"เทรนด์การลงทุน" หลังโควิด-19

สูตรผสม กอง REIT รับเงินปันผลจากอสังหาฯ

<h2>ภาพรวมของ โอกาสการลงทุน เริ่มปรับตัวดีขึ้น จากดัชนีตลาดหุ้นไทยและตลาดหุ้นอื่นๆ ทั่วโลกฟื้นตัวนับตั้งแต่ช่วงเดือนเมษายน 2563 ที่ผ่านมา โดยเฉพาะหลังสถานการณ์การแพร่ระบาดของไวรัสโควิด-19 เริ่มคลี่คลายในหลายประเทศและมุมมองของนักลงทุนทั่วโลกที่เริ่มคลายความกังวล</h2>
ขณะที่ โอกาสการลงทุน ของดัชนี MSCI World Index ในช่วงกลางเดือนเมษายน 2563 ได้ปรับตัวเพิ่มขึ้น 4% จากที่ลดลงถึง 20% ในช่วงไตรมาสแรกของปี 2563 ซึ่งสอดคล้องกับดัชนี SET Index ของไทยที่ปรับตัวเพิ่มขึ้นในอัตรา 12% จากไตรมาสแรกที่ดัชนีลดลง 28% (source: Bloomberg, 21 April 2020)

โดยกองทุนการเงินระหว่างประเทศ (IMF) คาดการณ์เศรษฐกิจโลกปี 2563 ว่าจะอยู่ที่ -3% และเริ่มฟื้นตัวในครึ่งปีหลัง แล้วจะกลับมาเติบโต 5.8% ในปี 2564 ส่วนเศรษฐกิจไทยในปีนี้คาดว่า GDP จะอยู่ที่ -5.3% ก่อนจะฟื้นตัวในครึ่งปีหลังและเติบโต 3% ในปี 2564 (source: IMF and BOT, 21 April 2020)

&nbsp;

<strong>ลงทุนในสินทรัพย์ทางเลือก</strong>

นอกเหนือจากการลงทุนใน <strong>“ตราสารหนี้”</strong> และ <strong>“หุ้น”</strong> นักลงทุนควรจัดสรรเงินส่วนหนึ่งลงทุนในสินทรัพย์ทางเลือก โดยเฉพาะอย่างยิ่งอสังหาริมทรัพย์ ซึ่งสามารถลงทุนได้ทั้ง “ทางตรง” คือ ซื้อบ้านหรือคอนโดฯ แล้วปล่อยให้เช่า และ “ทางอ้อม” คือ ลงทุนผ่านกองทุนรวมอสังหาริมทรัพย์ หรือกองรีท (real estate investment trust: REIT)

แม้การลงทุนในอสังหาริมทรัพย์ทางตรงจะมีข้อดีมากมาย โดยเฉพาะการได้เป็นเจ้าของกรรมสิทธิ์อาคารหรือที่ดินซึ่งเป็นสินทรัพย์ที่จับต้องได้ และโดยมากมูลค่าของอสังหาริมทรัพย์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ดิน หรือบ้านพร้อมที่ดิน จะเพิ่มขึ้นในระยะยาว

แต่การลงทุนทางตรงก็มีข้อจำกัดหลายประการ เช่น ต้องใช้เงินลงทุนจำนวนมาก เป็นหลักล้านหรือหลายล้านบาท มีสภาพคล่องในการซื้อขายต่ำมาก เจ้าของต้องหาผู้เช่าเพื่อสร้างรายได้แม้ได้ผู้เช่าแล้วก็ต้องคอยตามทวงเก็บเงินค่าเช่า พร้อมทั้งคอยดูแลความเรียบร้อยของทรัพย์สิน อาจมีเหตุให้ต้องซ่อมแซมและบำรุงรักษาอยู่เป็นระยะๆ

