FORBES_MAY_ISSUE_2024

<h2>ประเด็นเรื่อง "รายได้ขั้นพื้นฐาน" สำหรับประชาชนทุกคน ทั้งในอเมริกาและในยุโรปต่างก็กำลังให้ความสำคัญกับแนวคิดนี้มากขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะในภาวะที่เศรษฐกิจถูกกระหน่ำอย่างหนักด้วยพิษโควิด-19 ตามแนวคิดนี้รัฐบาลจะจ่ายเงินก้อนหนึ่ง เป็นประจำทุกเดือนให้กับทุกคนที่บรรลุนิติภาวะแล้ว ไม่ว่าจะทำงานอยู่หรือไม่ก็ตาม</h2>
นักเคลื่อนไหวในฝั่งพรรคเดโมแครตชอบแนวคิดนี้ ในขณะที่หลายคนทางฟากรีพับลิกันก็ชอบแนวคิดนี้เช่นกัน พระสันตะปาปาได้ออกมาสนับสนุนแนวคิดนี้ ในขณะที่ Andrew Yang ซึ่งเป็นหนึ่งในผู้สมัครเป็นตัวแทนพรรคเดโมแครตเพื่อเข้าชิงเก้าอี้ประธานาธิบดีสหรัฐฯ ก็เสนอจ่ายเงินให้ประชาชนชาวอเมริกันทุกคนที่บรรลุนิติภาวะแล้วเดือนละ 1,000 เหรียญสหรัฐฯ ถึงแม้เขาจะไม่ได้รับเลือกเป็นตัวแทนพรรค แต่แนวคิดของเขาก็ยังคงได้รับความสนใจอยู่

ทางด้านของประเทศอิตาลีก็มีการใช้มาตรการรายได้ขั้นต่ำ ซึ่งจะมีการเพิ่มรายได้ให้กับประชาชนในกรณีที่รายได้ลดลงจนต่ำกว่าระดับที่ทางการกำหนดไว้ ส่วนในประเทศสเปนก็กำลังพิจารณาใช้มาตรการในทำนองเดียวกันนี้เช่นกัน ถึงแม้ว่าข้อเสนอของ Yang จะดูเย้ายวนใจ ก็ใครบ้างล่ะจะไม่อยากได้เงินเพิ่มพิเศษที่แจกให้ฟรีๆ ปีละตั้ง 12,000 เหรียญ แต่อันที่จริงแล้วเรื่องนี้จะส่งผลเสียหายต่อเศรษฐกิจอย่างรุนแรงเลยทีเดียว

ก่อนอื่นต้องทำความเข้าใจให้ชัดเจนกันก่อนว่า เรื่องที่เราคุยกันอยู่นี้เป็นคนละเรื่องกับโครงข่ายรองรับทางสังคมอย่างแสตมป์อาหาร สิทธิประโยชน์ในกรณีว่างงาน หรือโครงการ Medicaid (โครงการประกันสุขภาพของรัฐบาลสหรัฐฯ) การที่รัฐบาลจะรับประกันรายได้จะเป็นอันตรายกับจรรยาบรรณในการทำงานของประชาชน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อการเลือกตั้งใกล้เข้ามาและนักการเมืองพากันชูผลประโยชน์ส่วนนี้เพื่อมาล่อใจประชาชน การกระทำดังกล่าวเป็นการทำลายความเชื่อมโยงระหว่างความตั้งใจในการทำงานและผลตอบแทนที่ได้จากการทำงาน ส่งผลให้ผู้คนไม่ได้ตั้งใจทำงานอย่างมีผลิตภาพเต็มกำลังความสามารถ ซึ่งเป็นเรื่องที่ผิดทั้งในแง่ศีลธรรมและในเชิงเศรษฐกิจ

การทำงานถือเป็นส่วนสำคัญที่ทำให้ชีวิตเรามีความหมาย มันทำให้เรามีเจตจำนงในการดำเนินชีวิต และยังเป็นสิ่งที่กำหนดโครงสร้าง และกระตุ้นให้เกิดการใช้ชีวิตอย่างมีวินัย ทำให้เราไม่ได้มองเฉพาะสิ่งที่อยู่ตรงหน้า แต่มองยาวไกลต่อไปถึงอนาคตด้วย นอกจากนี้ มันยังมีส่วนเสริมสร้างทัศนคติเชิงบวกต่อการทำสิ่งต่างๆ ให้ประสบผลสำเร็จซึ่งเป็นคุณสมบัติเฉพาะของวัฒนธรรมอเมริกันยิ่งไปกว่านั้น การงานยังทำให้เกิดการผลิตสิ่งต่างๆ ให้เราบริโภค และก่อให้เกิดนวัตกรรมที่ช่วยยกระดับมาตรฐานการใช้ชีวิตของเราให้สูงขึ้นด้วย

