พันธ์ชนะ รัตนประสิทธิ์ “หอยนางรม” รุ่น 3 พลิกเกมสู่ออนไลน์

เรื่อง: ชญานิจฉ์ ดาศรี ภาพ: ทวีศักดิ์ ภักดีหุ่น
<h2>วันนั้น เมื่อ 90 ปีที่แล้ว บนพื้นที่ 15 ไร่ ณ อำเภอท่าฉลอม จังหวัดสมุทรสาคร อดีตคนงานแบกข้าวสารสามพี่น้อง “ตระกูลซี” ได้แก่ ซี หยกปิ, ซี ฮ่วงน้ำ และซี เกี้ยยู้ จากเมืองซัวเถา (Guangdong) สาธารณรัฐประชาชนจีน คงคาดไม่ถึงว่า โรงงานผลิตซีอิ๊วและน้ำปลาเล็กๆ  ชื่อ บริษัท จิ้นฮ่วย จำกัด(Chin Huay) ที่พวกเขาร่วมกันสร้างขึ้นจากน้ำพักน้ำแรงในปี 2468 นั้น จะกลายเป็นโรงงานผลิตปลากระป๋องแห่งแรกในไทย และเติบโตจนขยายธุรกิจสู่ผลไม้อบแห้ง จนมียอดขายและส่งออกกว่าพันล้านบาทในทุกวันนี้</h2>
กิจการ จิ้นฮ่วย ที่ได้รับขนานนามใหม่ในภายหลังเป็น บริษัท เจริญอุตสาหกรรม จำกัด ได้ถูกส่งมอบมายังทายาทรุ่นที่ 3 โดยมี  ปิยวงศ์ ศรีแสงนาม ดำรงตำแหน่ง ประธานเจ้าหน้าที่ฝ่ายปฏิบัติการ พร้อมญาติผู้พี่คือ ศักดา ศรีแสงนาม เป็นประธานเจ้าหน้าที่บริหาร และประวิทย์ ศรีแสงนาม เป็นประธานเจ้าหน้าที่บริหารด้านการเงิน ซึ่งทั้ง 3 ต่างรับภารกิจเดิมที่บิดาของแต่ละคนเคยดูแลก่อนหน้านี้

“ผมเข้ามาดูแลกิจการแบบกึ่งๆ ถูกบังคับเพราะพี่น้องคนอื่นไม่ยอมทำ และต่างลงความเห็นว่าต้องเป็นผมที่มารับช่วงต่อ จึงนับเป็นงานที่ต้องพิสูจน์ตัวเองว่าจะทำได้ดีแค่ไหน ถึงแม้ว่าผมไม่ได้จบด้านวิศวะฯ” ปิยวงศ์ เล่าถึงที่มาของการเป็นผู้สืบทอดกิจการ หลังจากผ่านประสบการณ์เป็นพนักงานออฟฟิศด้านการตลาดและการขายมากว่า 10 ปี
ความเจ็บป่วยของคุณพ่อที่ทำให้ต้องวางมือจากงานด้านการผลิตเมื่อ 5 ปีก่อน นับเป็นอีกสาเหตุนึงที่ทำให้ปิยวงศ์ตัดสินใจรับช่วงต่อ ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ญาติผู้พี่ได้เข้ามาบริหาร และเก็บกวาดบ้านในส่วนงานขายและทางการเงินให้เป็นระบบไปบ้างแล้ว

ดังนั้น งานหลักที่ ปิยวงศ์ ต้องเข้ามาดูแลและจัดการคือด้านโรงงาน เขามุ่งปรับปรุงระบบการผลิตให้เข้าที่ เพื่อให้มีการสะท้อนต้นทุนที่แท้จริงและวัดผลิตภาพได้อย่างชัดเจน โดยผสานการสื่อสารข้อมูลระหว่างฝ่ายงานขาย การผลิต และการเงินให้มีประสิทธิภาพ

“แรกๆ ที่เข้ามาก็มีปัญหาบ้าง เช่นเรื่องบริหารและสื่อสารกับคนรุ่นเก่า แต่ผมก็พยายามเรียนรู้งานด้านการผลิตพร้อมทำระบบข้อมูลให้ชัดเจน เพื่อจะได้รู้ต้นทุนการผลิตที่แท้จริง ซึ่งกว่าจะเรียบร้อย ก็ใช้เวลาราวๆ หนึ่งปี”

