Powell ทำให้เจ็บโดยไม่จำเป็นจากสภาวะเงินเฟ้อและธุรกิจพลังงานของสหรัฐฯ

<h2>เมื่อเร็วๆ นี้ Jerome Powell ประธานธนาคารกลางสหรัฐฯ หรือเฟด คนใหม่ เปิดประชุมนัดแรกคณะกรรมการนโยบายการเงิน (Federal Open Market Committee) ซึ่งทำหน้าที่กำหนดนโยบายธนาคารกลาง โดยเฉพาะอัตราดอกเบี้ย Powell ตั้งใจจะสานต่อนโยบายที่ได้สร้างความเสียหายมากมายกับเศรษฐกิจของประเทศต่อไปการประชุมตอกย้ำว่าธนาคารกลางของเราจะไม่ยกเลิกข้อผิดพลาดร้ายแรง 3 ประการในเร็ววันนี้ อันได้แก่</h2>
<strong>• ความเชื่อมั่นในดอลลาร์สหรัฐฯ ซึ่งไม่ได้มีมูลค่าอย่างที่ควรจะเป็น</strong> เมื่อกระทรวงการคลังของรัฐบาลประธานาธิบดี <strong>George W. Bush</strong> ต้องการให้มูลค่าเงินดอลลาร์อ่อนลง ดังที่เกิดขึ้นในช่วงทศวรรษแรกหลังปี 2000 เฟดไม่ทัดทาน ประเทศที่สกุลเงินไร้เสถียรภาพย่อมไม่สามารถพาเศรษฐกิจไปได้ดี เงินดอลลาร์ที่ไร้เสถียรภาพเป็นสาเหตุสำคัญของหายนะในช่วงปี 2008-2009 ค่าเงินที่ลอยตัวมีประโยชน์ไม่มากไปกว่านาฬิกาที่บอกเวลาไม่เที่ยง เป็นอันตรายต่อการลงทุนในระยะยาว ซึ่งเป็นหัวใจสำคัญของคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น

<strong>• ทฤษฎีลวงโลกที่ว่าความมั่งคั่งเป็นผลให้เกิดภาวะเงินเฟ้อ</strong> คอลัมนิสต์หนังสือพิมพ์คนหนึ่งสะท้อนความคิดที่คนส่วนใหญ่คิดกันโดยกล่าวว่า Powell กำลังเจองานยากในการหลีกเลี่ยงภาวะถดถอยทางเศรษฐกิจขณะที่อัตราการว่างงานขยายตัว ความเห็นที่หลอกลวงแต่ใครๆ ก็เชื่อนี้มีที่มาจาก<strong> ทฤษฎีเส้น Phillip Curve</strong> (เส้นแสดงประธานเฟดคนใหม่กับความคิดเก่าๆ แย่ๆ ความสัมพันธ์ระหว่างอัตราการว่างงานกับเงินเฟ้อ) หลักของทฤษฎีนี้มีอยู่ว่าถ้าคุณต้องการลดอัตราเงินเฟ้อ คุณต้องปล่อยให้อัตราการว่างงานสูงขึ้น ในทางกลับกัน ถ้าต้องการให้อัตราการว่างงานลดลงสิ่งที่ต้องทำคือเพิ่มอัตราเงินเฟ้อด้วยการลดค่าเงิน และที่พยายามพล่ามกันมาทั้งหมดนี้ก็เพื่อให้อัตราเงินเฟ้ออยู่ที่ร้อยละ 2

<strong>• ความเชื่อที่ว่าเฟดสามารถควบคุมจังหวะของกิจกรรมทางเศรษฐกิจและขับเคลื่อนเศรษฐกิจได้ราวกับขับรถ</strong> เครื่องมือที่เฟดใช้ในการนี้คือการควบคุมการขึ้นหรือลงของอัตราดอกเบี้ย แต่การที่ธนาคารกลางคาดเดาทิศทางเศรษฐกิจผิดพลาดตลอดกว่าทศวรรษที่ผ่านมา ความมั่นใจของเราที่มีต่อบุคลากรธนาคารในการมองโลกจึงหลงเหลืออยู่ไม่มากนัก ความเข้าใจที่ว่านักเศรษฐศาสตร์ฟากรัฐบาลจะสามารถควบคุมเศรษฐกิจขนาดใหญ่ที่ประกอบด้วยผู้คนหลายร้อยล้านคนและนิติบุคคลอีกนับล้านนั้น เป็นเรื่องไร้สาระน่าขันมาก

นอกจากนี้ ทำไมบรรดานักอนุรักษ์นิยมทั้งหลายจึงยอมรับแบบไม่มีข้อโต้แย้งกับข้อเสนอของเฟดในการควบคุมราคาในเรื่องของต้นทุนของเงิน (cost of money) พวกเขาตระหนักดีถึงหายนะของการควบคุมค่าเช่า แต่กลับยอมรับการควบคุมราคาที่ต้องจ่ายให้กับเงินที่ “เช่า” จากสถาบันการเงินไม่แน่ สักวัน Jerome Powell อาจสร้างความประหลาดใจโดยเลิกทำตัวเป็นแค่ขุนพลพลอยพยัก แต่ที่แน่ๆ คือไม่ใช่ตอนนี้