ในทางปฏิบัติแล้วการดำเนินโครงการนี้ยังมีปัญหาสำคัญอีกข้อหนึ่งนั่นคือ มันต้องใช้เงินงบประมาณมหาศาล โดยมีการประเมินว่าแนวทางที่ Yang เสนอจะต้องใช้งบสูงถึง 3 ล้านล้านเหรียญต่อปี โดยเขาจะเก็บภาษีจากการขายสิ่งต่างๆ ทั่วประเทศเพิ่มขึ้นอีกร้อยละ 10 จากภาษีทุกประเภท ซึ่งหากจะว่ากันตามสภาพที่เป็นจริงแล้วต้องเก็บเพิ่มขึ้นมากกว่านั้นอีกเยอะเลย และหากมีการดำเนินการตามข้อเสนอของ Yang จริงๆ ก็หมายความว่า การจะซื้อรถสักคันที่ปัจจุบันราคา 30,000 เหรียญ ผู้ซื้อจะต้องจ่ายเงินจริงเพิ่มขึ้นเป็น 35,000-40,000 เหรียญเลยทีเดียว

ภาระภาษีก้อนใหม่ที่หนักอึ้งนี้จะทำลายเศรษฐกิจของอเมริกาด้วยการทำให้เงินทุนหายไปจากระบบ และส่งผลกระทบกับการลงทุนที่มีผลิตภาพ ซึ่งเป็นปัจจัยสำคัญที่ช่วยให้รายได้ประชากรเพิ่มขึ้น และมาตรฐานการใช้ชีวิตของคนดีขึ้น ยิ่งไปกว่านั้นภาวะเศรษฐกิจที่ชะงักงันก็จะทำลายโอกาสทางธุรกิจ และทำให้ปัญหาความเหลื่อมล้ำรุนแรงยิ่งขึ้น

แนวทางที่เป็นประโยชน์มากกว่าคือ การปฏิรูปและเพิ่มยอดเครดิตภาษีเงินได้ ซึ่งในทางปฏิบัติก็คือ การคืนภาษีเงินเดือนกลับมาให้กับลูกจ้างนั่นเอง วิธีนี้จะช่วยให้ผู้มีรายได้น้อยมีเงินเหลือในกระเป๋ามากขึ้นโดยไม่ต้องแบกภาระภาษี

นอกจากนี้ การสร้างเงื่อนไขให้เศรษฐกิจขยายตัวอย่างการลดภาษีก็นับเป็นแผนที่จะก่อให้เกิดผลดีมากที่สุด เพราะต้องไม่ลืมว่าก่อนที่โควิด-19 จะระบาด รายได้ของคนงานที่มีรายได้น้อยเพิ่มขึ้นในอัตราที่เร็วกว่ากลุ่มอื่นๆ ทั้งหมด

<hr />

<a href="https://www.ookbee.com/shop/magazine/FORBES/7ab2bffb-4df3-45d2-8ebc-1da16d9ea7cb/october-2020">คลิกอ่านบทความทางด้านธุรกิจเพิ่มเติมได้ที่ นิตยสาร Forbes Thailand ฉบับเดือนตุลาคม 2563 ในรูปแบบ e-magazine</a>

<img class="lazy alignnone wp-image-36548 lazy-loaded" src="https://i0.wp.com/forbesthailand.com/wp-content/uploads/2020/10/EDIT-COVER-89-OCTOBER-22-9-63-.jpg" sizes="(max-width: 300px) 100vw, 300px" srcset="//i0.wp.com/forbesthailand.com/wp-content/uploads/2020/10/EDIT-COVER-89-OCTOBER-22-9-63-.jpg 2400w, //i0.wp.com/forbesthailand.com/wp-content/uploads/2020/10/EDIT-COVER-89-OCTOBER-22-9-63--229x300.jpg 229w, //i0.wp.com/forbesthailand.com/wp-content/uploads/2020/10/EDIT-COVER-89-OCTOBER-22-9-63--768x1008.jpg 768w, //i0.wp.com/forbesthailand.com/wp-content/uploads/2020/10/EDIT-COVER-89-OCTOBER-22-9-63--780x1024.jpg 780w" alt="" width="300" height="394" data-lazy-type="image" data-lazy-src="//i0.wp.com/forbesthailand.com/wp-content/uploads/2020/10/EDIT-COVER-89-OCTOBER-22-9-63-.jpg" data-lazy-srcset="//i0.wp.com/forbesthailand.com/wp-content/uploads/2020/10/EDIT-COVER-89-OCTOBER-22-9-63-.jpg 2400w, //i0.wp.com/forbesthailand.com/wp-content/uploads/2020/10/EDIT-COVER-89-OCTOBER-22-9-63--229x300.jpg 229w, //i0.wp.com/forbesthailand.com/wp-content/uploads/2020/10/EDIT-COVER-89-OCTOBER-22-9-63--768x1008.jpg 768w, //i0.wp.com/forbesthailand.com/wp-content/uploads/2020/10/EDIT-COVER-89-OCTOBER-22-9-63--780x1024.jpg 780w" data-lazy-sizes="(max-width: 300px) 100vw, 300px" />

แนวคิด "รายได้ขั้นพื้นฐาน" รัฐบาลพร้อมแจกเงินให้ทุกคนเลยหรือ?

