“มหาเศรษฐีผู้อพยพ” แห่งทำเนียบ Forbes ประจำปี 2022

<h2>แม้หัวข้อเรื่องผู้อพยพจะกลายเป็นเป้าให้ผู้สมัครชิงตำแหน่งประธานาธิบดีสหรัฐอเมริกาบางรายใช้ในการโจมตีเพื่อหาเสียง ทว่า ผลจากการจัดอันดับ Forbes 400 ในปีนี้นั้นกลับตรงกันข้าม เพราะมากกว่า 10% ของสมาชิกทำเนียบอภิมหาเศรษฐีอเมริกาที่ติดอันดับเป็นผู้อพยพ นับเป็นสัญญาณที่ดีของการประกอบธุรกิจในอเมริกาและอัตราการจ้างงานที่เติบโต</h2>
ท่ามกลางประเด็นวิพากษ์วิจารณ์ในวงการเมืองว่าผู้อพยพเป็นต้นเหตุของภาวะเงินไหลออกและเป็นความเสี่ยงต่อภัยก่อการร้าย ผู้อพยพกลับประสบความสำเร็จเดินหน้าสู่ความมั่งคั่งในอัตราก้าวหน้า ย้อนกลับไป 10 ปีก่อนหน้านี้ จำนวนมหาเศรษฐีชาวอพยพที่ติดทำเนียบ Forbes 400 มีเพียง 35 คน เทียบกับ 26 คนเมื่อ 20 ปีที่แล้วและ 20 คนเมื่อ 30 ปีก่อนหน้านี้ นอกจากผลผลิตจากอุดมคติแบบ American Dream จะเจริญงอกงามดังที่เห็นได้จากตัวชี้วัดความสำเร็จอย่างการจัดอันดับ Forbes 400 แต่ตัวเลขยังผลิดอกออกผลอย่างแข็งแกร่งที่สุดเท่าที่เคยผ่านมา ทรัพย์สินสุทธิในครอบครองของ 42 มหาเศรษฐีชาวอพยพมีมูลค่ารวมกัน 2.48 แสนล้านเหรียญ

ข้อมูลจาก Kauffman Foundation ระบุว่าผู้โยกย้ายถิ่นมายังสหรัฐฯ มีแนวโน้มที่จะเปิดธุรกิจมากกว่าชาวอเมริกันโดยกำเนิดเกือบ 2 เท่า Partnership for a New American Economy องค์กรอิสระไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใดก่อตั้งโดย Rupert Murdoch และ Michael Bloomberg ซึ่งติดโผรายชื่อ Forbes 400 เช่นกันรายงานว่า 28% ของการก่อตั้งธุรกิจใหม่ในสหรัฐฯ เมื่อปี 2011 เกิดขึ้นโดยผู้อพยพมาจากต่างถิ่นและการจ้างงานพนักงานชาวอเมริกันทุก 1 ใน 10 คนมาจากธุรกิจเหล่านี้และก่อให้เกิดรายได้ 7.75 แสนล้านเหรียญ แน่นอนว่าบางธุรกิจเป็นกิจการขนาดเล็ก เช่น ร้านอาหารและร้านซ่อมรถยนต์

แต่สำหรับธุรกิจอื่นๆ แล้วไม่ได้เป็นเช่นนั้น National Foundation for American Policy องค์กรวิจัยอิสระเผยว่าจากบริษัทเทคโนโลยีสหรัฐฯ ที่มีมูลค่ามากกว่า 1 พันล้านเหรียญ 87 แห่ง มี 44 แห่งจากจำนวนนี้ที่ก่อตั้งขึ้นโดยผู้ประกอบการต่างชาติซึ่งส่วนใหญ่เจ้าของธุรกิจเหล่านี้ติดโผบุคคลร่ำรวยที่สุดของอเมริกาทั้งหมดนี้ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจ ขอบคุณเทคโนโลยีที่ทำให้การปลุกปั้นธุรกิจจนเติบโตเป็นบริษัทใหญ่เป็นเรื่องง่ายกว่าเดิมซึ่งต้องยอมรับว่า ภาคธุรกิจและการประกอบกิจการที่ขับเคลื่อนเศรษฐกิจของอเมริกามาเป็นเวลานานเกือบ 250 ปีนั้น ล้วนถูกปั้นมาด้วยน้ำพักน้ำแรงจากนักธุรกิจผู้เป็นพวกอพยพมาทั้งนั้น

<img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/4b6b38e4900ec72ce227c7ac0551c065.png" alt="" />