ผลลัพท์ของความมุ่งมั่นและเอาใจใส่ในรายละเอียดของเขา ทำให้สามารถแก้ปัญหาเรื่อง yield จากการผลิตที่เคยต่ำและมีอัตราที่ไม่คงที่ โดยพลิกตัวเลขขาดทุนในอดีตให้เริ่มมีผลกำไร และเริ่มเติบโตอย่างยั่งยืน

นอกจากนี้ เขายังให้มีการพัฒนารูปโฉมผลิตภัณฑ์ให้มีความแปลกใหม่ พร้อมๆ กับปัดฝุ่นงานด้านประชาสัมพันธ์เพื่อทำให้ชื่อเสียงขององค์กรเป็นที่รู้จัก และมีภาพลักษณ์ที่ทันสมัยขึ้น เพื่อดึงดูดคนรุ่นใหม่ที่มีความสามารถมาร่วมงาน เพื่อร่วมขับเคลื่อนองค์กรให้รุดหน้าไปพร้อมกัน

ปิยวงศ์ เท้าความถึงจุดเปลี่ยนสำคัญก่อนที่จะเดินทางมาเป็นเจริญอุตสาหกรรมในวันนี้ถึงการมองการณ์ไกลของปู่ที่นำวัตถุดิบเหลือจากการการผลิตซีอิ้วและน้ำปลามาผลิตเป็น “ปลากระป๋อง” ที่ยุคนั้นยังเป็นสินค้าราคาแพงและต้องนำเข้า และการเดินทางหาข้อมูลจากไต้หวันและเริ่มลงมือปั้นธุรกิจ โรงงานปลากระป๋องแห่งแรกของไทยจึงเกิดขึ้นเมื่อปี 2469 ภายหลังจากผลิตภายในประเทศแล้วยังส่งออกปลากระป๋องไปยังต่างประเทศและขยายไลน์สินค้าไปสู่ ผักกาดดองกระป๋อง ความคิดสร้างสรรค์ของผู้บริหารรุ่นก่อนในการพัฒนาและผลิตผลิตภัณฑ์ต่างๆ ไม่หยุดนิ่ง จึงก่อเกิดสินค้าต่างๆ ตามมา ผลไม้กระป๋อง อาหารเจกระป๋อง ธุรกิจให้เช่าห้องเย็น และธุรกิจผลไม้อบแห้งซึ่งเป็นธุรกิจหลักในปัจจุบัน

“ผู้บริหารรุ่นที่สองในตอนนั้นมองว่า แทนที่จะขายเศษผลไม้ที่เหลือในราคาถูกๆ เพื่อใช้เลี้ยงสัตว์ เราควรนำไปทำอย่างอื่นซึ่งมีมูลค่าเพิ่มขึ้นดีกว่า” ปิยวงศ์ เล่า พร้อมให้ภาพการเปลี่ยนแปลงและแนวทางบริหารกิจการในสมัยนั้นว่า อาจจะมีช่วงสะดุดไปบ้าง แต่ก็ผ่านพ้นมาด้วยความร่วมมือของพี่น้อง 4 คนที่เป็นทายาทสายตรงของ ซี ฮ่วงน้ำ ที่เข้ามาบริหารกิจการต่อจากรุ่นแรก โดยในปัจจุบัน ประกอบ ศรีแสงนาม(บิดาของปิยวงศ์) ยังคงดำรงตำแหน่งกรรมการผู้จัดการอาวุโส

แม้ปัจจุบันบริษัทต้องยกเลิกกิจการผลไม้กระป๋องไปเนื่องจากแข่งขันที่ดุเดือด แต่ เจริญอุตสาหกรรมยังคงเดินหน้าผลิตผลไม้อบแห้งต่อไป จนมียอดขายเติบโตอย่างต่อเนื่องและกลายเป็นธุรกิจหลักที่ครองอัตรายอดขายของบริษัทถึง 70% ส่วนอีก 30% เป็นรายได้จากธุรกิจปลากระป๋อง

ในปัจจุบัน เจริญอุตสาหกรรม มีพนักงานรวม 1,126 คน โรงงานมีกำลังการผลิตผลไม้อบแห้งที่ 500 ตัน/เดือน ซึ่งส่วนใหญ่เป็นผลิตภัณฑ์มะม่วงอบแห้งกว่า 50% จากจำนวนผลไม้ในประเทศทั้งหมดที่บริษัทซื้อราว 1.2 หมื่นตัน/ปี ด้านโรงงานมีการผลิตปลากระป๋อง 40 ตู้คอนเทนเนอร์/เดือน ซึ่งเกือบทั้งหมดเป็นธุรกิจรับจ้างผลิต (OEM) ให้แก่บริษัทต่างชาติกว่า 40 ราย ที่ส่งออกไปวางขายใน 51 ประเทศ โดยตลาดหลักครอบคลุมทั้งสหรัฐอเมริกา ยุโรป ญี่ปุ่น และจีน