<h2 class="p1">จากบทความ <a href="https://forbesthailand.com/commentaries/thought-leaders/%e0%b9%80%e0%b8%a8%e0%b8%a3%e0%b8%a9%e0%b8%90%e0%b8%81%e0%b8%b4%e0%b8%88%e0%b8%82%e0%b8%ad%e0%b8%87%e0%b8%8a%e0%b8%b2%e0%b8%95%e0%b8%b4-%e0%b8%a7%e0%b8%b4%e0%b8%96%e0%b8%b5%e0%b8%97%e0%b8%b2.html">วิถีทางในอดีตหาใช่เส้นทางสู่อนาคต</a> โดย Steve Forbes ที่พูดถึงเศรษฐกิจของชาติยุโรป ซึ่งเขายังพูดถึงหนังสือ “ลองใช้สามัญสำนึก แทนที่อุดมการณ์ฝ่ายขวาและซ้ายที่ล้มเหลว” โดย Philip K.Howard (สำนักพิมพ์ W.W. NORTON, 25.95 เหรียญ) โดยระบุว่า</h2>
ชื่อหนังสือเล่มเล็กๆ ที่มีเนื้อหาระดับวรรณกรรมขายดี มันบอกถึงเหตุผลว่า ทำไมคนอเมริกันจึงรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างผิดปกติมากกับประเทศของเรา ทุกวันนี้แม้ในท่ามกลางภาวะเศรษฐกิจที่แข็งแกร่ง ครั้งหนึ่งเราเคยเป็นประเทศที่มีวิจารณญาณที่ดีและมีทัศนคติ “ทำได้” แต่เรากลับกลายเป็นดินแดนที่ติดหนึบอยู่ในความเชื่องช้า ไม่เคยมีครั้งไหนที่เราต้องกลัวว่าจะไปสร้างความไม่พอใจให้ใครหรืออะไรเข้าโดยไม่เจตนามากเช่นนี้ สังคมของเราดูจะกลายเป็นสังคมชวนทะเลาะไปเสียแล้ว
เพราะเหตุใดเราจึงถูกกระหน่ำด้วยพายุของกฎเกณฑ์และระเบียบหยุมหยิมที่ไม่รู้จักจบสิ้นมาเป็นเวลาหลายทศวรรษ และผลที่ตามมาในทางการเมืองนั้นร้ายแรง เมื่อผู้คนกำลังรู้สึกมากขึ้นเรื่อยๆ ว่าพวกเขาสูญเสียการควบคุมชีวิตตัวเอง
Howard กล่าวว่า วิกฤตการณ์นี้เริ่มต้นในปลายทศวรรษที่ 60 เมื่อตามโรงเรียนกฎหมายเริ่มมีการแพร่หลายของความเชื่อที่ว่าเราจะอยู่ในสังคมที่ดีกว่าและมีความเที่ยงธรรมกว่า ถ้ามีกฎเกณฑ์ที่จะช่วยลดการใช้ดุลยพินิจส่วนตัว ซึ่งจะช่วยป้องกันการใช้อำนาจตามอำเภอใจ สถานการณ์เลวร้ายลงเมื่อมีการถือกำเนิดของสหภาพรัฐบาล ซึ่งทำให้การปลดบุคลากรที่ทำงานไม่ได้ตามเป้ากลายเป็นเรื่องที่แทบจะเป็นไปไม่ได้
หนังสือเรื่องนี้สั้นแต่อ่านแล้วความดันขึ้นของ Howard ได้โต้แย้งว่า พรรคการเมืองในปัจจุบัน (ที่มักแถลงในสิ่งที่ตรงกันข้าม) ยอมโอนอ่อนให้กับสถานการณ์ที่เป็นอยู่มากเกินกว่าจะสร้างความเปลี่ยนแปลงอย่างเป็นรูปธรรมที่จะทำให้อเมริกากลับคืนสู่ความเป็นวัฒนธรรมที่ตั้งอยู่บนความเป็นจริงอย่างที่เคยเป็นมา
จริงอยู่ที่ว่า ฝ่ายบริหารของ Trump กำลังใช้ความพยายามอย่างต่อเนื่องในการขจัดตัวบทกฎหมายที่บ่อนทำลายเศรษฐกิจ ซึ่งเป็นความพยายามที่สำคัญยิ่งยวดต่อการฟื้นตัวทางเศรษฐกิจตั้งแต่ปี 2017 แต่ความสำเร็จที่ได้รับนั้นยังไม่เพียงพอเมื่อเทียบกับถ้อยคำ 150 ล้านคำ (นี่เป็นแค่ตัวเลขประมาณการเพราะไม่มีใครรู้ตัวเลขจริงๆ) ของกฎระเบียบจากฝ่ายบริหารใน Washington ที่ได้ทำให้ชีวิตของอเมริกันชนเป็นอะไรที่แสนจะจำเจมากว่าครึ่งศตวรรษ


