<h2>Donald Trump ผุดข้อเสนอต่างๆ ที่อาจจะทำให้สหรัฐฯ ต้องเผชิญการขาดดุลเพิ่มขึ้น ซึ่งการขาดดุลดังกล่าวจะส่งผลกระทบอย่างไรต่อผู้ถือพันธบัตร John Cochrane จะมาตอบคำถามนี้โดยใช้หลักทฤษฎีการคลัง</h2> &nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;อะไรทำให้เกิดภาวะเงินเฟ้อนะหรือ? หากเป็นนักการเงินนิยมคงจะบอกว่า การมีเงินมากเกินไป Milton Friedman เคยกล่าวไว้ว่า เมื่อปริมาณเงินในระบบเศรษฐกิจเติบโตแซงหน้าผลผลิต สินค้าและบริการต่างๆ จะมีราคาแพงขึ้น&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;แต่สำหรับนักเศรษฐศาสตร์ฝ่ายค้านที่มารวมตัวกันภายใต้ “ทฤษฎีการคลัง” กลับมองว่าแนวคิดดังกล่าวไม่ถูกต้องเสียทีเดียว พวกเขามองว่าปัจจัยที่สำคัญกว่านั้นคือ การใช้จ่ายเกินดุล แปลตรงๆ ได้ว่า การขาดดุลของรัฐบาลโดยไม่มีแนวโน้มที่จะสามารถชำระหนี้ได้ในที่สุด&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;หากเป็นเช่นนั้นจริง อนาคตของผู้ถือพันธบัตรปกติที่ไม่มีการชดเชยเงินเฟ้อคงจะมืดมนไม่น้อย แม้จะยังไม่ได้รับแรงกดดันเงินเฟ้อที่อาจมาจากการปรับอัตราภาษีเพิ่มขึ้นก็ตาม คณะกรรมการดูแลงบประมาณของรัฐบาลกลางสหรัฐฯ (Committee for a Responsible Federal Budget) คาดการณ์ว่า นโยบายของ Trump ที่เพิ่งชนะการเลือกตั้งประธานาธิบดีมาหมาดๆ จะทำให้รัฐบาลกลางมีหนี้สินเพิ่มขึ้น 7.8 ล้านล้านเหรียญสหรัฐฯ ตลอดระยะเวลา 10 ปี&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;John H. Cochrane นักเศรษฐศาสตร์วัย 67 ปี จาก Hoover Institution แห่ง Stanford University ซึ่งเป็นนักเขียนเจ้าของผลงาน Fiscal Theory of the Price Level (2023) ความหนา 584 หน้า และเป็นนักวิจารณ์ฝีปากกล้าทางบล็อก “Grumpy Economist” อาจเป็นกระบอกเสียงสำคัญที่สุดในบรรดาผู้สนับสนุนทฤษฎีการคลัง Cochrane บอกว่า ปัจจัยกำหนดภาวะเงินเฟ้ออาจไม่ได้มีเพียงตัวเลขขาดดุล แต่ยังรวมถึงการที่ตลาดรับรู้การใช้จ่ายเกินดุลนั้นด้วย&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;ตลอดระยะเวลา 2 ศตวรรษที่ผ่านมากระทรวงการคลังสหรัฐฯ กู้ยืมเงินราวกับเป็นผู้ถือบัตรเครดิตชั้นดีคนหนึ่ง พวกเขาก่อหนี้เพื่อใช้จ่ายในภาวะฉุกเฉิน เช่น ภาวะสงครามหรือเศรษฐกิจถดถอย จากนั้นจึงทยอยชำระคืน หรืออย่างน้อยก็ยังได้เห็นว่าหนี้สินนั้นลดลงเมื่อเปรียบเทียบกับ GDP อย่างไรก็ตามรูปแบบดังกล่าวพังทลายลงแล้ว&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;แม้วิกฤตการเงินในปี 2008-2009 อาจจะดูเหมือนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและจบไปในครั้งเดียว แต่พันธบัตรที่ออกมาตอบโต้วิฤตการเงินนั้นกลับได้รับความสนใจจากนักลงทุนอย่างล้นหลาม ตรงกันข้ามกับโควิดซึ่ง Cochrane บอกว่า สถานการณ์นั้นแตกต่างออกไป