&nbsp;

<em>เรียบเรียง: เอมวลี อัศวเปรม</em>

ประธานเฟดคนใหม่กับความคิดเก่าๆ แย่ๆ

<h2>การแต่งตั้งประธานธนาคารกลางสหรัฐฯ คนใหม่น่าจะจุดชนวนให้เกิดการพิจารณาถึงแนวทางเป้าหมายและหลักการในการดำเนินมาตรการของสถาบันรัฐแห่งนี้อย่างละเอียด ซึ่งนับว่ามีความจำเป็นอย่างยิ่ง ทว่าสิ่งนี้ก็คงไม่เกิดขึ้นด้วยหลักพื้นฐานเชิงจิตวิทยาที่ค่อนข้างซับซ้อน นโยบายการเงินนับเป็นหนึ่งในเรื่องที่คนส่วนใหญ่มักจะกลัวและไม่อยากข้องเกี่ยว ซึ่งเป็นเหตุผลที่ทำให้เฟดสามารถกุมอำนาจไว้ในมือขณะที่แสดงผลงานย่ำแย่โดยที่สภาคองเกรสเพียงชำเลืองตามองอยู่ห่างๆ และไม่ได้เข้ามาควบคุมดูแลแบบเอาจริงเอาจัง</h2>
<strong>Jerome Powell</strong> ซึ่งประธานาธิบดี <strong>Trump</strong> เลือกให้เข้ามาดำรงตำแหน่งประธานเฟดแทน <strong>Janet Yellen</strong>ในเดือนกุมภาพันธ์ที่จะถึงนี้ไม่เคยมีทีท่ากังขาถึงแนวทางการดำเนินงานของธนาคารกลางที่มีบทบาทสำคัญมากที่สุดของโลก ในช่วงระยะเวลา 5 ปีที่เขานั่งเก้าอี้สมาชิกสภาผู้ว่าการเฟด Powell ทำงานแบบไหลไปตามน้ำและเดินทางสายกลาง หากวันหนึ่งเขาลุกขึ้นมาเปิดประเด็นโต้แย้งเฟดเหมือนที่ <strong>Martin Luther</strong> ป่าวประกาศญัตติ 95 ข้อเพื่อประท้วงการกระทำของพระสันตะปาปาคงเป็นเรื่องที่ทำให้ทุกคนประหลาดใจ

<figure><img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/00a48bed06e4a69fc5fabac13bc22128.png" alt="" width="680" height="453" /><figcaption> Jerome Powell ประธานธนาคารกลางสหรัฐฯ (เฟด) คนใหม่ ผู้ขึ้นมาแทนที่ Janet Yellen (Cr: The New York Times)</figcaption></figure>
<h2>ประเด็นต่อไปนี้คือสิ่งที่เขาควรลงมือจัดการ</h2>
<strong>• ความเชื่อที่ว่าเฟดมีอำนาจชี้นำทิศทางเศรษฐกิจ </strong>เหล่านักเศรษฐศาสตร์และผู้กำหนดนโยบายถูกฝังหัวมาว่าเศรษฐกิจสามารถควบคุมทิศทางได้เหมือนกับการขับรถและหน้าที่ของเฟดคือการทำให้แน่ใจว่าเศรษฐกิจไม่ “ร้อนแรง” หรือ “ฝืด” เกินไป

เฟดหรือธนาคารกลางของประเทศอื่นๆ ทำได้เพียงดูแลเศรษฐกิจในระดับเดียวกับการบริหารเศรษฐกิจของสหภาพโซเวียตสมัยรวมศูนย์อำนาจที่ส่วนกลางเมื่อสมัยอดีต เนื่องจากสหรัฐฯ มีประชากรเพียง 330 ล้านคนขณะที่ประชากร 7 พันล้านคนทั่วโลกพร้อมทั้งสถาบันองค์กร บริษัทนับหลายล้านแห่ง มีส่วนเกี่ยวข้องในการทำธุรกรรมการเงินมูลค่ามากกว่า 1 ล้านล้านเหรียญในแต่ละวัน

การที่เฟดทุ่มกำลังไปในแนวทางที่ไร้ประโยชน์เช่นนี้นำไปสู่คำถามว่าธนาคารกลางสหรัฐฯ ก่อให้เกิดผลเสียหายมากแค่ไหน

