจเป็นวงกว้าง ธนาคารกลาง หรือ Fed ได้ตัดสินใจเรียกประชุมฉุกเฉิน และประกาศลดดอกเบี้ยลงถึง 50bps ในวันที่ 3 มี.ค.ที่ผ่านมา แต่แทนที่หุ้นจะวิ่งรับข่าวดี ตลาดหุ้นสหรัฐฯ กลับปิดลบถึง 3% ในคืนวันนั้น และยังลงยาวต่อเนื่องมาจนถึงปัจจุบัน</h2>
เพราะเหตุใดมาตรการลดดอกเบี้ยที่ ธนาคารกลาง เคยใช้ได้ผลมาโดยตลอดในช่วงหลายปีที่ผ่านมา จึงกลับกลายเป็นกระสุนด้าน ที่ไม่เพียงแต่จะล้มเหลวในการเรียกความเชื่อมั่นให้กับตลาด แต่ยิ่งกลับสร้างความตื่นตระหนกและจุดชนวนให้เกิดการเทขายหุ้นซ้ำอีก?
การลดดอกเบี้ยฉุกเฉินครั้งนี้ นับเป็นครั้งที่ 8 ในประวัติศาสตร์ โดย 7 ครั้งก่อนหน้านี้เป็นการลดดอกเบี้ยในช่วง 3 เหตุการณ์ ได้แก่ 1) วิกฤตเศรษฐกิจในรัสเซียและการล้มของกองทุน Hedge Fund LTCM ในปี 1998 2) ช่วงวิกฤต Dot-com และการก่อการร้าย 9/11 ในปี 2001 รวม 3 ครั้ง และ 3) ในช่วงวิกฤต Subprime ปี 2007-2008 รวม 3 ครั้ง 
การลดดอกเบี้ยฉุกเฉินที่ผ่านมา หลายครั้งกลับเป็นการส่งสัญญาณลบต่อตลาดหุ้น เนื่องจากนักลงทุนมองว่า Fed ประเมินเศรษฐกิจแย่กว่าที่คาด จึงจำเป็นต้องผ่อนคลายนโยบายการเงินอย่างเร่งด่วน โดยการลดดอกเบี้ยฉุกเฉิน 7 ครั้งที่ผ่านมามักอยู่ในช่วงเริ่มต้นของการเกิด Recession และตลาดหุ้น (ดัชนี S&amp;P500) มักให้ผลตอบแทนติดลบ -6.8% โดยเฉลี่ยในช่วง 1 ปีหลังการลดดอกเบี้ยฉุกเฉิน ซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้การลดดอกเบี้ยครั้งล่าสุด ยิ่งเป็นการบั่นทอนความเชื่อมั่นของตลาดซ้ำไปอีก
ไม่เพียงแต่เฉพาะ Fed ที่ล้มเหลวในการพยายามฟื้นความเชื่อมั่นให้กับตลาด ธนาคารกลางอื่นๆ ที่ทยอยประกาศมาตรการการเงินตามมาก็ไม่สามารถชะลอการเทขายหุ้นได้เช่นกัน เช่น แบงก์ชาติของอังกฤษ (BoE) ที่ประกาศลดดอกเบี้ยลง 50bps สู่ระดับต่ำสุดเป็นประวัติการณ์ที่ 0.25% ในการประชุมฉุกเฉินวันที่ 11 มี.ค. และธนาคารกลางยุโรป (ECB) ที่ประกาศจะเพิ่มการเข้าซื้อสินทรัพย์ (QE) มูลค่ารวม EUR120bn ไปจนถึงสิ้นปี   
เมื่อตลาดหมดความเชื่อมั่นกับมาตรการของธนาคารกลางแล้ว ปัจจัยอะไรที่จะฟื้นความเชื่อมั่นและทำให้ตลาดหุ้นฟื้นตัวกลับมาได้? เรามองว่าตลาดต้องการข่าวดีจาก 3 ปัจจัย ดังต่อไปนี้
หนึ่ง มาตรการการคลัง เช่น การออกมาตรการลดภาษี หรือการกระตุ้นเศรษฐกิจ ที่มีขนาดใหญ่มากเพียงพอที่จะทำให้ตัวเลขเศรษฐกิจและความเชื่อมั่นฟื้นตัวได้อย่างฉับพลัน ซึ่งในระยะสั้น การออกมาตรการการคลังเหล่านี้ยังดูเป็นไปได้ยาก โดยเฉพาะในประเทศใหญ่ๆ เช่น สหรัฐฯ ซึ่งจะมีการเลือกตั้งประธานาธิบดีในช่วงปลายปีนี้ และพรรค Democrat ที่ครองเสียงข้างมากในสภาผู้แทน ยังน่าจะออกเสียงคัดค้านมาตรการกระตุ้นเศรษฐกิจที่จะช่วยหนุนคะแนนของ Trump ในการเลือกตั้งที่จะมาถึง 
สอง การควบคุมโรคระบาด จำนวนผู้ติดเชื้อที่ยังเพิ่มขึ้นเร็วต่อเนื่องในหลายๆ ประเทศ นับเป็นปัจจัยหลักที่กดดันเศรษฐกิจและความเชื่อมั่น ซึ่งหากยังควบคุมไม่ได้เป็นเวลานาน ก็อาจลุกลามจนทำให้เกิดการปลดคนงาน หรือการผิดนัดชำระหนี้ระลอกใหญ่ ซึ่งเป็นชนวนให้เกิด Recession แต่หากการระบาดของโรคควบคุมได้เร็ว ความเสี่ยง Recession ก็จะลดลงอย่างมาก
สาม การกลับมาเจรจาลดปริมาณการผลิตน้ำมันระหว่างซาอุฯ และรัสเซีย ซึ่งจะช่วยให้ราคาน้ำมันฟื้นตัวขึ้น และลดความเสี่ยงที่ผู้ผลิต Shale Oil ในสหรัฐฯ จะผิดนัดชำระหนี้ก่อนที่ตลาดจะผันผวนไปมากกว่านี้ แต่การกลับมาเจรจากันก็ดูจะยังเป็นไปได้ยากในเวลาอันสั้น เนื่องจากซาอุฯ ยังดูมีท่าทีที่แข็งกร้าว และยังเดินหน้าที่จะผลิตน้ำมันเพิ่มเพื่อแย่งชิงส่วนแบ่งตลาดอย่างต่อเนื่อง
หากไม่มีปัจจัยบวกดังกล่าวมาช่วย ความเชื่อมั่นของตลาดของนักลงทุนก็จะถูกบั่นทอนไปเรื่อยๆ จนอาจทำให้เศรษฐกิจเข้าสู่ภาวะถดถอยได้ในที่สุด
&nbsp;
<ul>
 	<li>อ่านเพิ่มเติม <a href="https://forbesthailand.com/commentaries/economic-outlook/covid-19-%e0%b8%81%e0%b8%b1%e0%b8%9a%e0%b8%81%e0%b8%b2%e0%b8%a3%e0%b8%96%e0%b8%94%e0%b8%96%e0%b8%ad%e0%b8%a2%e0%b8%82%e0%b8%ad%e0%b8%87%e0%b9%80%e0%b8%a8%e0%b8%a3%e0%b8%a9%e0%b8%90%e0%b8%81%e0%b8%b4.html">COVID-19 กับการถดถอยของเศรษฐกิจไทย</a></li>
</ul>
&nbsp;

<img class="alignnone wp-image-4797" src="https://forbesthailand.com/wp-content/uploads/2019/02/คมศร-ประกอบผล-03.jpg" alt="" width="300" height="300" />
โดย คมศร ประกอบผล
หัวหน้าศูนย์วิเคราะห์เศรษฐกิจและกลยุทธ์ทิสโก้ (TISCO ESU)


<hr />

<a href="https://www.facebook.com/ForbesThailandMagazine/">ไม่พลาดบทความด้านธุรกิจ กดติดตามได้ที่ Facebook Fanpage: Forbes Thailand Magazine</a>

เมื่อ "ธนาคารกลาง" หมดน้ำยา ตลาดยังเหลือความหวังอะไรอีก?

<h2>อัตราการเติบโตของเศรษฐกิจโลกที่ชะลอตัวลงอย่างต่อเนื่องตั้งแต่ต้นปี ประกอบกับผลกระทบจากสงครามการค้า ความเสี่ยงจากความขัดแย้งด้านภูมิรัฐศาสตร์ และความไม่แน่นอนในการเจรจา Brexit ทำให้ความเสี่ยงที่เศรษฐกิจโลก จะเข้าสู่ภาวะถดถอยในช่วง 1-2 ปีข้างหน้าเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ</h2>
โดยหากมองเป็นรายประเทศ เศรษฐกิจเยอรมันนี ซึ่งเป็นเศรษฐกิจขนาดใหญ่ที่สุดในยูโรโซนและใหญ่เป็นอันดับ 4 ของโลก นับเป็นประเทศแรกๆ ที่ได้รับผลกระทบจากสงครามการค้าและการชะลอตัวของอุปสงค์โลก เนื่องจากเป็นเศรษฐกิจที่พึ่งพาภาคการผลิตและการส่งออกเป็นสำคัญ โดยถูกกระทบทั้งจากยอดขายรถยนต์ที่หดตัวทั่วโลก และยอดสั่งซื้อเครื่องจักรที่ลดลงตามความเชื่อมั่นของผู้ประกอบการที่เริ่มสั่นคลอน ซึ่งทำให้ GDP ของเยอรมันนีหดตัวในไตรมาส 2 และน่าจะมีแนวโน้มหดตัวต่อเนื่องในไตรมาส 3 หากประเมินจากดัชนีชี้วัดเศรษฐกิจต่างๆ เช่น ดัชนีภาคการผลิต Manufacturing PMI, ดัชนีความเชื่อมั่นทางเศรษฐกิจของนักวิเคราะห์ ZEW Survey Expectations และความเชื่อมั่นทางเศรษฐกิจของภาคธุรกิจโดย IFO ที่ปรับตัวลดลงต่อเนื่องสู่ระดับต่ำสุดในรอบหลายปี ซึ่งจะทำให้เศรษฐกิจเยอรมันนีเข้าสู่ภาวะถดถอยเชิงเทคนิค (Technical Recession) ในเร็วๆ นี้

ด้านเศรษฐกิจจีน ซึ่งเป็นเศรษฐกิจใหญ่อันดับสองของโลก ก็ส่งสัญญาณชะลอตัวลงอย่างต่อเนื่อง โดยผลผลิตภาคอุตสาหกรรม (Industrial Production) ขยายตัวต่ำสุดในรอบกว่า 17 ปี ที่ 4.8% YoY ในเดือน ก.ค. โดยถูกกดดันจากการผลิตรถยนต์และโทรศัพท์มือถือที่หดตัวแรง