เมื่อเงินอุดหนุนจำนวน 5 ล้านล้านเหรียญเพื่อชดเชยการล็อกดาวน์นั้นดูเหมือนเป็นเงินแจกฟรีที่ประชาชนไม่ต้องจ่ายคืนให้กับหน่วยงานจัดเก็บภาษี&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;หลักสำคัญของทฤษฎีการคลังคือ หนี้สินของรัฐบาลมีมูลค่าตลาดเท่ากับมูลค่าการจัดเก็บภาษีในอนาคต ปรับลดด้วยอัตราคิดลด ด้วยการหักลบจากค่าใช้จ่ายทั้งหมด ยกเว้นการชำระหนี้ เรียกได้ว่าเป็นสมการตลาดหุ้นทั่วไป มูลค่าตลาดของบริษัทหนึ่งๆ เท่ากับมูลค่าปัจจุบันของการจัดสรรกำไรหลังจากหักค่าใช้จ่ายต่างๆ เพียงแต่เป็นในรูปแบบการเงินสาธารณะ&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;เมื่อประชาชนเริ่มกังขาในวินัยการคลังของรัฐบาล สถานการณ์ก็เริ่มเป็นไปตามทฤษฎี กล่าวคือ เงินเหรียญสหรัฐฯ มีมูลค่าลดลงจนนำมาสู่ภาวะเงินเฟ้อในที่สุด (ปรากฏการณ์ดังกล่าวแสดงในกราฟหนี้สินของรัฐบาลกลางด้านล่างนี้ซึ่งเผยให้เห็นมูลค่าตลาดของหนี้สินแทนมูลค่าที่ตราไว้ของตราสารหนี้ที่มักจะแสดงในกราฟอื่นๆ)&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;การจับจ่ายในช่วงการแพร่ระบาดของโรคโควิด-19 ทำให้มีการคาดการณ์ภาวะเงินเฟ้อในอนาคตเพิ่มขึ้น ส่งผลให้พันธบัตรกระทรวงการคลังมีมูลค่าตลาดลดลง โดยในช่วง 3 ปีแรกของการระบาดราคาพันธบัตรลดลงอย่างรุนแรงจนเกินปริมาณหนี้สินที่เพิ่มขึ้นจากการขาดดุลใหม่ๆ ซึ่งจากทฤษฎีการคลังสามารถตีความได้ว่า มูลค่าตลาดของหนี้สินรัฐบาลที่ลดลงนั้นคือภาพสะท้อนการลดลงของมูลค่าการเกินดุลที่คาดหมายสำหรับอนาคต&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;ในขณะที่พวกเราเห็นราคาไข่ไก่แพงขึ้น สิ่งที่ Cochrane เห็นคือ นโยบายการคลังที่มีความน่าเชื่อถือลดลง แม้จะยังคงมีความเป็นไปได้แต่ความน่าเชื่อถือนั้นก็ยากที่จะเรียกกลับคืนมา ปริมาณเงินนั้นอยู่ภายใต้การดูแลอย่างระแวดระวังของธนาคารกลาง (Federal Reserve) หรือไม่? Cochrane บอกว่า Fed มีอิทธิพลต่อภาวะเงินเฟ้อและอัตราดอกเบี้ยเป็นอย่างยิ่ง จึงมีอิทธิพลต่ออัตราคิดลดในสูตรการคำนวณของเขาด้วย แม้จะน้อยกว่าคาดการณ์ของหลายๆ คนอยู่มากก็ตาม&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;ลองนึกถึงความว้าวุ่นจากการใช้มาตรการผ่อนคลายเชิงปริมาณซึ่งเป็นวิธีที่ Fed นำมาใช้อัดฉีดเงินเข้าระบบธนาคารด้วยการเข้าซื้อพันธบัตรกระทรวงการคลัง สมมติว่ามาตรการดังกล่าวสามารถเพิ่มปริมาณเงิน (มีคำนิยามให้ไว้แคบๆ ว่า หมายถึงปริมาณสกุลเงินในระบบบวกกับเงินสำรองของ Fed) และกระตุ้นเศรษฐกิจได้จริง แต่นักทฤษฎีการคลังยังคงมีคำถามต่อไปว่า การแลกเปลี่ยนเงินตรานั้นมีประโยชน์อะไรหรือไม่? กล่าวคือ เงินสำรองและธนบัตรจำนวน 100 เหรียญกับตราสารหนี้รัฐบาลที่สามารถซื้อขายแลกเปลี่ยนได้นั้นมีความแตกต่างกันจริงหรือไม่&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Cochrane