นอกจากนี้ ในสมัยผู้บริหารรุ่นที่สอง ยังมีความพยายามในการสร้างแบรนด์ปลากระป๋องของตนเองภายใต้ เพื่อวางขายทั้งในไทยและส่งออก “ตอนนั้นมีแนวคิดว่าจะทำปลากระป๋องที่เป็น premium grade ในราคาไม่แพงมากนัก ซึ่งประสบความสำเร็จดีมากในสมัยนั้น แต่ไม่ค่อยได้ทำการตลาดและโปรโมทอย่างต่อเนื่อง จึงทำให้เงียบๆ ไปในที่สุด” ปิยวงศ์ กล่าว

นอกจากนี้ บริษัทยังผลิตปลากระป๋องภายใต้ชื่อแบรนด์อื่น ๆ ตามมาอีกด้วย และเริ่มจดทะเบียนลิขสิทธิ์ตราสินค้าที่มีผลิตภัณฑ์จำหน่ายในต่างประเทศไว้ ได้แก่ Eiffel (ปลากระป๋องอันดับหนึ่งในเมียนมาร์), Triangle, Pailin, Rudder, Wheel, Apache, Eros, Rabbit และ Battle Ship
<img class="img-responsive" src="http://forbesthailand.com/uploads/userfiles/images/Sep%202015/%E0%B9%80%E0%B8%88%E0%B8%A3%E0%B8%B4%E0%B8%8D%E0%B8%AD%E0%B8%B8%E0%B8%95%E0%B8%AA%E0%B8%B2%E0%B8%AB%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%A3%E0%B8%A1-2.jpg" alt="" />
ในเวลาต่อมา ช่วงยุครุ่นที่ 2 บริษัทยังผลิตผลไม้อบแห้งภายใต้แบรนด์ของตัวเอง “Eros” ทว่ายังขาดการประชาสัมพันธ์และทำการตลาดอย่างจริงจัง จึงทำให้แบรนด์ยังไม่เป็นที่รู้จักมากนัก ความเปลี่ยนแปลงเริ่มเกิดขึ้นในยุคผู้บริหารรุ่นปัจจุบัน ที่เริ่มใช้สื่อโฆษณาใหม่ๆ เพื่อโฆษณาสินค้า เช่น พื้นที่โฆษณาด้านข้างรถปรับอากาศของ ขสมก.เพื่อต้องการเผยแพร่ผลิตภัณฑ์ให้เข้าถึงลูกค้าในวงกว้าง

ทั้งนี้ บนเส้นทางเกือบหนึ่งศตวรรษที่ผ่านมา บริษัท เจริญอุตสาหกรรม ได้เดินผ่านบทเรียนอันมีค่า พร้อมกับการพัฒนาทางด้านความคิด การผลิต และความสร้างสรรค์ในการแตกไลน์สินค้าอย่างมากมาย และมีสิ่งหนึ่งที่เป็นจุดเด่นสำคัญยิ่ง คือการเป็นกิจการที่ปลอดภาระหนี้สิน “บริษัทมีคำขวัญเป็นภาษาจีนว่า ‘ไม่กู้เงิน’ เพราะตั้งแต่รุ่นปู่เคยมีปัญหาเรื่องเงินกู้ พอหลุดพ้นมาได้ ก็ไม่คิดจะกลับไปกู้อีก จึงเป็นการท้าทายไม่น้อยว่า ด้วยเงินสดที่เรามีอยู่ จะทำให้มีการลงทุนใหญ่ๆ ให้บริษัทมีการพัฒนาอย่างต่อเนื่องได้อย่างไร”

<hr />

<a href="http://goo.gl/xs62JE">คลิ๊กเพื่ออ่าน "“จิ้นฮ่วย” ในมือรุ่นที่ 3 ผ่าน 90 ปีสู่บริษัทมหาชนฯ" ฉบับเต็มได้ที่ FORBES THAILAND ฉบับ SEPTEMBER 2015</a>

News

Forbes lists

World

Leaderboard

Commentaries

Forbes life

Events