นอกจากนั้นข้อจำกัดที่สำคัญที่สุดของการลงทุนในอสังหาริมทรัพย์ก็คือ การเป็นเจ้าของสินทรัพย์เพียง 1-2 ชิ้น ทำให้ไม่ได้กระจายความเสี่ยงมากเท่าที่ควรดังนั้นและที่สำคัญคือ สามารถกระจายเงินลงทุนได้ในอสังหาริมทรัพย์ที่หลากหลาย ทั้งแบบกระจายหลายประเภท (อาคารสำนักงาน โรงแรม ห้างสรรพสินค้า) และกระจายไปในหลายประเทศ เช่น ไทย สิงคโปร์ ออสเตรเลีย เป็นต้น

สำหรับในประเทศไทยนั้น แต่เดิมมีการลงทุนทางอ้อมเพียงรูปแบบเดียวคือกองทุนรวมอสังหาริมทรัพย์ (property fund) ต่อมาได้มีการลงทุนรูปแบบใหม่คือกองทรัสต์เพื่อการลงทุนในอสังหาริมทรัพย์ (real estate investment trust: REIT) ซึ่งเป็นรูปแบบที่มีความเป็นสากลมากกว่าและได้รับความนิยมจากนักลงทุนทั่วโลก

ขณะเดียวกันยังมีการลงทุนอีกกลุ่มหนึ่งที่น่าสนใจไม่แพ้กันคือ กองทุนรวมโครงสร้างพื้นฐาน (infrastructure fund) ซึ่งเป็นกองทุนรวมที่จัดตั้งขึ้นเพื่อระดมทุนจากนักลงทุนสำหรับนำไปใช้พัฒนากิจการโครงสร้างพื้นฐานเพื่อประโยชน์สาธารณะของประเทศ

สิ่งหนึ่งที่ทำให้กลุ่ม property fund/REIT/infrastructure fund ยังคงมีความน่าสนใจน่าจะเป็นเรื่องอัตราผลตอบแทนเงินปันผลที่มีความสม่ำเสมอที่สูงกว่า “เงินฝาก” และ “ตราสารหนี้” โดยทั่วไปสามารถหวังโอกาสรับอัตราผลตอบแทนเงินปันผลประมาณ 4-5% ต่อปี สำหรับระยะเวลาการลงทุนตั้งแต่ 5 ปีขึ้นไป

<strong>ภาพรวมหลังโควิด-19</strong>

โดยวิกฤตโควิด-19 ครั้งนี้ หลังจากที่ราคาสินทรัพย์ทั่วโลกปรับตัวลดลง รวมทั้ง REIT ก็ส่งให้ผลตอบแทนเงินปันผลของ REIT บางตัวปรับตัวเพิ่มขึ้นจากเดิม 4-5% ต่อปีเป็น 6-8% ต่อปี ซึ่งสูงกว่าผลตอบแทนพันธบัตร 10 ปี ของสหรัฐอเมริกาและไทยอย่างมาก และเป็นปัจจัยบวกที่หนุนให้มีเงินลงทุนไหลเข้ามาลงทุนในสินทรัพย์ประเภท REIT ทั่วโลกอย่างต่อเนื่อง นี่ยังไม่นับรวมโอกาสได้ผลตอบแทนจากราคาที่จะปรับตัวขึ้นหลังวิกฤตอีกด้วย

ในขณะที่กลุ่มที่ได้รับผลกระทบน้อยได้แก่ logistics, data centers, office และ infrastructure ซึ่งไม่เพียงได้รับผลกระทบน้อยเท่านั้น แต่ยังเป็นกลุ่มที่มีโอกาสฟื้นตัวได้เร็วหลังจากสถานการณ์คลี่คลายอีกด้วย ไม่เพียงเท่านี้ในบางกลุ่มก็ยังสามารถเติบโตได้ในช่วงวิกฤตโควิด-19 เช่น คนซื้อของออนไลน์มากขึ้น การขนส่งสินค้าต่างๆ ก็เติบโตขึ้นเป็นเงาตามตัว หรือการ work from home ก็ทำให้ปริมาณการใช้อินเทอร์เน็ตโตขึ้นด้วยเช่นกัน เป็นต้น