ในขณะที่เศรษฐกิจญี่ปุ่น ซึ่งเป็นเศรษฐกิจขนาดใหญ่เป็นอันดับสามของโลก แม้จะยังขยายตัวได้ต่อเนื่องในช่วงที่ผ่านมา แต่ก็ยังมีความเสี่ยงจากการขึ้นภาษีผู้บริโภคจาก 8% เป็น 10% ในเดือน ต.ค. ซึ่งจะกดดันการบริโภคภายในประเทศและอาจฉุดให้เศรษฐกิจพลิกกลับมาหดตัวในช่วงปลายปีนี้

ส่วนเศรษฐกิจขนาดใหญ่ที่สุดของโลกอย่างสหรัฐฯ ยังขยายตัวได้อย่างแข็งแกร่งในช่วงที่ผ่านมา โดยได้รับแรงหนุนจากการบริโภคที่ยังเติบโตต่อเนื่อง แต่เราก็เริ่มเห็นถึงสัญญาณการชะลอตัวลงของการจ้างงาน ซึ่งหากการจ้างงานยังไม่ฟื้นตัวขึ้น ก็จะส่งผลให้อัตราการว่างงานกลับมาเพิ่มขึ้น และก็จะส่งผลกดดันการบริโภคภาคเอกชนในที่สุด

ภาพรวมเศรษฐกิจโลกที่ชะลอตัวลงอย่างน่าเป็นกังวล กดดันให้ตลาดหุ้นทั่วโลกเริ่มปรับฐานตั้งแต่ปลายเดือน ก.ค. จนมาถึงปัจจุบัน เราประเมิน Downside ของตลาดหุ้นต่อจากนี้ โดยแบ่งเป็นสองกรณี ได้แก่ 1) เศรษฐกิจชะลอตัวลงแต่ไม่เข้าสู่ภาวะ Recession และ 2) เศรษฐกิจโลกชะลอตัวลงต่อเนื่องจนเข้าสู่ภาวะ Recession ในปีหน้า

ในกรณีแรก (เศรษฐกิจชะลอตัวลงแต่ไม่เข้าสู่ภาวะ Recession) เราประเมิน Downside โดยเทียบเคียงกับในช่วงปลายปี 2015 ถึงต้นปี 2016 ซึ่งในช่วงนั้นเศรษฐกิจโลกได้ชะลอตัวลงอย่างน่ากังวลโดยเฉพาะเศรษฐกิจจีน ซึ่งดัชนีภาคการผลิตหดตัวต่อเนื่องถึง 7 เดือน และจีนได้มีการลดค่าเงินหยวนเพื่อช่วยประคองเศรษฐกิจ ซึ่งคล้ายกับในปัจจุบันที่จีนปล่อยให้ค่าเงินหยวนอ่อนลงเพื่อบรรเทาผลกระทบจากสงครามการค้า อย่างไรก็ตามธนาคารกลางและรัฐบาลทั่วโลกได้ใช้มาตรการกระตุ้นเศรษฐกิจ เช่น การเพิ่มวงเงิน QE และการลดดอกเบี้ยของธนาคารกลางทั้งยุโรปและญี่ปุ่น ประกอบกับการกระตุ้นเศรษฐกิจด้วยนโยบายการคลังของจีน ซึ่งได้ช่วยพยุงให้เศรษฐกิจโลกกลับมาฟื้นตัวได้สำเร็จ และช่วยหลีกเลี่ยงภาวะ Recession ได้ในที่สุด

ย้อนกลับไปดูตลาดหุ้นในช่วงปี 2015 - 2016 เราพบว่าค่า Forward P/E ของดัชนี S&amp;P500 ได้ลดลงจากราว 17 เท่าในช่วงกลางปี 2015 มาทำจุดต่ำสุดที่ 15 เท่าในช่วงต้นปี 2016 ซึ่งหากเรายึดค่า P/E ต่ำสุดที่ 15 เท่า เป็น Bottom ของการปรับฐาน เราจะคำนวณ Bottom ของดัชนี S&amp;P500 ในรอบนี้ได้ที่ราว 2,600 จุด หรือคิดเป็น Downside ประมาณ 8% จากปัจจุบัน (ดัชนี S&amp;P500 อยู่ที่ 2,840 จุด ณ เวลาที่เขียน)

ส่วนในกรณีเลวร้าย หากเศรษฐกิจยังชะลอตัวลงต่อเนื่องจนเข้าสู่ภาวะ Recession ในที่สุด ดัชนี S&amp;P500 ก็มีความเสี่ยงที่จะปรับฐานลงต่ำกว่า 2,600 จุด ซึ่งเราประเมิน Downside ในกรณีนี้โดยการวิเคราะห์สมการถดถอย (Linear Regression) โดยใช้ข้อมูลของการเกิด Recession ในอดีต ซึ่งมีความสัมพันธ์กับสองตัวแปร ได้แก่ 1) ความยาวนานของ Recession และ 2) P/E (trailing) ของตลาดหุ้นในช่วงก่อนเกิด Recession กล่าวคือ หาก Recession มีความยาวนานมาก และตลาดหุ้น Trade ที่ P/E สูง ก็จะทำให้ตลาดมีการปรับฐานรุนแรง ซึ่ง Model ดังกล่าวทำนายว่าดัชนี S&amp;P500 มีความเสี่ยงที่จะปรับฐานราว 30% จากจุดสูงสุด หาก Recession ครั้งหน้าเป็น Recession ขนาดเล็กซึ่งกินระยะเวลาประมาณ 9 เดือน หรือคิดเป็นดัชนี S&amp;P500 ที่ราว 2,100 จุด (ลดลง 30% จากจุดสูงสุดที่ 3,000 จุด)

ในเชิงกลยุทธ์เราประเมินว่าในระยะสั้นตลาดหุ้น (S&amp;P500) จะลงไปทดสอบจุดต่ำสุดที่ 2,600 จุด ก่อนจะเริ่มฟื้นตัวขึ้นจากความหวังว่ามาตรการกระตุ้นเศรษฐกิจ เช่น การลดดอกเบี้ยและการกลับมาทำ QE ของธนาคารกลางทั่วโลก จะช่วยหนุนให้เศรษฐกิจกลับมาขยายตัวได้ อย่างไรก็ดีหากตัวเลขเศรษฐกิจยังไม่มีสัญญาณฟื้นตัวในไตรมาส 4 ตลาดก็มีความเสี่ยงที่จะกลับตัวเป็นขาลงยาว (Bear Market) จากความกังวลต่อการเกิด Recession และอาจปรับตัวลงต่อจนไปถึง 2,100 จุดในกรณีที่เศรษฐกิจโลกเข้าสู่ภาวะ Recession ในปี 2020 ขึ้นมาจริงๆ

ตลาดหุ้นแค่ปรับฐานหรือกลับตัวเป็นขาลง?

<h2 class="p1">เมื่อมองย้อนกลับไปถึงกลางปี 2552 ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของการขยายตัวของเศรษฐกิจรอบนี้นั้น หากเศรษฐกิจโลกยังขยายตัวได้ต่อจนถึงกลางปีนี้ วัฏจักรรอบนี้ก็จะมีอายุครบ 10 ปี ซึ่งนับเป็นการขยายตัวต่อเนื่องที่ยาวที่สุดในประวัติศาสตร์ เรากำลังเดินทางเข้าสู่ช่วงปลายของ 'วัฏจักรเศรษฐกิจ' เข้าไปทุกขณะ</h2>
 การขยายตัวของเศรษฐกิจโลกเริ่มชะลอตัวลงอย่างชัดเจนตั้งแต่ช่วงไตรมาสสุดท้ายของปีที่แล้วต่อเนื่องมาถึงปีนี้ โดยดัชนีผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อในภาคการผลิตของจีน ยุโรป และญี่ปุ่น ได้ลดลงมาอยู่ที่ระดับต่ำกว่า 50 จุดซึ่งเป็นเส้นแบ่งระหว่างขยายตัวกับหดตัว จะมีก็แต่เพียงดัชนีของสหรัฐฯ ที่ยังอยู่ในเกณฑ์ขยายตัว แต่ก็ส่งสัญญาณชะลอตัวลงอย่างเห็นได้ชัด
 ตัวเลขส่งออกจากหลายประเทศก็เริ่มสะท้อนผลกระทบของ สงครามการค้า ซึ่งแม้ว่าการเจรจาการค้าระหว่างจีนกับสหรัฐฯ จะดูมีความคืบหน้ามากขึ้น แต่ตัวเลขส่งออกนั้นกลับยังหดตัวเพิ่มขึ้น โดยเฉพาะยอดส่งออกของจีนที่พลิกกลับมาหดตัวตั้งแต่ช่วงปลายปีที่แล้วหลังจากที่ขยายตัวดีมาตลอดทั้งปี ในขณะที่ประเทศในเอเชียอื่น ซึ่งเป็นเศรษฐกิจเปิดและเน้นการส่งออกอย่างไทย เกาหลี และญี่ปุ่น ก็เห็นการหดตัวของการส่งออกต่อเนื่องตั้งแต่เดือนธันวาคมเช่นกัน
 ปัจจัยหลักที่กดดันการส่งออกในปีนี้นั้นได้แก่การเร่งส่งออกสินค้าในปีที่แล้วเพื่อหลีกเลี่ยงผลกระทบจากการขึ้นภาษีนำเข้าของสหรัฐฯ โดยก่อนหน้านี้สหรัฐฯ ขู่ว่าจะปรับเพิ่มอัตราภาษีนำเข้ากับสินค้าจีนมูลค่า 2 แสนล้านเหรียญสหรัฐฯ จาก 10% เป็น 25% ในวันที่ 1 มกราคม แต่ต่อมาเดือนธันวาคมทั้งสองฝ่ายได้ตกลงจะร่วมเจรจาการค้า ซึ่งทำให้แผนการขึ้นภาษีดังกล่าวถูกชะลอออกไป และส่งผลให้ผู้ประกอบการที่เคยเร่งส่งออกสินค้ามาในช่วงก่อนหน้านี้เริ่มชะลอการส่งสินค้าลง
ดังนั้นไม่ว่าผลการเจรจาการค้าระหว่างจีนและสหรัฐฯ จะออกมาในรูปใด ตัวเลขการค้าและการส่งออกทั่วโลกในช่วงครึ่งปีแรกของปีนี้ ก็น่าจะมีการชะลอตัวลงอย่างชัดเจน เนื่องจากมีการเร่งส่งออกไปมากแล้วเมื่อปีที่แล้ว
 ในขณะที่เศรษฐกิจมีความเสี่ยงมากขึ้น แต่ธนาคารกลางส่วนใหญ่กลับขาดแคลนเครื่องมือที่จะกระตุ้นเศรษฐกิจ เนื่องจากเงินเฟ้อที่คาดว่าจะทรงตัวอยู่ในระดับใกล้เคียงกับเป้าหมายของธนาคารกลางไปตลอดทั้งปี จากแรงกดดันจากต้นทุนที่เพิ่มขึ้นจากสงครามการค้า ประกอบกับตลาดแรงงานที่ตึงตัวทั่วโลก จะเป็นอุปสรรคในการใช้นโยบายการเงินเพื่อกระตุ้นเศรษฐกิจ
 ด้านนโยบายการคลังก็มีข้อจำกัดจากปัญหาหนี้ภาครัฐที่สูงทั่วโลก ซึ่งเป็นอุปสรรคต่อการเพิ่มการใช้จ่ายและลงทุนภาครัฐเพื่อกระตุ้นเศรษฐกิจ โดยก่อนหน้านี้สหรัฐฯ เป็นประเทศใหญ่ประเทศเดียวที่ยังพอมีกระสุนในการกระตุ้นเศรษฐกิจ แต่ประธานาธิบดี Trump ได้ประกาศมาตรการลดภาษีไปแล้วในปีที่แล้ว ซึ่งการลดภาษีจะทำให้สหรัฐฯ ขาดดุลการคลังเพิ่มขึ้นและกลับมาเป็นข้อจำกัดในการกระตุ้นเศรษฐกิจ
 อีกประเทศที่มีความสำคัญมากต่อเศรษฐกิจโลกก็คือจีน ซึ่งปกติเรามักมองจีนเป็นเศรษฐกิจที่ “สั่งได้” โดยที่ผ่านมารัฐบาลจะกระตุ้นเศรษฐกิจโดยใช้สองเครื่องมือหลัก ได้แก่
1. การกระตุ้นการปล่อยกู้ เช่น เพิ่มโควตาการปล่อยกู้ของธนาคาร หรือลดดอกเบี้ย หรือ 2. การลงทุนก่อสร้างโครงสร้างพื้นฐาน ซึ่งเครื่องมือทั้งสองนั้นได้แสดงให้เห็นมาแล้วว่าเป็นเครื่องมือที่มีประสิทธิภาพและทำให้เศรษฐกิจฟื้นได้เร็วตามสั่ง แต่ก็มีผลข้างเคียงคือทำให้ระดับหนี้ของจีนพุ่งสูงขึ้นจนเป็นที่น่ากังวล ดังนั้นในปีนี้ที่เศรษฐกิจเริ่มชะลอตัวลงจากผลของสงครามการค้า รัฐบาลจีนจึงต้องให้ไปใช้เครื่องมืออื่น เช่น การลดภาษีและการกระตุ้นการบริโภคในประเทศ ซึ่งเป็นเครื่องมือที่เห็นผลช้ากว่า และรัฐบาลก็ลังเลที่จะกระตุ้นเศรษฐกิจอย่างเต็มที่เนื่องจากกลัวปัญหาหนี้ที่จะตามมาในระยะยาว
 ในยามที่เศรษฐกิจโลกอยู่ในช่วงปลายวัฏจักรและเครื่องมือในการกระตุ้นเศรษฐกิจของภาครัฐเริ่มมีข้อจำกัดมากขึ้น ตลาดหุ้นน่าคงต้องเผชิญกับความผันผวนที่สูงอย่างต่อเนื่องตามความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้น ดังนั้นการตั้งเป้าหมายการลงทุนต้องเปลี่ยนไปจากเดิมที่มุ่งเน้นสร้างผลตอบแทนสูงสุดเป็นการเน้นการบริหารความเสี่ยงและรักษาเงินต้น จึงแนะนำให้นักลงทุนจัดสัดส่วนการลงทุน ดังนี้
<img class="alignnone size-full wp-image-9942" src="https://forbesthailand.com/wp-content/uploads/2019/06/จัดพอร์ต-TISCO.jpg" alt="" width="800" height="260" />