<figure><img class=" wp-image-21963" src="https://forbesthailand.com/wp-content/uploads/2019/09/commonsense.jpg" alt="" width="480" height="452" /><figcaption> หนังสือ Try Common Sense Replacing the Failed Ideologies of Right and Left</figcaption></figure>
ความสำเร็จของ Trump จะยืนยาวแค่ไหน เมื่อพิจารณาจากความพยายามของหลายๆ รัฐบาลก่อนหน้านี้ที่จะขจัดกฎระเบียบส่วนเกินจะพบว่า ความยุ่งยากด้านการแก้ไขกฎหมายจะกลับมาทันทีที่เกิดความเปลี่ยนแปลงทางการเมือง มันเหมือนกับต้นถั่วคุดสึ (วัชพืชที่สร้างปัญหาให้กับสหรัฐฯ มาก) ที่ดูจะไม่มีอะไรหยุดยั้งได้
เป็นต้นว่าคองเกรสได้แต่ทำท่าออกแถลงการณ์ จัดให้มีการไต่สวนพิจารณาและระดมทุน แต่ขณะเดียวกันก็โยนความรับผิดชอบที่แท้จริงให้ผู้อื่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งหน่วยงานด้านบริหาร นี่คือการเมืองแบบข่าวแจก
ความคิดเห็นอิสระจากเจ้าหน้าที่ที่เป็นคนทำงานจริงๆ และเป็นผู้อยู่เบื้องหลังผลงานกลับถูกวัฒนธรรมของการเล่นตามกฎเค้นคอ “เจ้าหน้าที่รัฐ ครู และผู้รับเหมาที่เลวร้ายยังมีงานทำอยู่ต่อไปเพราะพวกเขากรอกแบบฟอร์มถูกต้อง...รัฐบาลทำงานบนความเฉื่อยแฉะ ไม่มีใครต้องการรับผิดชอบกับผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นจริง”
ผลที่ตามมาจากการโถมกระหน่ำของกฎเกณฑ์ไม่ได้จำกัดอยู่แค่ในรัฐบาล ธุรกิจห้างร้านต้องใช้จ่ายเงินและเสียพลังงานสมอง ตลอดจนทรัพยากรมากขึ้นในการพยายามปฏิบัติตามการบังคับควบคุมที่ไร้สมอง Howard อ้างถึงกรณีสวนแอปเปิลทางเหนือของรัฐ New York ที่ต้องปฏิบัติตามกฎ 5,000 ข้อ ที่มาจากโครงการและหน่วยงาน 17 แห่งว่า กฎข้อหนึ่งที่หาสาระไม่ได้ก็คือ เมื่อเก็บแอปเปิลจากต้นแล้ว ต้องใช้ผ้าพลาสติกคลุมรถเข็นที่ใช้ใส่แอปเปิล ไม่เช่นนั้นนกจะมาถ่ายใส่ อย่าลืมว่าแอปเปิลพวกนี้อยู่บนต้นที่ไม่มีอะไรคลุมมานาน 5 เดือนก่อนจะถูกเก็บลงจากต้น และนำไปล้างทำความสะอาดอย่างดีก่อนนำไปเก็บในโรงเรือน!
Alexis de Tocqueville ผู้เขียนหนังสือ Democracy in America ที่ยังร่วมสมัยอย่างมาก ได้คาดการณ์ถึงอันตรายจากการโถมทับของกฎระเบียบหยุมหยิมที่บีบคั้นในระบอบประชาธิปไตยที่กำลังค่อยๆ เสื่อมถอยลงในช่วงทศวรรษของปี 1830 โดยเตือนว่า “เครือข่ายแห่งกฎเล็กกฎน้อยที่ซับซ้อน ระเบียบวาระและข้อกำหนดที่คนธรรมดาที่สุดและคนที่กระตือรือร้นที่สุดไม่อาจเข้าถึงได้...ธรรมชาติของอำนาจเผด็จการในยุคแห่งประชาธิปไตยนั้นไม่ดุร้ายหรือโหดเหี้ยม แต่ระแวดระวังและแทรกแซง”
แล้วต้องทำอย่างไร ต่อไปนี้คือแนวทางบางประการ