ตัวอย่างเช่น Amazon ผู้นำด้านการค้าปลีกออนไลน์ และคลาวด์คอมพิวติ้งมีฐานลูกค้ากว่า 460 ล้านคน มีพนักงานกว่า 840,000 คน และในช่วงที่เกิดวิกฤตครั้งนี้ Amazon ประกาศจ้างงานเพิ่มขึ้นอีก 175,000 คน เพื่อรองรับยอดขายที่เพิ่มขึ้น

อย่างไรก็ตาม แม้ทีมบริหารกองทุนของ บลจ.พรินซิเพิล จะมองว่า ราคาสินทรัพย์กลุ่ม REIT มีความน่าสนใจมากขึ้น หลังมีการปรับตัวลงมากในช่วงที่ผ่านมา และทำให้มีโอกาสลงทุนในสินทรัพย์คุณภาพดีในราคาที่ถูกลง แต่นักลงทุนควรทยอยเข้าลงทุนใน “ระยะยาว” มากกว่าการลงทุนในระยะสั้น

เนื่องจากเชื่อว่ายังมี “ความเสี่ยง” ทั้งด้านบวกและด้านลบอยู่ไม่น้อย ดังนั้นการลงทุนจึงเป็นการบริหารสินทรัพย์ในลักษณะ conservative หรือเน้นลงทุนในสินทรัพย์คุณภาพสูงและมีอัตราส่วนหนี้สินค่อนข้างต่ำ รวมถึงมีการบริหารสภาพคล่องให้อยู่ในระดับสูง เพื่อเพิ่มโอกาสในการเข้าลงทุนในสินทรัพย์คุณภาพดีเพิ่มเติมในจังหวะที่เหมาะสม

&nbsp;

<img class="alignnone wp-image-32026 size-medium" src="https://forbesthailand.com/wp-content/uploads/2020/07/วิน-พรหมแพทย์_03-300x300.jpg" alt="" width="300" height="300" />
บทความโดย
วิน พรหมแพทย์

<hr />

<a href="https://www.ookbee.com/shop/magazine/FORBES/312a837b-0af3-4945-9cac-b7be029798c7/june-2020">คลิกอ่านบทความฉบับเต็ม ได้ที่ นิตยสาร Forbes Thailand ฉบับเดือนมิถุนายน 2563 ในรูปแบบ e-magazine</a>

<img class="alignnone wp-image-31977" src="https://forbesthailand.com/wp-content/uploads/2020/07/COVER-FORBES-85-OK-.jpg" alt="" width="300" height="394" />

โอกาสการลงทุน รับ New Normal

<h2>วิกฤตการณ์ “โควิด-19” ที่เชื้อไวรัสได้กระจายไปอย่างรวดเร็วทั่วโลก และกำลังสร้างความเสียหายให้สังคมและธุรกิจทั่วโลกเป็นอย่างมาก เมื่อนำไปเปรียบเทียบกับวิกฤตด้านการเงิน ปี 2008 (วิกฤตซับไพร์ม) ที่เกิดขึ้นในสหรัฐฯ หากการระบาดไม่หมดไปหรือมีการค้นพบวัคซีนได้สำเร็จได้แล้วนั้น อาจสร้างบาดแผลลึกในกับเศรษฐกิจโลกในทุกภาคส่วน</h2>
<h2></h2>
<h2>วิกฤตเศรษฐกิจที่โลกต้องเผชิญ</h2>
วันพุธที่ 11 มีนาคมที่ผ่านมาถือเป็นจุดสิ้นสุดของตลาดขาขึ้นหรือ ‘Bull market’ ในสหรัฐอเมริกาที่ปรับตัวสูงขึ้นต่อเนื่องยาวนานที่สุดเป็นประวัติการณ์ คือกินเวลากว่า 11 ปีนับตั้งแต่จุดต่ำสุดในช่วงวิกฤตซับไพร์มในปี 2008