&nbsp;

<hr />

<a href="https://buffet.ookbee.com/magazine/forbes/issue/da28b0dd-32cc-41e4-90bb-613dcc017a03">คลิกเพื่ออ่านบทความทางด้านการลงทุนได้ที่ Forbes Wealth Management &amp; Investing 2019 ในรูปแบบ e-Magazine</a>

<a href="https://buffet.ookbee.com/magazine/forbes/issue/da28b0dd-32cc-41e4-90bb-613dcc017a03"><img class="lazy alignnone size-full wp-image-9194 lazy-loaded" src="https://forbesthailand.com/wp-content/uploads/2019/06/forbes-wealth.jpg" sizes="(max-width: 300px) 100vw, 300px" srcset="https://forbesthailand.com/wp-content/uploads/2019/06/forbes-wealth.jpg 300w, https://forbesthailand.com/wp-content/uploads/2019/06/forbes-wealth-229x300.jpg 229w" alt="" width="300" height="393" data-lazy-type="image" data-lazy-src="https://forbesthailand.com/wp-content/uploads/2019/06/forbes-wealth.jpg" data-lazy-srcset="https://forbesthailand.com/wp-content/uploads/2019/06/forbes-wealth.jpg 300w, https://forbesthailand.com/wp-content/uploads/2019/06/forbes-wealth-229x300.jpg 229w" data-lazy-sizes="(max-width: 300px) 100vw, 300px" /></a>

จัดพอร์ตรับความผันผวนในช่วงปลาย 'วัฏจักรเศรษฐกิจ'

<h2>ตลาดหุ้นทั่วโลกได้ฟื้นตัวขึ้นอย่างรวดเร็วในช่วงเดือนมิถุนายน จนดัชนี SET index สามารถกลับขึ้นมายืนเหนือ 1,700 จุดได้อีกครั้ง ในขณะที่ดัชนี S&amp;P500 ก็กลับมาอยู่ที่ระดับใกล้เคียงกับจุดสูงสุดตลอดกาล โดยปัจจัยหลักที่ขับเคลื่อนตลาดหุ้นในช่วงที่ผ่านมา ได้แก่ ความคาดหวังว่า Fed จะกลับมาลดดอกเบี้ยลงเพื่อกระตุ้นเศรษฐกิจที่ได้รับผลกระทบจากสงครามการค้านั่นเอง</h2>
ดอกเบี้ยนโยบายของธนาคารกลางสหรัฐฯ หรือที่เรียกกันว่า Fed Funds Rate นับเป็นดอกเบี้ยอ้างอิงที่สำคัญในการกำหนดราคาสินทรัพย์ทางการเงินทั่วโลก ตามทฤษฎีการเงิน การปรับลดดอกเบี้ยจะส่งผลให้อัตราคิดลด (Discount Rate) ของกระแสเงินสด (Cash Flow) ในอนาคตลดลง ซึ่งจะส่งผลให้ราคาเหมาะสม (Fair Value) ของสินทรัพย์ทางการเงินเพิ่มขึ้น

ในกรณีของราคาหุ้น หากพิจารณาจาก Dividend Discount Model (DDM) เราสามารถสรุปได้ว่าราคาหุ้นที่เหมาะสมจะถูกกำหนดด้วย 3 ปัจจัย ได้แก่ 1) อัตราคิดลด (r) ซึ่งแปรผันตามอัตราดอกเบี้ย 2) อัตราการเติบโตของกำไร (g) ซึ่งชี้ถึงการเติบโตของกระแสเงินสดในอนาคต และ 3) อัตราการจ่ายปันผล (Payout Ratio) ซึ่งจะเป็นตัวกำหนดกระแสเงินสด

&nbsp;
<h2>Dividend Discount Model (DDM)</h2>
<img class="alignnone size-full wp-image-8986" src="https://forbesthailand.com/wp-content/uploads/2019/06/ตลาดหุ้น-02.jpg" alt="" width="582" height="535" />

ดังนั้นในกรณีที่ Fed ลดดอกเบี้ย จะทำให้ Discount Rate ลดลง และมูลค่าที่เหมาะสมของหุ้นก็จะเพิ่มขึ้นหากไม่มีปัจจัยอื่นเปลี่ยนแปลง

แต่ในโลกความเป็นจริง ปัจจัยอื่นนั้นเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ และ Fed มักลดดอกเบี้ยในช่วงที่เศรษฐกิจเริ่มส่งสัญญาณชะลอตัว ซึ่งในกรณีนี้ r (Discount Rate) และ g (เติบโตของกำไร) จะลดลงพร้อมกัน ซึ่งมีผลทำให้ r-g คงที่ และมูลค่าเหมาะสมของหุ้นนั้นไม่เปลี่ยนแปลง หรือพูดง่ายๆ คือ หาก Fed ลดดอกเบี้ย เพื่อตอบสนองต่อตัวเลขเศรษฐกิจที่ชะลอลง หุ้นก็ไม่จำเป็นจะต้องขึ้นเสมอไป

ตัวอย่างในอดีตมีให้เห็นมากมายว่าตลาดหุ้นนั้นมักให้ผลตอบแทนไม่ดีนักในช่วงที่ดอกเบี้ยเป็นขาลง เนื่องจากเป็นช่วงที่เศรษฐกิจโตช้า และมีความเสี่ยงที่จะเป็นจุดเริ่มต้นของภาวะเศรษฐกิจถดถอยได้ในบางกรณี ดังเช่น ช่วงปี 2001 และ 2007 ซึ่ง Fed เริ่มลดดอกเบี้ย แต่เศรษฐกิจก็ยังชะลอตัวต่อเนื่องจนเข้าสู่ Recession ในที่สุด

แต่ก็มีบางช่วงเช่นกันที่การลดดอกเบี้ยนั้นสามารถกระตุ้นเศรษฐกิจได้สำเร็จ และฉุดให้เศรษฐกิจกลับมาขยายตัวต่อได้ เช่น ในช่วงปี 1995-1996 ซึ่ง Fed ลดดอกเบี้ยลง 3 ครั้ง จาก 6% มาอยู่ที่ 5.25% และช่วยให้เศรษฐกิจที่ชะลอตัวลงมาโตที่ระดับประมาณ 2% ทำให้ในปี 1995 ฟื้นขึ้นมาโตได้ 4% และในปี 1996 การลดดอกเบี้ยในช่วงนั้น ก็ส่งผลให้ตลาดหุ้น (S&amp;P500) พุ่งขึ้นถึง 40%

&nbsp;

แผนภาพที่ 1: ตลาดหุ้นนั้นมักให้ผลตอบแทนไม่ดีนักในช่วงที่ดอกเบี้ยเป็นขาลง

<img class="alignnone size-full wp-image-8987" src="https://forbesthailand.com/wp-content/uploads/2019/06/ตลาดหุ้น-01.jpg" alt="" width="630" height="426" />
Souce: Bloomberg, TISCO Economic Strategy Unit (ESU)

ประเด็นสำคัญที่ผมอยากจะชี้ก็คือ เราค่อนข้างมั่นใจว่าจะได้เห็น Fed จะกลับมาลดดอกเบี้ยเร็วๆ นี้ แต่เราไม่แน่ใจนักว่าการลดดอกเบี้ยรอบนี้จะสามารถฉุดให้เศรษฐกิจกลับมาขยายตัวต่อได้เหมือนในปี 1995 หรือจะเป็นจุดเริ่มต้นของภาวะเศรษฐกิจถดถอยรอบใหม่เหมือนในปี 2001 หรือ 2007

หากประเมินจากความร้อนแรงของตลาดหุ้นในช่วงเดือนที่ผ่านมาก็ชี้ว่านักลงทุนส่วนใหญ่เชื่อว่าผลจะออกมาในแบบแรก แต่ส่วนตัวผมคิดว่าโอกาสที่จะเป็นแบบหลังก็มีไม่น้อยเช่นกัน ดังนั้น จึงควรลงทุนด้วยความระมัดระวัง เพราะสูตรสำเร็จที่ว่า “ดอกลด-หุ้นวิ่ง” นั้นไม่จริงเสมอไป

ดอกลด-ตลาดวิ่ง จริงหรือ?