<ul>
 	<li class="p1">กำหนดกฎเกณฑ์ด้วยหลักการ ไม่ใช่ด้วยกฎเล่มโต</li>
 	<li class="p1">ย้ายหน่วยงานของรัฐบาลส่วนใหญ่ออกนอก Washington ไปยังเมืองอื่นๆ ทั่วประเทศ วิธีนี้จะทำาให้เจ้าหน้าที่รัฐได้ลงพื้นที่และทำงานกับคนจริงๆ แทนการหลบเลี่ยงอยู่แต่ในออฟฟิศ นอกจากนี้การกระจายอำานาจของรัฐบาลกลางย่อมทำให้บรรดานักล็อบบี้ทำงานได้ยากขึ้น เพราะการเดินทางไปยังหน่วยงานต่างๆ ไม่สามารถทำได้ด้วยการโบกแท็กซี่อีกต่อไป</li>
 	<li class="p1">ยื่นฟ้องคดีแห่งศตวรรษ สหภาพทั้งหลายและกฎหมายที่ร่างขึ้นอย่างไร้ประสิทธิภาพ ทำให้การไล่เจ้าหน้าที่ของรัฐออกเป็นเรื่องที่แทบจะทำไม่ได้ กลายเป็นเรื่องที่บั่นทอนขวัญกำลังใจของคนที่ทำงานอย่างทุ่มเท อีกทั้งยังก่อปัญหาข้าราชการล้นระบบ</li>
</ul>
อาจไม่มีอะไรยับยั้งต้นถั่วคุดสึ แต่การแพร่หลายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาของกฎระเบียบที่เบาปัญญาและบีบคั้น รวมถึงหน่วยงานของรัฐบาลที่เฉยชาเฉื่อยแฉะและอยู่เหนือการตรวจสอบ ซึ่งเปรียบได้กับพืชพันธุ์พิษนั้นสามารถยุติและขุดรากรากถอนโคนออกไปได้ แต่ก็อย่างที่หนังสือเล่มนี้ได้บอกชัดเจนว่า ภายใต้เงื่อนไขที่ว่าประชาชนอย่างพวกเราต้องลงมือทำ
&nbsp;

<hr />

<a href="https://bit.ly/2kmIPNv">คลิกอ่านบทความทางด้านเศรษฐกิจและธุรกิจ ได้ที่ นิตยสาร Forbes Thailand ฉบับกันยายน 2562 ในรูปแบบ e-Magazine</a>

<img class="alignnone wp-image-15976" src="https://forbesthailand.com/wp-content/uploads/2019/09/COVER-76-SEPTEMBER-.jpg" alt="" width="300" height="394" />

วิถีทางในอดีตหาใช่เส้นทางสู่อนาคต: ลองใช้สามัญสำนึก

<h2>เวลาหลายทศวรรษแล้วที่อัตราเติบโตทาง เศรษฐกิจของชาติ ยุโรปตามหลังสหรัฐฯ</h2>
เวลาหลายทศวรรษแล้วที่อัตราเติบโตทาง เศรษฐกิจของชาติ ยุโรปตามหลังสหรัฐฯ ตัวอย่างเช่น นับแต่วิกฤตปี 2008 อัตราเติบโตโดยเฉลี่ยของยุโรปอยู่ที่ร้อยละ 0.9 เมื่อเทียบกับเกือบร้อยละ 2 ของสหรัฐฯ โดยร้อยละ 2 ก็ยังถือว่าต่ำกว่าตัวเลขปกติ เศรษฐกิจที่ฝืดเคืองในอียู (ผนวกกับความวิตกกังวลเกี่ยวกับผู้อพยพที่ควบคุมไม่อยู่) นำไปสู่กระแสความเคลื่อนไหวทางการเมืองแบบ “ประชานิยม” รูปแบบใหม่

แล้วพรรคการเมืองที่มีอยู่ตอบสนองอย่างไร พวกเขาตอบสนองด้วยการส่งเสริมนโยบายที่รับรองว่าเศรษฐกิจจะฝืดเคืองยิ่งกว่าเดิม นั่นคือ การจัดเก็บภาษีนิติบุคคลและ “ผู้มีอันจะกิน” มากขึ้น ใช้จ่ายด้านโครงการสวัสดิการสังคมและเบี้ยบำนาญมากขึ้น ตลอดจนเพิ่มกฎเกณฑ์การดำเนินธุรกิจ ดังที่หนังสือพิมพ์ Wall Street Journal พาดหัวข่าวว่า “พรรคการเมืองยุโรปขายนโยบายยุค 70s เพิ่มมาตรการควบคุม หวังกำราบประชานิยม”

จริงอยู่ เพื่อนๆ บนภาคพื้นทวีปยุโรปของเราไม่ได้ ทำผิดไปเสียหมด และนั่นเป็นเพราะความสำเร็จของ Ronald Reagan และ Margaret Thatcher โดยหลักๆ พวกเขาขายธุรกิจที่เป็นของรัฐบาลและปรับลดภาษีนิติบุคคลที่สูงเสียดฟ้าลงมาบ้าง โดยเฉพาะในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา อย่างไรก็ดี เมื่อเปรียบเทียบกับมาตรฐานของสหรัฐฯ แล้ว ภาระด้านภาษีและกฎระเบียบของอียูยังถือว่าหนักหนาสาหัสเอาการ