เดือนมีนาคม 2009 ตลาดดาวโจนส์ของสหรัฐอเมริกาได้เข้าสู่ภาวะขาลงหรือ Bear market อย่างเป็นทางการ หลังจากที่ปรับตัวลดลงเกิน 20% จากจุดสูงสุด นับเป็นการเข้าสู่ Bear market ที่รวดเร็วที่สุดในประวัติศาสตร์ คือ ใช้เวลาเพียง 21 วันเท่านั้น

นักวิเคราะห์จากหลากหลายสำนักวิจัยชั้นนำของโลก ทำนายว่าสถานการณ์การแพร่ระบาดของ โควิด-19 และมาตรการในการควบคุมจะทำให้เศรษฐกิจโลกและเศรษฐกิจสหรัฐอเมริกาเข้าสู่ <strong>‘ภาวะถดถอย’</strong> ในปีนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ นั่นคือ ภาวะที่กิจกรรมทางเศรษฐกิจลดลงอย่างกว้างขวางและต่อเนื่องหลายเดือน จนกระทบต่อการค้า การผลิต รายได้ และการจ้างงาน ในทางเทคนิคคือเราจะเห็น GDP หดตัวติดต่อกันอย่างน้อย 2 ไตรมาส

<img class="alignnone wp-image-28276 size-full" src="https://forbesthailand.com/wp-content/uploads/2020/04/โควิด-19-04.jpg" alt="โควิด-19" width="600" height="311" />
<h2>วิกฤต 2008 vs. 2020</h2>
การปรับตัวของตลาดการเงินและราคาสินทรัพย์ในช่วง 2-3 สัปดาห์ที่ผ่านมา มีความคล้ายคลึงอย่างมากกับช่วงที่เศรษฐกิจโลกกำลังเข้าสู่ภาวะวิกฤตการเงินปี 2008 ที่เริ่มขึ้นในสหรัฐอเมริกา (Global Financial Crisis)  ไม่ว่าจะเป็นการปรับแย่ลงอย่างรวดเร็วของดัชนีตลาดหลักทรัพย์ ราคาน้ำมัน และดัชนี VIX ที่มักใช้ในการวัดระดับความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นในตลาดการเงินโลก

<strong>Christine Lagarde</strong> ประธานธนาคารกลางยุโรปออกมาเตือนว่า หากนโยบายเศรษฐกิจยังไม่มีการเตรียมการรับมือกับผลกระทบต่อเศรษฐกิจและการเงินที่จะเกิดขึ้นอย่างดีพอ เราอาจจะเจอกับวิกฤตทางการเงินในลักษณะเดียวกันกับที่เคยเจอในปี 2008 ก็เป็นได้   ทว่า หากพิจารณาบริบทเศรษฐกิจและการเงินแล้ว พบว่าวิกฤตระดับโลกทั้งสองเหตุการณ์นี้มีความแตกต่างอย่างมาก ในหลายมิติ ดังนี้

<strong>ประการแรก</strong>

"วิกฤต 2008" เริ่มจากภาคการเงินก่อนจะลามไปภาคเศรษฐกิจจริง แต่วิกฤต โควิด-19 ปี 2020 เริ่มจากภาคเศรษฐกิจจริงและอาจลามไปเป็นความเสี่ยงในภาคการเงิน สาเหตุของวิกฤตการเงินโลกปี 2008 เกิดจากภาวะฟองสบู่ในภาคอสังหาริมทรัพย์ของสหรัฐฯ เกิดการลุกลามของปัญหา สุดท้ายแล้วทำให้สถาบันการเงินทั่วโลกล้มครืนไปด้วยจากความเชื่อมโยงระหว่างสถาบันการเงินในประเทศต่าง ๆ กับสถาบันการเงินในสหรัฐฯ

ในทางกลับกัน สถานการณ์ที่หลายประเทศกำลังประสบอยู่ในขณะนี้เริ่มต้นจากผลกระทบของโควิด-19 ต่อเศรษฐกิจที่ทำให้ภาคธุรกิจต้องหยุดชะงักลง ส่งผลกระทบต่อรายได้ของภาคธุรกิจ ท้ายที่สุดสร้างความเสี่ยงที่อาจทำให้เกิดวิกฤตทางการเงินตามมาด้วย