บอกว่า ทั้ง 3 อย่างล้วนเป็นตราสารที่มีมูลค่า เนื่องจากสามารถนำมาใช้ชำระภาษีในอนาคตได้ และยังแสดงให้เห็นส่วนคิดลดที่จะมีผลต่อการเกินดุลในอนาคต&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;ในระบบเศรษฐกิจดิจิทัลทุกคนสามารถใช้เงินทั้ง 3 ประเภทนี้แทนกันได้เกือบจะทั้งหมด ซึ่งแทนที่จะเก็บเงินไว้ในลิ้นชักหรือฝากไว้ในบัญชีเงินฝากผลตอบแทนต่ำ คุณสามารถถือเงินสดในรูปแบบกองทุนที่ถือพันธบัตรระยะสั้นของรัฐบาลได้ โดยใช้เวลาเพียง 24 ชั่วโมงในการขายคืนหน่วยลงทุนเป็นเงินสด&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;นักลงทุนที่ถือพันธบัตรระยะยาวแทนเงินสดต่างภาวนาให้รัฐบาลจัดการเรื่องการเงินให้เข้าที่เข้าทาง ซึ่งก็มีความเป็นไปได้ Cochrane ฝันเห็นภาพที่รัฐสภาใช้มาตรการเรียกเก็บภาษีคาร์บอนแทนเงินอุดหนุนพลังงานสีเขียวที่สูญเปล่า อันเป็นความพยายามที่จะลดการขาดดุลจากทั้งสองทาง ซึ่งเขาบอกว่า ไม่น่าจะเกิดขึ้นจริงได้ในอนาคตอันใกล้นี้ แต่ยังหวังว่า “การปฏิรูปโดยพรรคการเมือง 2 ขั้วจู่ๆ ก็อาจเกิดขึ้นได้อย่างไม่คาดคิดเหมือนภาวะเงินเฟ้อ”&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;สำหรับคำถามที่ว่า ราคาพันธบัตรแตะระดับต่ำสุดแล้วหรือยัง? Cochrane ปฏิเสธที่จะคาดการณ์ตลาด เพราะเขาเชื่อมั่นอย่างแรงกล้าว่า วิถีราคาหลักทรัพย์นั้นเป็นกระบวนการแบบสุ่ม อีกทั้งเขาแทบจะมองต่างไปจากสมมติฐานประสิทธิภาพของตลาดไม่ได้เลย เนื่องจาก Eugene Fama พ่อตาของเขามีชื่อเสียงมาจากการเสนอสมมติฐานดังกล่าวนั่นเอง “ผมโดนเตะออกจากกองมรดกแน่ถ้าผมบอกไปว่าราคาน่าจะเป็นเท่าไร ซึ่งไม่ตรงกับที่เป็นอยู่” เรื่อง: William Baldwin เรียบเรียง: รัน-รัน เรื่องราวอื่นๆ ที่น่าสนใจ :&nbsp;บริหารความมั่งคั่งแบบฉบับสำนักงานครอบครัว​ ​<a href="https://www.mebmarket.com/?action=book_details&amp;book_id=348467" alt="อ่านบทความฉบับเต็มและเรื่องราวธุรกิจอื่นๆ ที่น่าสนใจได้ที่นิตยสาร Forbes Thailand ฉบับเดือนกุมภาพันธ์ 2568 ในรูปแบบ e-magazine">อ่านบทความฉบับเต็มและเรื่องราวธุรกิจอื่นๆ ที่น่าสนใจได้ที่นิตยสาร Forbes Thailand ฉบับเดือนกุมภาพันธ์ 2568 ในรูปแบบ e-magazine</a><div class="se-component se-image-container __se__float-none" contenteditable="false"><figure style="margin: 0px;"><img src="https://forbesthailand.com/wp-content/uploads/2025/02/kePD3566dkQAuCrfybzi.jpg" alt="" data-proportion="true" data-align="none" data-file-name="kePD3566dkQAuCrfybzi.jpg" data-file-size="0" data-origin="," data-size="," data-rotate="" data-percentage="auto,auto" origin-size="312,451" data-rotatex="" data-rotatey="" style="" data-index="0"></figure></div>