<h2>ภาพรวม ตลาดหุ้นทั่วโลก ฟื้นตัวต่อเนื่องตั้งแต่ต้นปี นำโดยตลาดหุ้นสหรัฐฯ ซึ่งฟื้นตัวขึ้นราว 10% และตลาดหุ้นจีนที่ฟื้นตัวพุ่งขึ้น 13% ส่วนตลาดหุ้นไทยบวกประมาณ 6% นับจากต้นปี โดยได้รับแรงหนุนจาก 3 ปัจจัยบวก</h2>
3 ปัจจัยบวกสำคัญที่เป็นแรงหนุนให้ ตลาดหุ้นทั่วโลก เป็นบวก ได้แก่ 1) การส่งสัญญาณชะลอการขึ้นดอกเบี้ยของ Fed 2) ความคืบหน้าในการเจรจาการค้าระหว่างจีนกับสหรัฐฯ และ 3) การฟื้นตัวของราคาน้ำมัน โดยมองว่าตลาดได้ซึมซับข่าวด้านบวกจาก 3 ปัจจัยข้างต้นไปมากแล้ว ซึ่งทำให้การ Rally ของตลาดในรอบนี้เริ่มมี Upside ที่จำกัด โดยมีรายละเอียดดังนี้

1) ในด้านการชะลอการขึ้นดอกเบี้ยของ Fed ตลาดได้ซึมซับข่าวดังกล่าวไปมากแล้ว โดยพิจารณาจากสัญญาซื้อขายล่วงหน้า Fed Funds Futures ซึ่งสะท้อนความคาดหวังของตลาดว่า Fed จะไม่ปรับขึ้นดอกเบี้ยจากระดับปัจจุบันอีกแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นยังคาดว่า Fed จะกลับมาลดดอกเบี้ยในปี 2020 อีกด้วย

2) ในด้านการเจรจาการค้า ประเมินว่าตลาดมีความคาดหวังค่อนข้างสูงต่อผลสำเร็จของการเจรจาเช่นกัน  โดยพิจารณาจากค่าเงินหยวนซึ่งแข็งค่ามาต่อเนื่องตั้งแต่ต้นเดือนธันวาคม มาอยู่ที่ระดับใกล้เคียงกับช่วงก่อนที่สหรัฐฯ จะประกาศขึ้นภาษีกับสินค้าในกลุ่ม 2 แสนล้านดอลลาร์สหรัฐฯ แล้ว ในขณะที่การเจรจาก็ยังดูมีความไม่แน่นอนอยู่มาก และยังมีความขัดแย้งเพิ่มเติมจากคดีของบริษัท Huawei ที่อาจเป็นอุปสรรคในการเจรจาอีกด้วย

3) ราคาน้ำมันได้ปรับตัวขึ้นมาราว 20% ตั้งแต่ต้นปี ซึ่งประเมินว่าคงเพิ่มขึ้นได้อีกไม่มากนัก เนื่องจากยังมีอุปทานน้ำมันดิบจากสหรัฐฯ ซึ่งมีแนวโน้มกลับมาเพิ่มขึ้นหลังจากที่ท่อส่งน้ำมันในสหรัฐฯ ทยอยสร้างเสร็จ ซึ่งจะเข้ามากดดันตลาดในช่วงครึ่งหลังของปี

ส่วนด้านตัวเลขเศรษฐกิจที่ทยอยประกาศนั้นล้วนออกมาน่าผิดหวัง เครื่องชี้วัดเศรษฐกิจต่างๆ ยืนยันว่าการขยายตัวของเศรษฐกิจโลกเริ่มชะลอตัวลงอย่างชัดเจนตั้งแต่ช่วงไตรมาสสุดท้ายของปีที่แล้วต่อเนื่องมาถึงปีนี้ โดยดัชนีผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อในภาคการผลิตของจีนได้ลดลงมาอยู่ในเกณฑ์หดตัว ในขณะที่ดัชนีของยุโรปและญี่ปุ่น ก็ลดลงมาอยู่ที่ระดับ 50 จุด ซึ่งเป็นเส้นแบ่งระหว่างขยายตัวกับหดตัว

ตัวเลขส่งออกจากหลายประเทศก็เริ่มสะท้อนผลกระทบของสงครามการค้า โดยเฉพาะยอดส่งออกของจีนที่พลิกกลับมาหดตัวในเดือนธันวาคม หลังจากที่ขยายตัวดีมาตลอดทั้งปี เนื่องจากแรงส่งจากการเร่งส่งออกสินค้าได้ทยอยหมดไป โดยก่อนหน้านี้สหรัฐฯ ขู่ว่าจะปรับเพิ่มอัตราภาษีนำเข้ากับสินค้าจีนมูลค่า 2 แสนล้านดอลลาร์สหรัฐฯ จาก 10% เป็น 25% ในวันที่ 1 มกราคม แต่ต่อมาในช่วงต้นเดือนธันวาคม ทั้งสองฝ่ายได้ตกลงจะร่วมเจรจาการค้า ซึ่งทำให้แผนการขึ้นภาษีดังกล่าวถูกชะลอออกไป

การชะลอการขึ้นภาษีนำเข้าของสหรัฐฯ ส่งผลให้ผู้ประกอบการในจีนที่เคยเร่งส่งออกสินค้ามาในช่วงก่อนหน้านี้เริ่มชะลอการส่งสินค้าลง ดังนั้น ไม่ว่าผลการเจรจาการค้าระหว่างจีนและสหรัฐฯ จะออกมาในรูปใด ตัวเลขการค้าและการส่งออกทั่วโลกในช่วงครึ่งปีแรกของปีนี้ก็น่าจะมีการชะลอตัวลงอย่างชัดเจน เนื่องจากมีการเร่งส่งออกไปมากแล้วเมื่อปีที่แล้ว

ในขณะที่ประเทศอื่นในเอเชีย ซึ่งเป็นเศรษฐกิจเปิดและเน้นการส่งออกอย่างไทย เกาหลี และญี่ปุ่น ก็เห็นการหดตัวของการส่งออกในเดือนธันวาคม เช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้น ยอดส่งออกของเกาหลีใต้ในเดือนมกราคม ยังหดตัวเพิ่มขึ้นถึง -5.8% YoY  ซึ่งชี้ว่าตัวเลขส่งออกเดือนมกราคม นั้นจะมีแนวโน้มแย่ลงอีก

โดยสรุปมองว่าตลาดได้ซึมซับข่าวด้านบวกไปมากแล้ว ในขณะที่ตัวเลขเศรษฐกิจในช่วงต้นปีออกมาค่อนข้างน่าผิดหวัง ซึ่งทำให้ตลาดมีความเสี่ยงที่จะปรับฐานอีกครั้งได้ ดังนั้นในยามที่เศรษฐกิจโลกอยู่ในช่วงปลายวัฏจักร และความเสี่ยงเศรษฐกิจถดถอยเริ่มทยอยมากขึ้นทุกขณะ การตั้งเป้าหมายการลงทุนอาจต้องเปลี่ยนไปจากเดิมที่มุ่งเน้นสร้างผลตอบแทนสูงสุดเป็นการเน้นการบริหารความเสี่ยงและรักษาเงินต้นในยามที่เศรษฐกิจโลกดูเปราะบางขึ้น จึงแนะนำให้นักลงทุนอาศัยจังหวะที่ตลาดหุ้น Rebound ทยอยขายทำกำไรออกมาก่อน

ตลาดหุ้นทั่วโลก คาดหวังสูง สวนทางตัวเลขเศรษฐกิจตกต่ำ

<h2>ดุลบัญชีเดินสะพัด เมื่อช่วงปี 2560 ตลาดหุ้นไทยนับว่าเป็นตลาดที่แข็งแกร่งเมื่อเทียบกับภูมิภาค</h2>
ท่ามกลางแรงกดดันจากปัจจัยภายนอก เช่น การขึ้นดอกเบี้ยของ Fed และทยอยลดการอัดฉีดสภาพคล่องของธนาคารกลางหลักทั่วโลก ซึ่งจุดชนวนให้เกิดการเทขายสินทรัพย์ในตลาดเกิดใหม่

หากนับตั้งแต่ต้นปีจนถึงวันที่ 29 ตุลาคม 2561 ตลาดหุ้นไทยปรับตัวลดลงราว 7% ในขณะที่ตลาดหุ้นเพื่อนบ้านอย่างอินโดนีเซียและฟิลิปปินส์ลดลง 10% และ 17% ตามลำดับ ส่วนตลาดหุ้นเอเชียอื่นๆเช่น จีน (Shanghai composite) และเกาหลีใต้ ลดลง 23% และ 19% ตามลำดับ

ส่วนค่าเงินบาทนั้นก็มีเสถียรภาพมากกว่าภูมิภาคอย่างเห็นได้ชัดเช่นกัน โดยค่าเงินบาทอ่อนค่าลงประมาณ 2% เมื่อเทียบกับเงินดอลลาร์สหรัฐฯ ในขณะที่ค่าเงินรูเปียห์ของอินโดนีเซีย และเปโซของฟิลิปินส์อ่อนค่าลง 11% และ 8% ตามลำดับ
<h2>ดุลบัญชีเดินสะพัดที่สูงต่อเนื่องคือจุดแข็งของเศรษฐกิจไทยในช่วงที่ผ่านมา</h2>
ปัจจัยสำคัญที่ช่วยประคับประคองทั้งค่าเงินบาทและตลาดหุ้นไทยให้มีเสถียรภาพดีกว่าเพื่อนบ้านนั้น ได้แก่ ดุลบัญชีเดินสะพัดของไทยซึ่งเพิ่มขึ้นอย่างก้าวกระโดดจากราว 1 หมื่นล้านเหรียญในปี 2014 ขึ้นมาเป็น 5 หมื่นล้านเหรียญในปี 2016

ซึ่งดุลบัญชีเดินสะพัดที่เกินดุลสูงต่อเนื่องในระดับเกินกว่า 10% ของจีดีพีในช่วง 2 ปีที่ผ่านมา สะท้อนว่าประเทศมีรายได้จากการขายสินค้าและบริการมากกว่ารายจ่ายในการซื้อสินค้าและบริการจากต่างประเทศซึ่งหมายความว่าเศรษฐกิจไทยมีรายรับในรูปเงินตราต่างประเทศเข้าสู่ประเทศเป็นจำนวนมากต่อเนื่อง