<strong>ประการที่สอง</strong>

ปี 2008 ปัญหาการก่อหนี้ในภาคการเงินและครัวเรือน vs. ปี 2020 ปัญหาหนี้สูงในภาคธุรกิจ และหนี้ภาครัฐ วิกฤตซับไพร์มที่เกิดขึ้นในสหรัฐอเมริกาเกิดจากการก่อหนี้ในระดับสูงและรวดเร็วของภาคครัวเรือน ซึ่งส่วนใหญ่คือหนี้บ้าน  ภาคการเงินเองโดยเฉพาะธนาคารพาณิชย์ก็มีการกู้เพื่อมาลงทุน (leverage) สูงเช่นกัน

แต่ปัจจุบันสถานการณ์กลับตาลปัตร คือ ภาคครัวเรือนและภาคการเงินมีระดับหนี้ลดลงมากส่วนหนึ่งจากกฎเกณฑ์การให้สินเชื่อที่มีความเข้มงวดขึ้น ธนาคารทั่วโลกโดยเฉพาะในสหรัฐอเมริกามีความแข็งแกร่งทางการเงินเพิ่มขึ้นจากนโยบายกำกับดูแลที่เข้มงวดหลังวิกฤต  ในขณะที่ภาคธุรกิจอื่นๆ ที่ไม่ใช่การเงินกลับมีการก่อหนี้เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง

อีกประการหนึ่งที่วิกฤตครั้งนี้แตกต่างจากครั้งก่อน คือ หนี้ที่ภาคธุรกิจที่เพิ่มสูงขึ้นในระยะหลังส่วนใหญ่มาจากการระดมทุนทางตรงของภาคธุรกิจผ่านตราสารหนี้ภาคเอกชนซึ่งเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว ตราสารหนี้จำนวนมากเป็นตราสารหนี้ด้อยคุณภาพ (non-investment grade) และตราสารหนี้ในระดับ BBB ซึ่งถือเป็นชั้นต่ำสุดของ investment grade

สิ่งที่จะต้องจับตามองต่อไปคือ หากสถานะการเงินและความสามารถในการชำระหนี้ของธุรกิจเหล่านี้ลดลงอาจมีความเสี่ยงให้ตราสารหนี้เหล่านี้ถูกลดอันดับชั้นเครดิต (downgrade) อาจทำให้นักลงทุนไม่มั่นใจในการลงทุน หากเกิดเหตุการณ์ลักษณะนี้ขึ้นในวงกว้างอาจจะก่อให้เกิดการแห่ขายตราสารหนี้เหล่านี้ สร้างความเสี่ยงต่อการวิกฤตการเงินครั้งใหม่ที่จะทำให้เศรษฐกิจโลกตกต่ำลงไปมากกว่าจากแค่ผลกระทบจากโควิด-19 ได้ เช่นเดียวกับภาคธุรกิจของไทยที่ในระยะหลังหันมาระดมทุนผ่านการออกหุ้นกู้มากขึ้นจากระดับอัตราดอกเบี้ยที่ต่ำกว่าการกู้ยืมจากธนาคารพาณิชย์

<img class="alignnone wp-image-28275 size-full" src="https://forbesthailand.com/wp-content/uploads/2020/04/โควิด-19-03.jpg" alt="โควิด-19" width="600" height="311" />

<strong>ประการที่สาม</strong>

โควิด-19ไม่สามารถรักษาได้ด้วยนโยบายการเงิน วิกฤตเศรษฐกิจในครั้งนี้มีต้นตอมาจากการแพร่ระบาดของโรคติดต่อที่สร้างปัญหาด้านสาธารณสุขและส่งผลกระทบต่อเศรษฐกิจอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แตกต่างจากวิกฤต 2008 หรือ 1997 ที่มีรากเหง้ามาจากปัญหาในภาคการเงินเป็นหลัก