หยุดกังวล แล้วหันมารัก ‘พันธบัตร’

<h2 class="p1">นอกเหนือไปจากกฎหมายภาษีที่ไม่เป็นมิตรแล้ว อุปสรรคใหญ่ที่สุดต่อการเติบโตของประเทศกำลังพัฒนาก็คือ ค่าเงินที่ไร้เสถียรภาพ</h2>
ค่าเงินที่อ่อนแอทำให้เกิดการเคลื่อนย้ายทุน ส่งผลกระทบในทางลบต่อการลงทุนที่ก่อให้เกิดรายได้ (Productive Investment) ขัดขวางการแจ้งเกิดของผู้ประกอบการในท้องถิ่น และหันเหความสนใจของผู้คนจากการทำให้ตัวเองเป็นต่อ ไปใส่ใจกับการรักษาสิ่งที่ตัวเองมีอยู่และจัดการเรื่องตรงหน้าเป็นวันๆ ไป
ตัวอย่างเช่น ตั้งแต่ช่วงต้นทศวรรษที่ 70 จนถึงต้นทศวรรษที่ 90 เงินวอนของเกาหลีใต้ถูกตรึงมูลค่าไว้ ขณะที่อัตราภาษีก็ไม่โหดร้ายจนเกินไป ช่วงนั้นเกาหลีใต้สามารถสร้างความเติบโตอย่างแข็งแกร่ง แต่แล้วรัฐบาลหันไปทำให้เงินวอนมีมูลค่าลดลงและเพิ่มเพดานภาษี อัตราการเติบโตจึงดำเนินไปได้เชื่องช้าราวกับเต่าคลาน
สัจพจน์จริงแท้ก็คือ ประเทศที่ค่าเงินมีเสถียรภาพมักทำผลงานดีกว่าประเทศที่ค่าเงินผันผวนอยู่เสมอ
ปัจจุบันค่าเงินในหลายๆ ประเทศกำลังอ่อนตัวรวมถึงบราซิล เม็กซิโก อินโดนีเซีย รัสเซีย ตุรกี แอฟริกาใต้ และอิหร่าน เวเนซุเอลากำลังประสบปัญหาเงินเฟ้อขั้นรุนแรง ขณะที่อาร์เจนตินาก็กำลังเจอปัญหาเดียวกัน
ตรงกันข้ามกับสุนทรพจน์แบบน้ำท่วมทุ่งของบรรดาผู้นำ IMF หรือเสียงพล่ามอันหาสาระไม่ได้ของนายธนาคารและนักเศรษฐศาสตร์ส่วนใหญ่
การสร้างเสถียรภาพค่าเงินไม่ใช่เรื่องยาก เมื่อค่าเงินอ่อนตัวให้ลดปริมาณเงินลงจนกว่ามูลค่าของมันจะกลับขึ้นไประดับที่ต้องการ ทางการสามารถทำเช่นนั้นได้ด้วยการซื้อสกุลเงินของตัวเองในตลาดแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศ หรือด้วยการดูดซับส่วนเกินผ่านการขายพันธบัตรหรือสินทรัพย์อื่นๆ โดยธนาคารกลาง แทนที่จะทำเช่นนั้น หลายๆ รัฐบาลกลับออกมาแสดงจำอวดกัน อย่างเช่น

