(ภาพประกอบข่าวจาก APF)&nbsp;เรียบเรียงใหม่จากบทความของ: ภวิดา ปานะนนท์ 
 
แนวโน้มที่น่าสนใจประการหนึ่งของเศรษฐกิจยุคโลกาภิวัฒน์ คือ การเปลี่ยนบทบาทของกลุ่มประเทศกำลังพัฒนา หรือ&nbsp;developing&nbsp; economies&nbsp;จากกลุ่มประเทศผู้รับการลงทุนเป็นหลักมาเป็นผู้ออกไปลงทุนในต่างประเทศโดยเฉพาะในช่วง 2 ทศวรรษที่ผ่านมา&nbsp; องค์กรเอกชนขนาดใหญ่ของไทยไม่น้อยที่เป็นส่วนหนึ่งของการเปลี่ยนแปลงนี้ ปรากฎการณ์ดังกล่าวย่อมส่งผลต่อนโยบายของประเทศ และกลยุทธ์การแข่งขันของบริษัท&nbsp; 
 
การลงทุนในต่างแดนจากกลุ่มประเทศกำลังพัฒนาเติบโตอย่างก้าวกระโดด จากสัดส่วนราว 7% ของการลงทุนขาออกทั้งหมดของโลกในปี 1998 เพิ่มขึ้นกว่า 5 เท่าในระยะเวลาเพียง 15 ปี จนมีสัดส่วนเป็น 39% ของปริมาณการลงทุนขาออกทั้งหมดของโลกในปี 2013 คิดเป็นจำนวนเงินราว 4.54 แสนล้านเหรียญสหรัฐ (ที่มา: World Investment Report, UNCTAD) จีนและประเทศแถบเอเชียตะวันออกและตะวันออกเฉียงใต้รวมถึงไทยเป็นกลุ่มผู้เล่นจากประเทศกำลังพัฒนาที่มีบทบาทสำคัญในการลงทุนในต่างประเทศ 
 
การที่บริษัทไทยสามารถขยายกิจการไปต่างประเทศได้ แสดงให้เห็นถึงความสามารถในการแข่งขันที่เพิ่มขึ้น จากเดิมที่ประกอบกิจการและแข่งขันในประเทศ ในปัจจุบันหลายบริษัทไทยได้ก้าวขึ้นมาเป็นผู้เล่นระดับภูมิภาคที่ต้องเผชิญหน้ากับคู่แข่งหลากชาติในตลาดต่างประเทศเช่นกัน 
 
 
วิวัฒนาการของการลงทุนโดยตรงจากประเทศไทย 
 
ปริมาณเงินลงทุนโดยตรงสะสมของไทยในต่างประเทศ&nbsp;(Outward Foreign Direct Investment Stock)&nbsp;เติบโตอย่างมหาศาลในรอบกว่า 3 ทศวรรษ จากราว 13 ล้านเหรียญในปี 1980 เพิ่มขึ้นกว่า 4,500 เท่า เป็น&nbsp;58,610 ล้านเหรียญในปี 2013 (ที่มา: ธนาคารแห่งประเทศไทย) โดยแบ่งได้เป็น 4 ช่วง คือ 1.ก่อนวิกฤติต้มยำกุ้งปี 1997 2.ปี 1997-2000 3.ปี 2000-2004 4.ปี 2006-ปัจจุบัน 
 
งานวิจัยของผู้เขียนที่นำเสนอต่อสำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย&nbsp;(Pavida Pananond and Alvaro Cuervo-Cazurra (2015). Multinational Enterprises and Performance: Policy Implications) ตั้งข้อสังเกต 2 ประการต่อทิศทางการลงทุนโดยตรงในต่างประเทศของไทย ดังนี้ 
 
1.การลงทุนโดยตรงของไทยไม่ได้อยู่เฉพาะในทวีปเอเชีย 
ถึงแม้ว่านโยบายทางเศรษฐกิจของไทยจะมุ่งให้ความสำคัญต่อการรวมกลุ่มทางเศรษฐกิจในภูมิภาคโดยเฉพาะ ASEAN Economic Community (AEC) จนทำให้คนทั่วไปเข้าใจว่า การลงทุนโดยตรงของไทยมุ่งไปที่กลุ่มประเทศกำลังพัฒนาในภูมิภาคเป็นหลัก แต่จากสถิติทั้งของธนาคารแห่งประเทศไทย&nbsp;และ&nbsp;UNCTAD&nbsp;พบว่าธุรกิจไทยเข้าไปลงทุนในหลายภูมิภาค มิได้จำกัดอยู่เฉพาะใน AEC หรือ จีน การลงทุนของไทยในกลุ่มประเทศที่พัฒนาแล้วเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัดและมีแนวโน้มจะเติบโตต่อไป&nbsp; 
 
2. การลงทุนในกลุ่มประเทศที่ให้สิทธิประโยชน์ทางภาษี (Tax Haven) 
ทุนไทยกระจุกตัวในกลุ่มประเทศที่ที่ให้สิทธิประโยชน์ทางภาษีค่อนข้างสูง ได้แก่ หมู่เกาะเคย์แมนและ มอริเชียส หากรวมการลงทุนของไทยในสิงคโปร์และฮ่องกงซึ่งมีลักษณะที่คล้ายคลึงกับประเทศดังกล่าวในแง่ของการเป็นศูนย์กลางทางการเงิน&nbsp; จะเห็นได้ว่าการลงทุนของไทยในต่างประเทศมีการกระจุกตัวอยู่ในกลุ่มประเทศที่ให้สิทธิประโยชน์ทางภาษีหรือเป็นศูนย์กลางทางการเงินเหล่านี้สูงอย่างเห็นได้ชัด 
 
หากภาครัฐและภาคเอกชนของไทยต้องการสร้างผลประโยชน์สูงสุดจากการที่ธุรกิจไทยออกไปลงทุนในต่างประเทศ การทำความเข้าใจในความหลากหลายและแตกต่างของการลงทุนเป็นจุดเริ่มต้นที่สำคัญและไม่อาจมองข้ามได้ 
 
ภวิดา ปานะนนท์ รองศาสตราจารย์ด้านธุรกิจระหว่างประเทศ คณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ 
<hr />
<a href="http://goo.gl/XTYH2N">คลิ๊กอ่านฉบับเต็ม (พร้อมตารางการลงทุนไทยไปต่างแดน)&nbsp;"ทุนไทยไปนอก: โอกาสใหม่ไม่สิ้นสุด"&nbsp;ได้ที่&nbsp;FORBES THAILAND&nbsp;ฉบับ&nbsp;MAY 2015</a>

News

Forbes lists

World

Leaderboard

Commentaries

Forbes life

Events