ซึ่งการไหลเข้าของเงินตราต่างประเทศดังกล่าวได้ช่วยพยุงค่าเงินบาท รวมถึงเพิ่มสภาพคล่องในประเทศ และช่วยผลักดันให้ตลาดหุ้นไทยสามารถปรับตัวขึ้นได้ แม้จะมีแรงขายจากนักลงทุนต่างชาติมาโดยตลอด

จากภาพข้างต้นเราจะเห็นได้ว่าดุลบัญชีเดินสะพัดที่เกินดุลในระดับสูงนั้น มีส่วนสำคัญในการขับเคลื่อนตลาดหุ้นไทยในยามที่นักลงทุนต่างชาติเทขายหุ้นไทยต่อเนื่องในช่วง 2-3 ปีที่ผ่านมา ดังนั้นการเปลี่ยนเทรนด์ของ ดุลบัญชีเดินสะพัด จึงเป็นปัจจัยสำคัญที่ต้องจับตามองต่อไป
<h2>ปัจจัยกดดันดุลบัญชีเดินสะพัดเริ่มชัดเจนขึ้นในไตรมาส 4</h2>
ดุลบัญชีเดินสะพัดของไทยที่พุ่งขึ้นอย่างรวดเร็วในช่วง 3-4 ปีที่ผ่านมานั้นมีสาเหตุมาจาก 3 ปัจจัย ได้แก่

หนึ่ง การเติบโตของการส่งออกตามการขยายตัวของเศรษฐกิจโลก

สอง การนำเข้าที่ลดลงตามราคาน้ำมันดิบในตลาดโลกที่ลดลงจากราว 100 เหรียญต่อบาร์เรลในช่วงต้นปี 2014 ไปอยู่ที่ 30 เหรียญต่อบาร์เรล ณ ต้นปี 2016

สาม ความเฟื่องฟูของอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวไทย โดยเฉพาะการขยายตัวของนักท่องเที่ยวจีน ซึ่งนำรายได้เข้าประเทศอย่างมหาศาล

<figure><img class="wp-image-3501 size-full" src="http://forbesthailand.com/wp-content/uploads/2019/01/คมศร-ประกอบผล.jpg" alt="ตลาดหุ้นไทย" width="638" height="406" /><figcaption> ตลาดหุ้นไทยปรับตัวขึ้นได้ในช่วงปี 2016-2017 แม้จะมีแรงขายจากนักลงทุนต่างชาติอย่างหนักมาโดยตลอด</figcaption></figure>

แต่มองไปข้างหน้า "ดุลบัญชีเดินสะพัด" น่าจะมีแนวโน้มเริ่มลดลงจากปัจจัยกดดัน ดังนี้

ในภาคการส่งออก สงครามการค้าระหว่างสหรัฐฯ และจีน เริ่มส่งผลกระทบต่อไทยในฐานะที่อยู่ในห่วงโซ่อุปทานของจีนโดยยอดการส่งออกเดือนกันยายน 2561 หดตัว 5.2% YoY และการส่งออกไปจีนหดตัว 14.1% YoY

ซึ่งการส่งออกสินค้าจากไทยไปยังจีนน่าจะยังถูกกดดันในไตรมาส 4 และต่อเนื่องไปถึงปีหน้า เนื่องจากปัจจัยบวกจากการเร่งส่งออกสินค้าของจีนเริ่มหมดลงหลังจากภาษีนำเข้าสินค้าก้อนใหญ่มูลค่า 2 แสนล้านเหรียญสหรัฐฯ เริ่มมีผลบังคับใช้ในวันที่ 24 กันยายน 2561

นอกจากนี้ การอ่อนค่าลงอย่างมากของค่าเงินในกลุ่มประเทศเศรษฐกิจเกิดใหม่ (EM) จะเป็นอีกหนึ่งปัจจัยที่จะกดดันการส่งออกของไทย โดยนับตั้งแต่เดือนสิงหาคมค่าเงินของประเทศ EM หลายประเทศอ่อนค่าลงรุนแรง

โดยหากพิจารณาถึงประเทศคู่ค้าที่สำคัญของไทยซึ่งประสบปัญหาการอ่อนค่าของค่าเงินอย่างมีนัยสำคัญได้แก่ อินโดนีเซีย ฟิลิปปินส์ อินเดีย เมียนมา แอฟริกาใต้ บราซิล ออสเตรเลีย และนิวซีแลนด์ ซึ่งประเทศเหล่านี้คิดเป็นสัดส่วนรวมกันถึงเกือบ 20% ของมูลค่าการส่งออกไทย

ส่วนการนำเข้าก็มีแนวโน้มเพิ่มขึ้นตามทิศทางของราคาน้ำมันในตลาดโลกซึ่งปี 2561 ราคาน้ำมัน Brent เฉลี่ยตั้งแต่ต้นปีอยู่ที่ประมาณ 75 เหรียญต่อบาร์เรล เทียบกับปี 2560 ที่ราคาน้ำมันเฉลี่ยอยู่ที่ 55 เหรียญต่อบาร์เรล

นอกจากนั้นการนำเข้ายังมีแนวโน้มเพิ่มขึ้นตามการลงทุนในโครงสร้างพื้นฐานในโครงการต่างๆ ที่จะมีการเริ่มก่อสร้างในปี 2562 เป็นจำนวนมากอีกด้วย

สำหรับด้านการท่องเที่ยว นักท่องเที่ยวจีนซึ่งคิดเป็นสัดส่วนถึงเกือบ 1 ใน 3 ของจำนวนนักท่องเที่ยวทั้งหมด ยังคงลดลงต่อเนื่องจากผลกระทบของเหตุการณ์เรือล่มที่ภูเก็ตในเดือนกรกฎาคม

โดยยอดนักท่องเที่ยวจีนเดือนกันยายนหดตัว -14.9% YoY จากการศึกษาเหตุการณ์ที่กระทบนักท่องเที่ยวจีนในอดีต เช่น เหตุการณ์ประท้วงและการรัฐประหารในปี 2557 และเหตุระเบิดศาลท้าวมหาพรหมในปี 2558

เราพบว่าจำนวนนักท่องเที่ยวจีนจะทรุดลงประมาณ 4 เดือนก่อนจะเริ่มฟื้นตัวในเดือนที่ 5 ซึ่งน่าจะทำให้ตัวเลขนักท่องเที่ยวจีนยังไม่ฟื้นตัวในไตรมาส 4 ปี 2561
<h2>ตลาดหุ้นไทย “ไม่ถูก” เมื่อเทียบกับภูมิภาค</h2>
การปรับฐานของตลาดหุ้นในรอบนี้ตลาดหุ้นไทย outperform ตลาดหุ้นภูมิภาคเป็นอย่างมาก ซึ่งทำให้ระดับ

Valaution ของตลาดหุ้นไทยอยู่ในระดับที่ค่อนข้างแพงเมื่อเทียบกับภูมิภาค โดย SET index ในปัจจุบันเทรดที่ Forward P/E ประมาณ 14 เท่า สูงกว่าดัชนี MSCI Asia ex Japan ซึ่งเทรดที่ Forward P/E 10.5 เท่าอยู่ประมาณ 34% ซึ่งนับเป็นส่วนต่าง (P/E premium) ที่สูงที่สุดเป็นประวัติการณ์

&nbsp;

<figure><img class="wp-image-3502 size-full" src="http://forbesthailand.com/wp-content/uploads/2019/01/คมศร-ประกอบผล-02.jpg" alt="ตลาดหุ้นไทย" width="638" height="396" /><figcaption> ส่วนต่าง (Premium) ของ Forward P/E ระหว่างตลาดหุ้นไทย กับดัชนี MSCI Asia ex Japan เพิ่มขึ้นสู่ระดับสูงสุดเป็นประวัติการณ์</figcaption></figure>
<h2>ตลาดหุ้นไทยน่าจะมี upside ที่จำกัดนักลงทุนควรพิจารณากระจายการลงทุนไปในต่างประเทศ</h2>
ด้วย Valuation ตั้งต้นที่อยู่ในระดับสูงกว่าภูมิภาค และยอดเกินดุลบัญชีเดินสะพัดที่เคยเป็นจุดเด่นของเศรษฐกิจไทยเริ่มมีทิศทางอ่อนตัวลง น่าจะทำให้ตลาดหุ้นไทยมี upside ที่จำกัดต่อจากนี้

ดังนั้นนักลงทุนควรพิจารณากระจายการลงทุนไปในต่างประเทศเพื่อกระจายความเสี่ยง และเปิดโอกาสรับผลตอบแทนจากหลายตลาดมากขึ้น

<hr />

<a href="http://www.aisbookstore.com/Shop/Magazine/FORBES/f1065cc2-5b2a-4811-aa7b-20793e378f6b">ติดตามบทความทางด้านเศรษฐกิจและการเงิน เพิ่มเติมได้ที่ นิตยสาร Forbes Thailand ฉบับเดือนธันวาคม 2561</a>

<img class="alignnone wp-image-3346" src="http://forbesthailand.com/wp-content/uploads/2019/01/COVER-DECEMBER-67--780x1024.jpg" alt="" width="311" height="563" />

"ดุลบัญชีเดินสะพัด" พลิกผันดันตลาดหุ้นไทยผันผวน

<h2>เรายังคงย้ำถึงความเสี่ยงที่ Bond Yield ทั่วโลก มีแนวโน้มปรับเพิ่มขึ้นแรงในช่วงครึ่งหลังของปีนี้ และทำให้ความชันของ Yield Curve กลับมาเพิ่มขึ้น แบบ Bear-Steepening (ดอกเบี้ยพันธบัตรระยะยาวเพิ่มขึ้น “มากกว่า” ระยะสั้น) ซึ่งจะส่งผลกดดันต่อระดับ Valuation ของตลาดหุ้นทั่วโลก โดยในช่วงเดือนที่ผ่านมา มี 2 ปัจจัยสำคัญที่เพิ่มขึ้นมา ซึ่งส่งผลให้ความเสี่ยงดังกล่าวรุนแรงขึ้น และอาจเกิดขึ้นเร็วกว่าที่เราเคยคาดเอาไว้ ดังต่อไปนี้</h2>
1) กระทรวงการคลังของสหรัฐฯ (U.S. Treasury Department) ประกาศปรับเพิ่มปริมาณการออกพันธบัตรรัฐบาลในไตรมาส 3 และ 4 ของปีนี้ ขึ้นราว 7.9 และ 1.3 หมื่นล้านดอลลาร์สหรัฐฯ เป็น 3.20 และ 4.14 แสนล้านดอลลาร์สหรัฐฯ ตามลำดับ ซึ่งรวมแล้วเป็นปริมาณการกู้ยืมในช่วงครึ่งหลังของปีที่สูงที่สุดในรอบกว่า 10 ปี นับตั้งแต่วิกฤตทางเงินปี 2008 เพื่อชดเชยรายได้ที่ลดลงจากนโยบายลดภาษีของประธานาธิบดี Trump และรายจ่ายที่เพิ่มขึ้นหลังจากการยกระดับเพดานหนี้ในช่วงต้นเดือน ก.พ. ที่ผ่านมา