บทบาทของนโยบายการเงินในการรับมือกับวิกฤตในครั้งนี้จึงจำกัดอยู่แค่เพียงการดูแลสภาพคล่องและประคับประคองไม่ให้ผลกระทบต่อภาคธุรกิจลุกลามจนเกิดเป็นวิกฤตในระบบการเงินในวงกว้างเท่านั้น แต่ไม่สามารถแก้ปัญหาที่สาเหตุได้ ไม่ว่านโยบายการเงินและมาตรการช่วยเหลือทางการคลังจะใช้เงินอัดฉีดจำนวนมากแค่ไหน ก็ทำได้แค่เพียงยืดเวลาเพื่อให้ธุรกิจและระบบการเงินสามารถอยู่รอดได้จนการระบาดของโควิด-19 หมดไปหรือมีการค้นพบวัคซีนได้สำเร็จ และกิจกรรมทางเศรษฐกิจกลับมาเป็นปกติ

<strong>ประการสุดท้าย</strong>

โควิด-19 นำความหายนะมาสู่ทุกประเทศทั่วโลกพร้อมๆ กัน ต่างจากทั้งปี 2008 ที่เป็นวิกฤตของซีกโลกพัฒนาแล้ว หรือช่วงต้นทศวรรษ 1980 และปี 1997 ที่เป็นวิกฤตของประเทศตลาดเกิดใหม่ จนถึงวันนี้การแพร่ระบาดลุกลามไปถึงกว่า 180 ประเทศทั่วโลก และประชากรโลกราว 2.2 พันล้านคน (25% ของประชากรโลก) ตกอยู่ภายใต้ภาวะ ‘ปิดเมือง’ (lockdown) ในอย่างน้อย 23 ประเทศ

ที่สำคัญคือ ปรากฏการณ์นี้ถือเป็นครั้งแรกของโลกที่ประสบกับวิกฤตชนิดที่ส่งผลกระทบต่อระบบเศรษฐกิจในแทบทุกช่องทางอย่างไม่มีทางหลบเลี่ยงได้ ความหวั่นวิตกต่อโรคระบาด รวมทั้งมาตรการของทั้งภาครัฐและเอกชนเพื่อรับมือและทำสงครามกับโรคร้ายนี้ ส่งผลกระทบต่อทั้งด้านการผลิต การใช้จ่ายของครัวเรือนและการลงทุนภาคเอกชนจากทั้งภายนอกและภายประเทศ รายได้ของธุรกิจและแรงงาน การจ้างงานทั้งในภาคการผลิตและภาคบริการ สภาพคล่องทางการเงิน และความมั่งคั่งทางการเงิน

เรียกได้ว่าเหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้เกิด <strong>‘Economic shutdown’</strong> หรือ <strong>‘Sudden stops’</strong> คือภาวะชะงักงันของระบบเศรษฐกิจโดยสิ้นเชิงก็ไม่ผิดนัก จึงสร้างบาดแผลทางเศรษฐกิจและสังคมได้ลึกและเป็นวงกว้างยิ่งกว่าวิกฤตเศรษฐกิจการเงินครั้งที่ผ่านมา และอาจส่งผลกระทบต่อสถานะทางการเงินและความเสี่ยงต่อการผิดนัดชำระหนี้ของภาคธุรกิจ จนเกิดอุบัติเหตุทางการเงินได้อีกด้วย

<em>เรียบเรียงจาก KKP insight_จากภัย COVID-19 สู่ความเสี่ยงวิกฤตรอบใหม่  รูปประกอบ: AFP และ pixabay
</em>

<img class="alignnone wp-image-28264 size-thumbnail" src="https://forbesthailand.com/wp-content/uploads/2020/04/kkp-research-150x150.jpg" alt="" width="150" height="150" />
โดย KKP Research, Kiatnakin Phatra Financial Group

<hr />

&nbsp;

News

Forbes lists

World

Leaderboard

Commentaries

Forbes life

Events