<ul class="ul1">
 	<li class="li1">พวกเขา โจมตีนักเก็งกำไร ตำหนินักค้าเงินและชาวต่างชาติไร้คุณธรรมที่ทำให้ค่าเงินของพวกเขาอ่อนตัว การกระทำเช่นนี้เห็นได้บ่อยครั้งเมื่อเร็วๆ นี้จาก Recep Tayyip Erdogan ผู้นำขาโหดแห่งตุรกี</li>
 	<li class="li1">พวกเขาจะ ขึ้นอัตราดอกเบี้ย ทฤษฎีที่ใช้อธิบายเรื่องนี้คือการกระทำเช่นนี้จะดึงดูดเงินจากต่างประเทศที่ต้องการผลตอบแทนสูง อันจะเป็นการลดแรงกดดันต่อค่าเงินที่ประสบปัญหา แต่การพยายามดึงดูดเงินร้อนไม่ได้เป็นการแก้ปัญหาพื้นฐาน อันได้แก่นโยบายการเงินไร้คุณภาพ อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เกิดขึ้นคือเศรษฐกิจเสียหายจากต้นทุนการกู้ยืมที่สูงเกินจริง</li>
 	<li class="li1">พวกเขา ใช้ทุนสำรองเงินตราต่างประเทศในการซื้อสกุลเงินของตัวเอง ซึ่งเป็นสิ่งที่ดี แต่สิ่งที่ตามมากลับไม่ดี เพราะรัฐบาลจะอัดฉีดเงินกลับเข้าไปในระบบเศรษฐกิจท้องถิ่น ทำให้ปริมาณเงินคงอยู่ในปริมาณเดิม ซึ่งคล้ายๆ กับการตักน้ำออกจากด้านหนึ่งของสระและเทกลับลงไปในอีกด้าน</li>
</ul>
เพราะเหตุใดหลายๆ รัฐบาลจึงใช้วิธีที่ซ้ำเติมปัญหาที่พวกเขากำลังพยายามแก้นั้นเป็นสิ่งที่น่าฉงนยิ่งนัก
แน่นอนว่าประเทศต่างๆ สามารถบริหารระบบเงินตราของพวกเขาด้วยวิธีที่ไม่ซับซ้อน อย่างการกำหนดให้มี คณะกรรมการเงินตรา (Currency Board) ซึ่งหมายถึงการทำให้สกุลเงินท้องถิ่นมีเงินสกุลหลัก อาทิ ดอลลาร์สหรัฐฯ หรือยูโร หนุนหลังไม่น้อยกว่า 100% หรือด้วยการเปลี่ยนไปใช้เงินดอลลาร์ ยูโร หรือฟรังก์สวิสเซอร์แลนด์ (ซึ่งเป็นสกุลเงินที่มีเสถียรภาพที่สุดในโลกในช่วง 100 ปีที่ผ่านมา) แทนสกุลเงินท้องถิ่นของตัวเอง
&nbsp;

<hr />

<a href="http://www.aisbookstore.com/Shop/Magazine/FORBES/f1065cc2-5b2a-4811-aa7b-20793e378f6b">คลิกอ่านบทความทางธุรกิจที่น่าสนใจอื่นๆ ได้จากนิตยสาร Forbes Thailand ฉบับเดือนธันวาคม 2561</a>

<img class="alignnone wp-image-3346" src="http://forbesthailand.com/wp-content/uploads/2019/01/COVER-DECEMBER-67--780x1024.jpg" alt="" width="311" height="563" />

News

Forbes lists

World

Leaderboard

Commentaries

Forbes life

Events