ประเทศเหล่านี้จัดเก็บภาษีมูลค่าเพิ่ม (VAT) ในอัตราที่น่าตกใจ เดนมาร์กเก็บ VAT ที่ร้อยละ 25 กรีซเก็บที่ร้อยละ 24 สหราชอาณาจักรที่ร้อยละ 20 และเยอรมนีที่ร้อยละ 19 สหรัฐฯ ไม่มี VAT รัฐส่วนใหญ่เก็บภาษีอีกประเภท แต่ไม่มีรัฐไหนเก็บเกินร้อยละ 10 ที่แย่ยิ่งกว่าก็คือ ภาษีเงินเดือนของยุโรป ในอเมริกา (เรียกว่าภาษี FICA) จัดเก็บที่ร้อยละ 15.3 ของรายได้ 132,900 เหรียญสหรัฐฯ แรก และร้อยละ 2.9 สำหรับรายได้ที่เกินกว่านั้น

ในทางตรงกันข้าม ยุโรปจัดสูงกว่าอัตราของสหรัฐฯ 2-3 เท่า สำหรับฝรั่งเศส ซึ่งเป็นประเทศที่เศรษฐกิจชะลอตัวมาตั้งแต่ทศวรรษที่ 70 นั้น เก็บภาษีเงินเดือนสูงถึงร้อยละ 65 โดยที่นายจ้างเป็นผู้ชำระร้อยละ 45 และร้อยละ 20 ชำระโดยลูกจ้าง ขณะที่กฎระเบียบที่เกี่ยวกับแรงงานก็มีความเข้มงวดมากกว่าสหรัฐฯ มาก โดยมีการกล่าวติดตลกกันว่า ในประเทศยุโรปส่วนใหญ่นั้น การหย่าขาดจากคู่ครองยังง่ายกว่าไล่คนงานออกสักคน กฎระเบียบเหล่านี้ได้รับการผ่อนคลายลงเพียงเล็กน้อยตั้งแต่ช่วงทศวรรษที่ 70 เป็นต้นมา

การเปลี่ยนแปลงทางโครงสร้างเงินบำนาญสำหรับข้าราชการหรือโครงสร้างกฎหมายแรงงานมักถูกต่อต้านอย่างรุนแรง ประธานาธิบดีฝรั่งเศสทุกคนยืนยันความจริงข้อนี้ได้ เยอรมนีประสบความสำเร็จในการปฏิรูปบางส่วนในช่วงหลังเปลี่ยนผ่านสหัสวรรษและนำไปสู่อัตราเติบโตที่ดีขึ้น แต่ก็ถึงกับทำให้นายกรัฐมนตรีต้องสูญเสียตำแหน่ง และการปฏิรูปดังกล่าวก็ยังถูกบั่นทอนอย่างช้าๆ ตั้งแต่นั้นมาประเทศที่สามารถทำเกมได้ดีขึ้นกับเศรษฐกิจของพวกเขาในช่วงที่ผ่านมา เช่น สวีเดน เดนมาร์ก และฮังการี ไม่ได้เลือกเดินทางตรงกันข้ามกับ Reagan และ Thatcher เสียทีเดียว สิ่งที่เราเห็นว่ากำลังเกิดขึ้นในยุโรปเป็นความวิกลจริตรูปแบบหนึ่ง นั่นคือ การทู่ซี้ทำในสิ่งที่ไม่ได้ผลและเมื่อเห็นว่ามันล้มเหลว ก็ยังทำต่อไปอีก

นี่ยิ่งเป็นเหตุผลให้ต้องกำจัดความไม่แน่นอนที่เกี่ยวข้องกับการค้าและพิกัดอัตราภาษีที่เป็นตัวขวางกั้นการลงทุนภาคเอกชน นักธุรกิจจำเป็นต้องรู้รายละเอียดของกฎเกณฑ์ก่อนที่พวกเขาจะผูกมัดตัวเอง เมื่อมีสิ่งเหล่านี้พร้อมสรรพ เศรษฐกิจสหรัฐฯจะเฟื่องฟู และความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่นั้นจะมอบช่วงเวลาแห่งบทเรียนแก่เพื่อนต่างแดนที่กำลังยากลำบากของเรา

<hr />

<a href="https://bit.ly/2kmIPNv">คลิกเพื่อติดตามบทความทางด้านเศรษฐกิจและธุรกิจ ได้ที่ นิตยสาร Forbes Thailand ฉบับกันยายน 2562 ในรูปแบบ e-Magazine</a>
<a href="https://bit.ly/2kmIPNv"><img class="alignnone wp-image-15976 size-medium" src="https://forbesthailand.com/wp-content/uploads/2019/09/COVER-76-SEPTEMBER--229x300.jpg" alt="" width="229" height="300" /></a>