คำตอบที่น่าเศร้าคือนับจากเหตุการณ์วิกฤตการเงินปี 2008-09 ความเสียหายที่เกิดขึ้นนั้นช่างมหาศาล การตัดสินใจอย่างเร่งด่วนและเด็ดขาดเพื่อดำเนินมาตรการผ่อนคลายความตื่นตระหนกในตลาดการเงินเป็นเรื่องที่ดี แต่การปรับลดอัตราดอกเบี้ยจนต่ำติดดินหลังจากนั้น (เทียบได้กับการควบคุมและกำหนดราคา) ร่วมกับการอัดฉีดสภาพคล่องผ่าน “quantitative easing” หรือนโยบายผ่อนคลายเชิงปริมาณทางการเงินส่งผลให้กลไกของตลาดสินเชื่อบิดเบี้ยว ซึ่งส่งผลกระทบอย่างรุนแรงต่อการเข้าถึงสินเชื่อของครัวเรือนและธุรกิจขนาดเล็กที่เพิ่งก่อตั้ง

<strong>• ความเชื่อมั่นในทฤษฎีความสัมพันธ์เส้นโค้ง Philips Curve </strong>ธนาคารกลางสหรัฐฯ ยึดติดกับแนวคิดว่าการเจริญเติบโตของเศรษฐกิจทำให้เกิดเงินเฟ้อ ดังนั้นการทำให้อัตราว่างงานสูงขึ้นจะช่วยแก้ปัญหาเงินเฟ้อ ซึ่งหมายถึงการพยายามทำให้ประชากรหลายล้านคนตกงาน นอกจากนั้นยังมีกรอบเป้าหมายที่ต้องการหนุนระดับเงินเฟ้อเพื่อผลักดันให้เศรษฐกิจหลุดพ้นจากภาวะถดถอยหลังเกิดวิกฤตการณ์ทางการเงินปี 2008-09 ทว่าประสบการณ์ในชีวิตจริงเผยให้เห็นว่าแนวคิดดังกล่าวเป็นเพียงสมการในโลกสมมติฐาน

<strong>• ความเชื่อที่จะต้องคุมเข้มเหล่าธนาคารและสถาบันการเงินทุกแห่ง </strong>เฟดและผู้มีอำนาจกำกับดูแลเพลิดเพลินกับการออกกฎระเบียบนับหลายร้อยข้อเพื่อควบคุมบรรดาธนาคารโดยมีจุดมุ่งหมายเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดวิกฤตการเงินขึ้นอีก โดยเฟดได้รับแรงหนุนจากรัฐบาล

หากไม่นับประเด็นที่ว่าธนาคารคือภาคธุรกิจที่ต้องอยู่ภายใต้การควบคุมมากที่สุดในระบบเศรษฐกิจอยู่แล้ว ความจริงที่ไม่มีใครอยากฟังก็คือถึงแม้จะมีการตั้งกฎระเบียบต่างๆ เหล่านี้และออกบังคับใช้ตั้งแต่เมื่อทศวรรษที่แล้ว เราก็ยังไม่อาจหลีกเลี่ยงหายนะทางการเงินครั้งรุนแรงได้อยู่ดีเนื่องจากต้นตอของสาเหตุมาจากการอ่อนค่าของเงินดอลลาร์สหรัฐฯ

<strong>• ความเชื่อในการปล่อยค่าเงินดอลลาร์ลอยตัว </strong>กลไกตลาดจะดำเนินไปอย่างมีประสิทธิภาพที่สุดเมื่อใช้ระบบอัตราแลกเปลี่ยนแบบคงที่ ทุกคนรู้ดีว่าชีวิตจะยุ่งเหยิงมากแค่ไหนหากจำนวนนาทีในแต่ละชั่วโมงหรือหน่วยน้ำหนักกรัมในแต่ละกิโลกรัมเปลี่ยนแปลงขึ้นๆ ลงๆ และเช่นเดียวกับอัตราแลกเปลี่ยนของค่าเงินซึ่งเป็นสิ่งที่ใช้ชี้วัดมูลค่า

ก่อนหน้าที่เราจะทำสิ่งผิดพลาดในช่วงต้นทศวรรษที่ 1970 สหรัฐฯ เคยใช้ระบบอัตราแลกเปลี่ยนแบบคงที่นับตั้งแต่ Alexander Hamilton ผูกสกุลเงินดอลลาร์ไว้กับทองคำในปี 1791 ดังนั้น จึงไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่อัตราเติบโตทางเศรษฐกิจของสหรัฐอเมริกาตกต่ำลงอย่างรุนแรงนับตั้งแต่นั้นมา

<figure><img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/55e3d7471d8c3762c74576476848c172.png" alt="" width="250" height="206" /><figcaption> STEVE FORBESEditor-in-Chief แห่ง FORBES</figcaption></figure>

&nbsp;

<hr />

<a href="https://goo.gl/2JcAAK">อ่านบทความทางธุรกิจที่น่าสนใจอื่นๆ เพิ่มเติมได้ใน นิตยสาร Forbes Thailand ฉบับ มกราคม 2561 ในรูปแบบ E-Magazine</a>

<a href="https://goo.gl/2JcAAK"><img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/45f4e2f83d6739461ddb245b45757a27.png" alt="" /></a>

News

Forbes lists

World

Leaderboard

Commentaries

Forbes life

Events