2) ธนาคารกลางญี่ปุ่น (BoJ) ตัดสินใจขยายกรอบการเคลื่อนไหวของอัตราผลตอบแทนพันธบัตรรัฐบาลอายุ 10 ปี เป็น -0.2% ถึง +0.2% จากเดิมซึ่งอยู่ระหว่าง -0.1% ถึง +0.1% ซึ่งส่งผลให้ Bond Yield ของพันธบัตรรัฐบาลญี่ปุ่นอายุ 10 ปี ทะลุ 0.1% เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่มีการใช้มาตรการ Yield Curve Control ในปี 2016 และทำให้ Bond Yield ทั่วโลกปรับเพิ่มขึ้นตาม

จาก 2 ปัจจัยใหม่ที่เพิ่มขึ้นมา เราประเมินว่า Bond Yield ทั่วโลกมีแนวโน้มปรับเพิ่มขึ้นแรงตั้งแต่ “ช่วงปลายไตรมาส 3/2018” และส่งผลให้ความชันของ Yield curve กลับมาเพิ่มขึ้นในช่วงที่เหลือของปีนี้ โดยเราคาดว่าหาก Bond Yield 10 ปีของสหรัฐฯ ปรับเพิ่มขึ้นสูงเกินกว่าระดับ 3.3% ตลาดหุ้นเสี่ยงที่จะปรับฐานอีกครั้ง

ดังนั้น นักลงทุนจึงควรเพิ่มความระมัดระวังในการลงทุนมากขึ้น โดยเลือกลงทุนในหุ้น Cyclical ที่ได้ประโยชน์จาก Bond Yield ที่เพิ่มขึ้น และมีอัตราการเติบโตของกำไร (Earnings Growth) ในระดับสูงซึ่งจะช่วยชดเชยแรงกดดันที่มีต่อระดับ Valuation ได้

โดยเราแนะนำให้นักลงทุนเน้นลงทุนในหุ้นกลุ่ม Financials และ IT ในช่วง 2H2018 ซึ่งมีค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ (Correlation) ระหว่างผลตอบแทนของหุ้นในกลุ่มดังกล่าวกับ Bond Yield 10 ปีของสหรัฐฯ เป็น “บวก” หรืออีกนัยนึงคือ อัตราผลตอบแทนของหุ้นในกลุ่มนี้มีแนวโน้มเพิ่มขึ้น ตามการเพิ่มขึ้นของ Bond Yield 10 ปีของสหรัฐฯ  ในขณะเดียวกันผลประกอบการในไตรมาส 2/2018 ของบริษัทจดทะเบียนในกลุ่ม Financials และ IT ก็ออกมาอย่างแข็งแกร่ง และดีกว่าการคาดการณ์ของนักวิเคราะห์ โดยที่อัตราการเติบโตของกำไร (Earnings Growth) อยู่ที่ระดับ +22.5% (คาด +19.9%) และ +37.0% (คาด +30.4%) ตามลำดับ

อย่างไรก็ตาม หากมองไปข้างหน้า ในปี 2019 เราคาดว่า Yield Curve จะกลับมาแบนลง แบบ Bear-Flattening (ดอกเบี้ยพันธบัตรระยะยาวเพิ่มขึ้น “น้อยกว่า” ระยะสั้น) เนื่องจากการเติบโตของเศรษฐกิจโลกมีแนวโน้มชะลอตัวลง หลังผลจากการกระตุ้นทางเศรษฐกิจด้วยนโยบายการคลัง (Fiscal Stimulus) ของรัฐบาลทั่วโลกในช่วงที่ผ่านมาเริ่มลดลง และธนาคารกลางในหลายประเทศเริ่มที่จะดำเนินนโยบายทางการเงินที่เข้มงวดมากขึ้น (Restrictive Monetary Policy) ขณะเดียวกันผลกระทบจากความขัดแย้งทางการค้าระหว่างสหรัฐฯ กับจีน น่าจะเริ่มส่งผลต่อเศรษฐกิจโลกชัดเจนมากขึ้นในปี 2019

ดังนั้น เราแนะนำให้นักลงทุนปรับพอร์ตการลงทุน แบบ Sector Rotation โดยทยอยขายทำกำไรในหุ้น Cyclical ในช่วงปลายปี 2018 หรือก่อนที่ Yield Curve จะกลับมาแบนลง และเพิ่มสัดส่วนการลงทุนในหุ้น Defensive ซึ่งมักทำผลตอบแทนได้ดีเมื่อ Yield Curve แบนลง พร้อมทั้งให้ผลตอบแทนที่ไม่ค่อยผันผวนมากนักตามสภาวะเศรษฐกิจที่เปลี่ยนแปลงไป เนื่องจากสินค้าและบริการของบริษัทในอุตสาหกรรม Defensive ได้แก่ อาหาร, เครื่องดื่ม, ยารักษาโรค, ไฟฟ้า, น้ำประปา, บริการทางการแพทย์  ฯลฯ เป็นสิ่งจำเป็นแก่การครองชีพ ไม่ว่าจะอยู่ในช่วงไหนของวัฏจักรเศรษฐกิจ

เราเลือกหุ้นในกลุ่ม Consumer Staples และ Health Care เป็นตัวเลือกหลัก (Top Picks) ของเรา สำหรับ Theme การลงทุนแบบ Defensive ในปี 2019 เนื่องจากทั้ง 2 อุตสาหกรรมสามารถทนทานต่อสภาวะเศรษฐกิจที่ชะลอตัวลง ได้ดีกว่าอุตสาหกรรมอื่นๆ ซึ่งสังเกตได้จากอัตราการเติบโตของกำไรที่ชะลอตัวลงน้อยกว่าตลาด (S&amp;P500 Index) และอุตสาหกรรมอื่นๆอย่างชัดเจน พร้อมทั้งยังให้ผลตอบแทนที่มากกว่าตลาด (Excess Return) ที่ระดับเฉลี่ย 10% และ 6% ตามลำดับ ในช่วงเศรษฐกิจถดถอยทั้ง 3 ครั้ง นับตั้งแต่ปี 1990

จัดพอร์ตรับ Bond Yield เด้ง ในช่วงไตรมาส 4

ร่างกฎหมายประกันสุขภาพ American Healthcare Act ซึ่งถูกเสนอเพื่อใช้แทนกฎหมาย Obamacare ไม่สามารถผ่านสภาได้เนื่องจากมีเสียงสนับสนุนไม่เพียงพอ แม้ว่าพรรค Republican จะครองเสียงข้างมากในสภาผู้แทนฯ (237 เสียง จากทั้งหมด 430 เสียง) เนื่องจาก ส.ส. พรรค Republican จำนวนประมาณ 40 เสียง ซึ่งรวมตัวกันเป็นกลุ่ม Freedom Caucus ซึ่งเป็นกลุ่มอนุรักษ์นิยมคัดค้านกฎหมายดังกล่าว

การยกเลิก Obamacare ถือเป็นหนึ่งในนโยบายหลักในการหาเสียงของประธานาธิบดี Donald Trump ซึ่งความล้มเหลวของร่างกฎหมายดังกล่าวทำให้ตลาดเริ่มกังวลต่อความสามารถของเขาในการผลักดันนโยบายเศรษฐกิจด้านอื่นๆ เช่น การลดภาษี และการลงทุนภาครัฐฯ ให้สำเร็จได้ตามที่หาเสียงไว้

นอกจากนี้ความล้มเหลวของร่างกฎหมายประกันสุขภาพใหม่ยังอาจส่งผลกระทบด้านงบประมาณและทำให้แผนการลดภาษีมีโอกาสผ่านสภาลดลง เนื่องจากการยกเลิก Obamacare ถือเป็นขั้นตอนแรกในการลดค่าใช้จ่ายของภาครัฐ ซึ่งจะปูทางไปสู่การลดภาษี โดยการยกเลิก Obamacare คาดว่าจะทำให้รัฐบาลประหยัดค่าใช้จ่ายได้ราว 1.5 - 3 แสนล้านดอลลาร์สหรัฐฯ ในช่วง 10 ปีข้างหน้า และช่วยชดเชยผลกระทบต่องบประมาณที่จะเกิดขึ้นจากการลดภาษี

เราประเมินว่านโยบายกระตุ้นเศรษฐกิจของประธานาธิบดี Trump เช่น การลดภาษีและลงทุนโครงสร้างพื้นฐาน มีความเสี่ยงที่จะล่าช้าหรือมีขนาดเล็กกว่าที่ตลาดคาด ซึ่งอาจเป็นปัจจัยกดดันตลาดหุ้นที่ปรับเพิ่มขึ้นมามากจากความคาดหวังต่อนโยบายดังกล่าว

นอกจากนี้ ดัชนีชี้ความเสี่ยงเชิงนโยบาย (Global Policy Uncertainty Index) ยังพุ่งสูงขึ้นทำจุดสูงสุดเป็นประวัติการณ์ สะท้อนถึงความเสี่ยงทางการเมืองที่เพิ่มขึ้นทั่วโลก ซึ่งได้แก่ ความเสี่ยงจากนโยบายกีดกันทางการค้าของสหรัฐฯ เช่น การผลักดันภาษี Border Adjustment Tax และความเสี่ยงจากการเลือกตั้งในฝรั่งเศสและเยอรมนี รวมไปถึงความเสี่ยงจากการเจรจา Brexit ซึ่งเพิ่งจะเริ่มต้นกระบวนการอย่างเป็นทางการในช่วงปลายเดือน มี.ค.ที่ผ่านมา

แม้ตลาดหุ้นจะไม่ได้มีการปรับฐานอย่างมีนัยสำคัญในช่วงที่ผ่านมา แต่การซื้อขายในตลาดการเงินอื่นๆ เริ่มส่งสัญญาณถึงความกังวลต่อแนวโน้มการฟื้นตัวของเศรษฐกิจ และความเสี่ยงเชิงนโยบายที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เช่น ในตลาดซื้อขายล่วงหน้า รายงานสถานะการลงทุนของนักเก็งกำไร (CFTC Commitment of Traders Report) ชี้ว่านักลงทุนในกลุ่ม Hedge Funds ได้ทำการปิด Short Position ในพันธบัตรระยะยาวของสหรัฐฯ (US 10 Years Treasury) ไปเกือบทั้งหมดในช่วง 1 เดือนที่ผ่านมา โดยก่อนหน้านี้นักลงทุนกลุ่ม Hedge Funds ได้เริ่มเปิดสถานะ Short พันธบัตรสหรัฐฯ อย่างต่อเนื่องสู่ระดับสูงสุดเป็นประวัติการณ์ภายหลังจากที่นาย Trump ชนะการเลือกตั้งประธานาธิบดีในเดือน พ.ย.ซึ่งการ Short (ขายล่วงหน้า) พันธบัตรระยะยาว สะท้อนถึงมุมมองเชิงบวกจากนโยบายกระตุ้นเศรษฐกิจของนาย Trump เช่น การลดภาษีและการเพิ่มการลงทุนภาครัฐ ซึ่งจะกระตุ้นเงินเฟ้อในอนาคตและทำให้ Bond Yield ในสหรัฐฯ ปรับตัวสูงขึ้น