"เศรษฐกิจของชาติ" วิถีทางในอดีตหาใช่เส้นทางสู่อนาคต

<h2>ตลาดหุ้นสหรัฐฯ เริ่มไตรมาสแรก 2018 ด้วยความผันผวน จากประเด็นกดดันหลายด้าน เริ่มจากการปรับขึ้นของ Bond Yield ในช่วงต้นเดือนกุมภาพันธ์ หลังนักลงทุนเริ่มกลับคาดว่าเงินเฟ้อมีโอกาสเร่งตัว ส่งผลให้ Bond Yield 10 ปี ของสหรัฐฯ ปรับเพิ่มจากระดับ 2.5% ไปแตะใกล้ระดับ 3% และทำให้ตลาดหุ้นสหรัฐฯ ปรับตัวลดลงแรงกว่า10% อย่างไรก็ดี ประเด็นแรงกดดันเงินเฟ้อดูเหมือนจะผ่อนคลายลงในช่วงที่ผ่านมา แต่กลับมีปัจจัยกีดกันทางการค้าระหว่างสหรัฐฯ และ จีนส่งผลให้ตลาดหุ้นกลับมาผันผวนอีกครั้งส่งผลให้ดัชนี S&amp;P500 ปรับตัวลดลงกว่า 7% ในเดือนมีนาคม</h2>
หากจะสรุปเรียงลำดับเหตุการณ์ได้ดังนี้
<ul>
 	<li>9 มี.ค. ประธานาธิบดี Donald Trump สั่งให้มีการเก็บภาษีเพิ่มในอัตรา 25% และ 10% บนสินค้าเหล็กและอะลูมิเนียมที่มีการนำเข้าโดยระบุว่าเป็นมาตราการเพื่อปกป้องความมั่นคงของประเทศ</li>
 	<li>22 มี.ค. สหรัฐฯ ระบุจีนได้มีการละเมิดทรัพย์สินทางปัญญาสหรัฐฯ สร้างความเสียหายให้กับเศรษฐกิจต่อปีคิดเป็นมูลค่าราว 5 หมื่นล้านเหรียญ โดยประธานาธิบดี Trump สั่งให้มีการตอบโต้โดยเก็บภาษีเพิ่ม 25% บนสินค้าที่มีการนำเข้าจากจีนมูลค่าทั้งสิ้น 5 หมื่นล้านดอลลาร์สหรัฐฯ โดยสินค้าที่จะมีการเก็บภาษีเพิ่มส่วนใหญ่จะเป็นสินค้าที่จีนมุ่งเป้าพัฒนาในอนาคตภายใต้โครงการ Made in China 2025 อาทิ กลุ่มชิ้นส่วนอิเล็คทรอนิกส์, เครื่องจักร และ ยา</li>
 	<li>2 เม.ย. รัฐบาลจีนได้ออกมาตราการทางภาษีโต้ตอบสหรัฐฯ 128 รายการ มูลค่า 3 พันล้านดอลลาร์สหรัฐฯ ที่อัตรา 15-25% โดยสินค้าที่จะเรียกเก็บภาษีได้แก่ เนื้อหมู, ผลไม้, ไวน์ เพื่อเป็นการตอบโต้การเรียกเก็บภาษีนำเข้าเหล็ก และ อะลูมิเนียมสหรัฐฯ ช่วงต้นเดือน มี.ค.</li>
 	<li>5 เม.ย.  รัฐบาลจีนระบุเตรียมขึ้นภาษีกับสินค้านำเข้าสหรัฐฯ 106 รายการ มูลค่ารวม 5 หมื่นล้านดอลลาร์สหรัฐฯ ตอบโต้การเรียกเก็บภาษีละเมิดทรัพย์สินทางปัญญา โดยสินค้าหลักที่จีนจะเก็บภาษี เช่น ถั่วเหลือง, เครื่องบิน, และ รถยนต์</li>
 	<li>6 เม.ย.  ประธานาธิบดี Trump ได้ออกคำสั่งให้ผู้แทนการค้าฯ (USTR)  พิจารณาเก็บภาษีนำเข้าจากจีนเพิ่มอีก 1 แสนล้านดอลลาร์สหรัฐฯ เพิ่มเติมจากประเด็นการละเมิดทรัพย์สินย์ทางปัญญา</li>
 	<li>อย่างไรก็ดี เรามองว่าประเด็นกีดกันทางการค้าในท้ายที่สุดจะไม่นำไปสู่ภาวะสงครามทางการค้า (Trade War) ด้วยเหตุผลดังนี้
<ul>
 	<li>มาตราการปรับเพิ่มภาษีของประธานาธิบดี Trump หากทำในระดับที่รุนแรง ย่อมไม่ส่งผลดีต่อเศรษฐกิจสหรัฐฯและเนื่องจากสหรัฐฯ จะมีการเลือกตั้งในช่วงเดือน พ.ย. (Midterm Election) การดำเนินนโยบายการกีดกันทางการค้าที่ผิดพลาด อาจทำให้ Trump และ Republican สูญเสียที่นั่งในสภา ดังนั้นแม้นายTrump จะเปิดฉากการเจรจาที่รุนแรงเชื่อว่าท้ายสุดผลของมาตรการน่าจะออกมาในทางที่ผ่อนคลายลง</li>