ดังนั้นการทยอยปิดสถานะ Short พันธบัตรสหรัฐฯ ในช่วง 1 เดือนที่ผ่านมาจึงชี้ว่านักลงทุนในกลุ่มนี้เริ่มไม่มั่นใจต่อนโยบายของนาย Trump และแนวโน้มการฟื้นตัวของเศรษฐกิจ นอกจากนี้นักลงทุนในกลุ่ม Hedge Funds ยังมีการเพิ่มสถานะ Long ในสินทรัพย์ปลอดภัย เช่น ทองคำและค่าเงินเยนตั้งแต่กลางเดือน มี.ค. ซึ่งสะท้อนถึงมุมมองการลงทุนที่ระมัดระวังมากขึ้นอีกด้วย

ความไม่แน่นอนเชิงนโยบาย และความเสี่ยงการเมืองจากทั่วโลก ประกอบกับสัญญาณการซื้อขายจากตลาดตราสารหนี้และตลาดซื้อขายล่วงหน้าทำให้เราคาดว่าตลาดหุ้นมีความเสี่ยงที่จะปรับฐานในช่วงนี้ และแนะนำให้นักลงทุนถือเงินสดบางส่วนเพื่อลดความเสี่ยง

ตลาดมีความเสี่ยงปรับฐาน แนะนำนักลงทุนถือเงินสดบางส่วนเพื่อลดความเสี่ยง

<h2>นับตั้งแต่วิกฤตเศรษฐกิจโลกในปี 2551 เศรษฐกิจยุโรปก็ประสบปัญหารุมเร้าต่อเนื่อง ทั้งจากปัญหาหนี้ภาครัฐของกลุ่มประเทศ PIIGS (โปรตุเกส ไอร์แลนด์ อิตาลี กรีซ และสเปน) และปัญหาการเมืองที่มีรากฐานมาจากความไม่พอใจของประชาชนที่สั่งสมมานานจากเศรษฐกิจตกต่ำต่อเนื่องหลายปี ประกอบกับความไม่แน่นอนจากการเจรจา Brexit รวมถึงปัญหาภาคธนาคารมีหนี้เสียในระดับสูง เป็นอุปสรรคต่อการปล่อยกู้และกดดันการขยายตัวทางเศรษฐกิจ</h2>
ไม่ว่าจะเป็นปัญหาการเมือง อัตราการว่างงานที่พุ่งสูงเกิน 20% ในหลายประเทศ ประกอบกับมาตรการรัดเข็มขัดของภาครัฐ ที่นำไปสู่การลดสวัสดิการสังคม เช่น การยืดอายุเกษียณและการลดเงินอุดหนุนให้ผู้เกษียณอายุ รวมไปถึงการปฏิรูปกฎหมายแรงงาน ซึ่งมุ่งลดสิทธิของลูกจ้างเพื่อให้การตลาดแรงงานมีความยืนหยุ่นมากขึ้น ก่อให้เกิดกระแสต่อต้านพรรคการเมืองกระแสหลักที่ประชาชนเห็นว่าเป็นต้นเหตุของปัญหา และหันไปให้การสนับสนุนพรรคการเมืองเกิดใหม่ ซึ่งมีนโยบายต่อต้านการรัดเข็มขัด

นอกจากคะแนนความนิยมของพรรคซึ่งมีนโยบายต่อต้านการรัดเข็มขัดที่เพิ่มขึ้นแล้ว ความไม่พอใจของประชาชนยังสะท้อนผ่านการออกเสียงประชามติ Brexit ในเดือนมิถุนายน และการออกเสียงประชามติคว่ำการปฏิรูปการเมืองในอิตาลีในเดือนธันวาคมปีที่แล้ว รวมถึงความพยายามประกาศเอกราชของท้องถิ่น เพื่อแยกตัวออกจากประเทศที่มีเศรษฐกิจตกต่ำ เช่น ในกรณีแนวร่วม Junts Pel Si ที่เรียกร้องการแยกตัวของแคว้น Catalan ออกจากสเปน เป็นต้น

<figure><img style="width: 680px; height: 408px;" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/330297bede0981f948ed210d7d90ff1b.png" alt="" width="680" height="408" /><figcaption> การเรียกร้องเพื่อแยกประเทศของแคว้น Catalan ในประเทศสเปน (Photo Credit: occupy.com)</figcaption></figure>

ยิ่งไปกว่านั้นการก้าวขึ้นเป็นประธานาธิบดีสหรัฐฯ ของ Donald Trump ซึ่งชูนโยบายกีดกันทางการค้า และการต่อต้านการรับผู้อพยพเข้าประเทศ อาจเป็นอีกปัจจัยที่สนับสนุนให้กระแสพรรคประชานิยม (populist parties) ในยุโรปเพิ่มสูงขึ้นไปอีก โดยในปี 2560 มีการเลือกตั้งที่สำคัญหลายประเทศในยุโรป ได้แก่

การเลือกตั้งในประเทศเนเธอร์แลนด์ วันที่ 15 มีนาคม 2560 ผลสำรวจล่าสุดชี้ว่าพรรคฝ่ายขวา PVV ต้องการจัดทำประชามติเพื่อให้เนเธอร์แลนด์ออกจากการเป็นสมาชิกสหภาพยุโรป ได้รับความนิยมเพิ่มขึ้นต่อเนื่องมาอยู่ที่ 23% ขณะที่พรรครัฐบาลปัจจุบัน (VVD) ความนิยมลดลงเป็น 16% โอกาสที่จะได้พรรคต่อต้านสหภาพยุโรปขึ้นมาเป็นแกนนำจัดตั้งรัฐบาลจึงค่อนข้างสูง

สำหรับฝรั่งเศสจะจัดให้มีการเลือกตั้งประธานาธิบดี 2 รอบ ในวันที่ 23 เมษายนและ 7 พฤษภาคม โดยในรอบแรกจะเป็นการคัดเลือกเอาผู้สมัครที่มีคะแนนมากที่สุด 2 ลำดับแรกไปชิงตำแหน่งประธานาธิบดีในการเลือกตั้งรอบที่ 2 ผลสำรวจล่าสุดชี้ว่า Francois Fillon จากพรรค The Republicans และ Marine Le Pen จากพรรค National Front ซึ่งเคยกล่าวว่าจะจัดทำประชามติเพื่อให้ฝรั่งเศสออกจากการเป็นสมาชิกสหภาพยุโรป หากได้รับเลือกเป็นประธานาธิบดี เป็นสองรายที่มีคะแนนนำที่ 65% และ 35% ตามลำดับ

อย่างไรก็ตาม คะแนนความนิยม Fillon มีแนวโน้มลดลง ขณะที่ Le Pen มีแนวโน้มเพิ่มขึ้น ซึ่งทำให้ความเสี่ยงที่ Le Pen จะก้าวขึ้นเป็นประธานาธิบดีและจัดทำประชามติเพื่อออกจาก EU ยังคงมีอยู่

<figure><img style="width: 680px; height: 441px;" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/d90752512bac9e25278972fd87b14a76.png" alt="" width="680" height="441" /><figcaption> Marine Le Pen ผู้นำพรรค National Front (FN) พรรคฝ่ายขวาจัดของฝรั่งเศส</figcaption></figure>

&nbsp;
<h2>ความเสี่ยงจากการเจรจา Brexit</h2>
นอกจากความไม่แน่นอนทางการเมือง จากการเลือกตั้งในหลายประเทศแล้ว ความเสี่ยงจากการเจรจา Brexit ที่จะเริ่มต้นขึ้นในปีนี้ ก็จะเป็นอีกหนึ่งปัจจัยที่กดดันความเชื่อมั่นและการเติบโตของเศรษฐกิจยุโรป

โดย Theresa May นายกรัฐมนตรีอังกฤษ กล่าวในการแถลงจุดยืนอย่างแข็งกร้าวในการเจรจา Brexit เมื่อวันที่ 17 มกราคมที่ผ่านมา โดยย้ำถึงความสำคัญในการควบคุมจำนวนผู้อพยพ การยกเลิกการยอมรับขอบเขตของอำนาจศาลและกฎหมายที่ออกโดยรัฐสภายุโรป และการลดการจ่ายเงินอุดหนุนให้สหภาพยุโรป

ด้านการค้า Theresa May ย้ำว่า อังกฤษจะออกจากการเป็นสมาชิกตลาดเดียว (single market) ซึ่งต้องยอมรับกฎการเคลื่อนย้ายเสรี 4 ประการ (4 freedom) ได้แก่ สินค้า บริการ ทุน และแรงงาน เนื่องจากอังกฤษต้องการจำกัดจำนวนผู้อพยพ นอกจากนี้อังกฤษจะไม่เป็นสมาชิกสหภาพศุลกากร (Custom Union) ซึ่งกำหนดให้เก็บภาษีนำเข้าสินค้าจากนอกกลุ่มในอัตราเดียวกันทั้งหมด เนื่องจากอังกฤษต้องการอิสระในการเจรจาข้อตกลงการค้ากับประเทศอื่นๆ

<figure><img style="width: 340px; height: 340px;" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/5c74f2d5a81f204c87fff09b11990c3d.png" alt="" width="340" height="340" /><figcaption> Theresa May นายกรัฐมนตรีอังกฤษ</figcaption></figure>

จากแนวทางดังกล่าว อังกฤษอาจจะต้องเริ่มเจรจาการค้ากับ EU ใหม่ทั้งหมด อังกฤษจะมีเวลาในการเจรจาเพียง 2 ปีตามข้อกำหนดในมาตรา 50 ของสนธิสัญญาลิสบอน ซึ่งเป็นระยะเวลาที่สั้นอย่างยิ่ง

นอกจากนี้การเจรจายังน่าจะคืบหน้าได้ช้าในปีนี้ เนื่องจากจะมีการเลือกตั้งในหลายประเทศ ยิ่งไปกว่านั้น Theresa May ยังแสดงท่าทีที่แข็งกร้าว โดยกล่าวว่าอังกฤษพร้อมที่จะหันหลังให้กับการเจรจา (“No deal is better than bad deal”) หากผู้นำสหภาพยุโรปต้องการลงโทษอังกฤษผ่านการกีดกันทางการค้าเพื่อเป็นการปรามประเทศอื่น

ที่อาจต้องการออกจากสหภาพยุโรป ซึ่งอาจนำไปสู่ความล้มเหลวในการเจรจาการค้าและทำให้การค้าระหว่างอังกฤษและสหภาพยุโรปถูกกระทบอย่างรุนแรง

&nbsp;
<h2>ปัญหาในภาคธนาคาร</h2>
อีกปัจจัยหนึ่งที่กดดันการเติบโตของเศรษฐกิจยุโรป ได้แก่ ปัญหาในภาคธนาคารที่มีหนี้เสียอยู่ในระดับสูง และผลกำไรที่ตกต่ำอย่างต่อเนื่อง ท่ามกลางเศรษฐกิจที่เติบโตช้า และการใช้นโยบายดอกเบี้ยติดลบของธนาคารกลางยุโรปซึ่งทำให้ส่วนต่างอัตราดอกเบี้ย (net interest margin: NIM) ของธนาคารหดแคบลง

ผลทดสอบภาวะวิกฤต (stress test) ของธนาคารกลางยุโรป เมื่อเดือนกรกฎาคมที่ผ่านมา ชี้ว่าธนาคารที่มีฐานะทางการเงินแย่สุดในยุโรป ได้แก่ ธนาคาร Monte dei Paschi (BMPS) ของอิตาลี ซึ่งตามสมมติฐานในการทดสอบธนาคารจะมีสัดส่วนเงินกองทุนขั้นที่ 1 ลดลงติดลบ -2.4% ในภาวะวิกฤต ซึ่งต่ำกว่าเกณฑ์ที่กำหนดไว้ที่ 4.5%

<img style="width: 680px; height: 680px;" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/2b2a0c891e1dd81b080f2a30bcdbe674.png" alt="" />

ธนาคารกลางยุโรปกำหนดให้ BMPS จัดการเพิ่มทุนให้เสร็จภายในสิ้นปี 2016 โดย BMPS เสนอแผนการเพิ่มทุนจำนวน 5 พันล้านยูโร โดยการขายหุ้นให้กับ Sovereign Wealth Fund ของประเทศกาตาร์ แต่แผนการเพิ่มทุนดังกล่าวล้มเหลวหลังกองทุนจากกาตาร์ประกาศถอนตัว ซึ่งทำให้รัฐบาลอิตาลีต้องขออนุมัติเงินช่วยเหลือภาคธนาคารจำนวน 2 หมื่นล้านยูโร สำหรับการเพิ่มทุนให้ BMPS รวมถึงธนาคารอื่นๆ อีกหลายแห่งที่มีปัญหา วิกฤตธนาคารอิตาลีในครั้งนี้น่าจะส่งผลกระทบในวงจำกัด เนื่องจากธนาคารที่มีปัญหาเป็นธนาคารขนาดไม่ใหญ่ และวงเงินที่ใช้ในการเพิ่มทุน (2 หมื่นล้านยูโร) นั้นคิดเป็นเพียง 1% ของ GDP อิตาลี และน้อยมากหากเทียบกับ GDP โดยรวมของยุโรป

ปัญหาของธนาคารในอิตาลี แม้จะมีโอกาสน้อยที่จะลุกลามจนนำไปสู่วิกฤตเศรษฐกิจ แต่ก็สะท้อนถึงพื้นฐานเศรษฐกิจและภาคธนาคารในยุโรปที่ยังมีฐานะทางการเงินอ่อนแอ และยังมีความเสี่ยงที่อาจต้องเพิ่มทุนหากเศรษฐกิจยังเติบโตในระดับต่ำ นอกจากนั้น การเข้าช่วยเหลือภาคธนาคารจะเป็นการเพิ่มภาระหนี้ให้กับรัฐบาลอิตาลี ซึ่งมีหนี้อยู่ในระดับสูงอยู่แล้ว (130% ของ GDP) และอาจเป็นจุดเริ่มต้นนำไปสู่วิกฤตหนี้ภาครัฐฯ

<img style="width: 680px; height: 584px;" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/f1e4707fa44214f64445397a903e9bd1.png" alt="" />

โดยความเสี่ยงวิกฤตหนี้ภาครัฐในยุโรป อาจเพิ่มขึ้นในช่วงปลายปีนี้ เมื่อมาตรการ QE ของ ECB ใกล้หมดอายุลงในเดือนธันวาคม 2560 ซึ่งหากธนาคารกลางยุโรปไม่มีการต่ออายุมาตรการ QE หรือมีการลดปริมาณการเข้าซื้อสินทรัพย์ ก็อาจส่งผลให้อัตราผลตอบแทนพันธบัตรรัฐบาลในยุโรปเพิ่มขึ้น และทำให้ภาระดอกเบี้ยจ่ายของหนี้ภาครัฐเพิ่มสูงขึ้นตาม

&nbsp;

<img style="width: 250px; height: 249px;" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/1ce3b69c2bd17658e4c3e3976de81ab5.png" alt="" />
คมศร ประกอบผล
หัวหน้าฝ่ายกลยุทธ์การลงทุน
TISCO Economic Strategy Unit (ESU)

เศรษฐกิจยุโรปกับปัญหาที่รุมเร้ารอบด้าน

ตลาดหุ้นทั่วโลกปรับตัวเพิ่มขึ้นอย่างร้อนแรงหลังนาย Donald Trump พลิกล็อกชนะการเลือกตั้งประธานาธิบดีสหรัฐฯ ในเดือนพฤศจิกายน โดยหนึ่งในความคาดหวังที่ขับเคลื่อนการพุ่งขึ้นของตลาดหุ้นนั้นได้แก่นโยบายปฏิรูปภาษี ซึ่งจะมีส่วนช่วยกระตุ้นเศรษฐกิจ และสนับสนุนผลกำไรของบริษัทจดทะเบียนในสหรัฐฯ โดยตัวแทนพรรค Republican ที่ครองเสียงข้างมากในสภา และนาย Donald Trump ว่าที่ประธานาธิบดีเสนอให้ปฎิรูปโครงสร้างภาษีนิติบุคคล เพื่อกระตุ้นเศรษฐกิจและการลงทุนในประเทศ ซึ่งได้มีการเสนอให้เปลี่ยนแปลงระบบภาษีในหลายด้าน ได้แก่

หนึ่ง ลดอัตราภาษีนิติบุคคล (Corporate tax) เพื่อให้บริษัทในสหรัฐฯ สามารถแข่งขันกับบริษัทนอกประเทศ ได้อย่างเท่าเทียมมากขึ้น โดยในปัจจุบันอัตราภาษีนิติบุคคลของสหรัฐฯ อยู่ที่ 35% ซึ่งถือว่าสูงมากเมื่อเทียบกับค่าเฉลี่ยของกลุ่มประเทศพัฒนาแล้ว (OECD) ที่ 25% โดยนาย Trump เสนอให้ลดอัตราภาษีนิติบุคคลลงเหลือ 15% แต่ตลาดคาดว่าสภาคองเกรสจะอนุมัติให้ลดอัตราภาษีลงเหลือ 20-25% เราประเมินว่าการลดอัตราภาษีนิติบุคคลลงทุก 5% จะส่งผลให้กำไรของบริษัทจดทะเบียนในดัชนี S&amp;P500 เพิ่มขึ้น 4%

สอง ให้ ภาษีอัตราพิเศษ สำหรับบริษัทที่นำกำไรที่เกิดขึ้นนอกประเทศกลับเข้ามาในประเทศ (Repatriation tax) โดยตามกฎหมายเดิม กำไรที่เกิดขึ้นนอกประเทศจะถูกเก็บภาษีในอัตราภาษีนิติบุคคลเมื่อมีการนำกลับเข้ามาในประเทศ ซึ่งทำให้บริษัทส่วนใหญ่ เลือกที่จะสะสมกำไรไว้นอกประเทศเพื่อจะหลีกเลี่ยงการถูกเก็บภาษีในอัตราที่สูง เพื่อเป็นการจูงใจให้บริษัทนำเงินที่อยู่นอกประเทศกลับเข้ามาหมุนเวียนและกระตุ้นการลงทุนในประเทศ คณะกรรมการปฏิรูปภาษีของพรรค Republican จึงเสนอให้ลดอัตราภาษีสำหรับกำไรนอกประเทศลงเหลือ 10% เป็นการชั่วคราว ซึ่งเราคาดว่าการลดภาษีดังกล่าวอาจทำให้มีเงินไหลกลับเข้าสหรัฐฯ ได้มากถึง 5 แสนล้านดอลลาร์สหรัฐฯ ซึ่งส่วนหนึ่งอาจนำไปใช้จ่ายเงินปันผลหรือซื้อหุ้นคืนเพิ่มขึ้น รวมไปถึงใช้ลงทุนเพื่อขยายกิจการหรือจ่ายคืนหนี้ในประเทศ

สาม ให้บริษัทเลือกหักค่าใช้จ่ายจากการลงทุนได้เต็มจำนวน โดยตามข้อเสนอการปฏิรูปภาษีใหม่บริษัทจะสามารถเลือกหักค่าใช้จ่ายจากการลงทุนได้เต็มจำนวนในปีที่มีการลงทุน แทนที่จะทยอยหักค่าเสื่อมราคาในช่วงระยะเวลาหลายปี โดยบริษัทที่เลือกหักค่าใช้จ่ายจากการลงทุนเต็มจำนวนจะไม่สามารถนำดอกเบี้ยจ่ายในปีนั้นมาหักจากกำไรได้ ซึ่งข้อเสนอดังกล่าวคาดว่าจะช่วยเพิ่มแรงจูงใจในการลงทุนให้กับบริษัท อย่างไรก็ดีการบังคับใช้กฎหมายตามที่เสนอต้องมีการปรับเปลี่ยนมาตรฐานบัญชีซึ่งอาจใช้เวลานาน และมีเสียงต่อต้านจากภาคเอกชน

สี่ เปลี่ยนเกณฑ์เป็นการจัดเก็บภาษีตามแหล่งที่ขาย (Destination-basis) ซึ่งจะทำให้รายได้จากการส่งออกสินค้าไปยังนอกประเทศไม่ต้องนำมาคิดรวมเป็นรายได้ที่ต้องเสียภาษี ในขณะที่ต้นทุนสินค้าที่นำเข้าจากต่างประเทศจะไม่สามารถนำมาหักเป็นค่าใช้จ่ายได้เช่นกัน การจัดเก็บภาษีตามเกณฑ์ดังกล่าวนับเป็นการใช้เงินภาษีเพื่ออุดหนุนการผลิตในประเทศ ซึ่งจะทำให้บริษัทที่เน้นการผลิตส่งออก เช่น อุตสาหกรรมผลิตเครื่องบินได้ประโยชน์ ในขณะที่บริษัทที่มีต้นทุนการนำเข้าและมีอัตรากำไรต่ำ เช่น เสื้อผ้าและสิ่งทอ จะเสียประโยชน์ อย่างไรก็ดีการจัดเก็บภาษีตามเกณฑ์ดังกล่าวอาจถือเป็นการกีดกันการค้า ซึ่งอาจขัดกับข้อกำหนดขององค์การการค้าโลก (WTO) และน่าจะมีเสียงต่อต้านจากภาคเอกชน

นโยบายปฏิรูปภาษีดังกล่าวนับเป็นนโยบายด้านเศรษฐกิจที่สำคัญที่จะขับเคลื่อนเศรษฐกิจสหรัฐฯ และรวมไปถึงเศรษฐกิจโลก ซึ่งนักลงทุนทั้งในและต่างประเทศควรจับตามองในปีหน้า

News

Forbes lists

World

Leaderboard

Commentaries

Forbes life

Events