 	<li>เชื่อว่ารัฐบาลสหรัฐฯ เรียนรู้จากอดีตที่เคยขึ้นภาษีนำเข้าสูงถึง 60% ช่วงปี 1930 ส่งผลลบต่อสินค้าส่งออกสหรัฐฯในท้ายที่สุด</li>
 	<li>การตอบโต้ของจีนที่ผ่านมาไม่ได้รุนแรงมากนัก ทั้งๆ ที่จีนเองสามารถตอบโต้สหรัฐฯ ได้หลายวิธีการ อีกทั้ง สุนทรพจน์ล่าสุดของประธานาธิบดี Xi Jinping ในงาน Bo’ao Forum ในวันที่ 10 เม.ย. ยังไม่ได้ส่งสัญญาณทีจะนำไปสู่การตอบโต้ที่รุนแรง</li>
 	<li>นอกจากนี้ ยังมีเวลาที่จะเจรจาต่อรองกันอีกมาก อาทิ กรณีสหรัฐฯ จะเรียกเก็บภาษีละเมิดทรัพย์สินทางปัญญา เรามองว่ากว่าจะได้ข้อสรุปจะใช้เวลาอีกหลายเดือน โดยแนวทางที่จะประนีประนอม เช่น การเร่งเจรจาร่วมกับจีนเพื่อหาวิธีอื่นๆใที่สหรัฐจะสามารถลดการขาดดุลการค้า เช่น การให้จีนลดภาษีการนำเข้ารถยนต์, ให้ธุรกิจภาคบริการสหรัฐฯ เข้าไปทำธุรกิจในจีนเพิ่มขึ้น รวมถึงการที่จีนลดกฎระเบียบ บังคับให้บริษัทต่างชาติที่มาลงทุนในจีนต้องถ่ายทอดความรู้ทางเทคโนโลยีให้กับจีน</li>
</ul>
</li>
</ul>
คาดช่วงเดือน เม.ย. - พ.ค. ตลาดหุ้นจะกลับมาเคลื่อนไหวตามรายงานผลดำเนินงาน โดยบริษัทจดทะเบียนสำคัญในตลาดหุ้น S&amp;P จะเริ่มรายงานผลดำเนินงานไตรมาสที่ 1 นับตั้งแต่วันที่ 13 เม.ย. เป็นต้นไป
<ul>
 	<li>พื้นฐานเศรษฐกิจของสหรัฐฯ ที่ยังอยู่ในช่วงของการขยายตัว และกำไรของบริษัทจดทะเบียนที่ยังเติบโตได้อย่างโดดเด่นยังเป็นปัจจัยสำคัญที่ช่วยสนับสนุนการฟื้นตัวของราคาหุ้น โดยหากพิจารณาการเติบโตของกำไรของบริษัทจดทะเบียนในปีนี้ คาด EPS Growth ของตลาด S&amp;P500 จะยังขยายตัวได้ที่ระดับ 18% YoY</li>
 	<li>โดยในช่วงไตรมาสแรก คาดกำไรของบริษัทจดทะเบียนจะขยายตัวได้ 17% y-yซึ่งถ้าออกมาตามคาดก็จะถือเป็นไตรมาสที่บริษัทมีกำไรขยายตัวได้ดีที่สุดนับแต่ปี 2011 สำหรับกลุ่มอุตสาหกรรมที่คาดว่าจะรายงานผลประกอบการเติบโตได้สูงนำโดย  กลุ่ม Energy, Meterials, Information Technology และ Finance</li>
</ul>
ดังนั้นแม้ช่วงสั้นตลาดหุ้นจะมีปัจจัยมากระทบจากเรื่อง Trade War ซึ่งท้ายสุดยังมองว่าน่าจะออกมาในทิศทางที่ประนีประนอม ทำให้ยังประเมินว่าในภาวะที่ตลาดผันผวน ก็อาจจะเป็นจังหวะให้เข้าลงทุนในตลาดหุ้น เพราะตราบใดที่ปัจจัยพื้นฐานของเศรษฐกิจยังไม่ได้เปลี่ยน เศรษฐกิจโลกยังคงขยายตัว แนวโน้มดอกเบี้ยยังปรับตัวแบบค่อยเป็นค่อยไป เชื่อว่าท้ายสุดเม็ดเงินยังน่าจะไหลกลับเข้ามาลงทุนในตลาดหุ้น ซึ่งราคายังมีโอกาสปรับตัวเพิ่มจากพื้นฐานที่ยังแข็งแกร่ง

โดย
ลลิดา งามวิริยะพงศ์
Wealth Manager บลจ.ทิสโก้

News

Forbes lists

World

Leaderboard

Commentaries

Forbes life

Events