Robert Morris เดินทางออกจาก Liverpool ตอนอายุ 13 ปี เขาเป็นผู้สนับสนุนเงินทุนในการปฏิวัติของอเมริกาและเป็นผู้ลงนามในคำประกาศอิสรภาพ (Declaration of Independence) และการประกาศใช้รัฐธรรมนูญ Stephen Girard ย้ายถิ่นฐานมาจากฝรั่งเศสและได้ก่อตั้งธนาคารซึ่งเป็นผู้ออกโรงค้ำประกันเงินกู้เกือบทั้งหมดของรัฐบาลสหรัฐฯ ในช่วงสงครามปี 1812 และได้ช่วยประเทศจากหายนะทางการเงิน John Jacob Astor นักผลิตเครื่องดนตรีหนุ่มจากเยอรมนีสร้างความมั่งคั่งจากธุรกิจค้าขนสัตว์และอสังหาริมทรัพย์ในสหรัฐฯ และขึ้นแท่นเป็นมหาเศรษฐีผู้บริจาคเงินเพื่อการกุศลมูลค่ามหาศาลที่สุดรายแรกของประเทศ Friedrich Weyerhaeuser เพื่อนร่วมชาติจากเยอรมนีไต่เต้าสู่การเป็นเจ้าของอาณาจักรธุรกิจไม้รายใหญ่ของสหรัฐฯ Andrew Carnegie เกิดในสกอตแลนด์แต่สร้างความร่ำรวยจากธุรกิจเหล็กในอเมริกา และเช่นเดียวกับ Astor ที่อุทิศเวลาช่วงบั้นปลายชีวิตให้แก่การกุศล ทางด้าน Kraft และ DuPont ผู้ก่อตั้งบริษัท Procter &amp; Gamble ก็เป็นชาวต่างชาติที่ย้ายมาตั้งรกรากในสหรัฐฯ เช่นกันจุดเริ่มต้นแรกของการอพยพย้ายประเทศแฝงไปด้วยรากฐานของความเป็นผู้ประกอบการอันเป็นการตัดสินใจเลือกเสี่ยงเพื่อมุ่งหน้าสู่ชีวิตที่ดีกว่า

โดยรวมแล้วมหาเศรษฐีผู้อพยพที่ติดอันดับ Forbes 400 แบ่งออกเป็น 2 กลุ่ม ส่วนใหญ่จัดอยู่ในกลุ่มแรกซึ่งประกอบด้วยผู้มีปูมหลังที่ต้องอพยพเพราะหนีอะไรบางอย่าง อาทิ Sergey Brin ย้ายมายังสหรัฐฯ ตอนเขาอายุ 6 ปีเพื่อหนีจากกระแสการเหยียดเชื้อชาติชาวยิว George Soros รอดชีวิตในช่วงที่กองทัพนาซีเข้ายึดครองประเทศฮังการี ส่วนครอบครัว Igor Olenicoff ถูกบีบให้ออกจากสหภาพโซเวียตหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 เนื่องจากพวกเขามีความเกี่ยวข้องกับจักรพรรดิของรัสเซีย

ส่วนอีกกลุ่มหนึ่งมีความพรั่งพร้อมและมีทางเลือกจะอยู่ในประเทศใดก็ได้ แต่มองว่าอเมริกาเป็นดินแดนที่อุดมสมบูรณ์ไปด้วยโอกาส Elon Musk เข้าเรียนในโรงเรียนเอกชนของแอฟริกาใต้ ส่วนพ่อของ Murdoch เป็นผู้จัดพิมพ์โฆษณาหนังสือพิมพ์ชาวออสเตรเลียที่ได้รับแต่งตั้งเป็นขุนนางชั้นอัศวิน ขณะที่พ่อของ Omidyar ประกอบอาชีพศัลยแพทย์ไม่ว่ามั่งมีหรือยากจน แนวคิดแบบผู้ประกอบการคือสิ่งที่เชื่อมโยงพวกเขาเข้าด้วยกัน ผู้เลือกเส้นทางมาแสวงโชคในอเมริกาชื่นชมโอกาสและเข้าใจถึงการลงมือทำจนประสบความสำเร็จอันหมายความว่าคุณไม่สามารถวาดหวังรอใครมาหยิบยื่นโอกาสหรือความเห็นใจแต่จะต้องลงมือด้วยตนเอง

<hr />

<a href="http://www.forbesthailand.com/world-detail.php?did=1392"><img class="" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/99a136a3e5de2bf069dd8d213e461986.png" alt="" width="299" height="220" />
มหาเศรษฐีผู้อพยพแห่ง Forbes 400
Thomas Peterffy และ สามี-ภรรยา ผู้ก่อตั้ง Forever 21</a>

<a href="http://www.forbesthailand.com/world-detail.php?did=1394"><img class="" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/348aeef3ac726de1ed991bf3f22de6fa.png" alt="" width="301" height="221" />
มหาเศรษฐีผู้อพยพแห่ง Forbes 400
Romesh Wadhwani และ Douglas Leone</a>

<hr />

<a href="http://goo.gl/sfeKXF">ร่วมติดตามมหาเศรษฐีผู้อพยพ ซึ่งติดในอันดับ Forbes 400 ในบทความต่อไป และร่วมติดตาม "Forbes 400 ชี้ฝันชาวอเมริกัน ยังดีอยู่" ได้ที่ Forbes Thailand ฉบับเดือนธันวาคม 2559</a>
<a href="https://goo.gl/sfeKXF"><img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/0ce5c1a4150dcc466dc17fc7774e169e.png" alt="" /></a>

Forbes 400 ชี้ ฝันชาวอเมริกัน ยังดีอยู่

<h2>Thomas Peterffy เกิด ณ ห้องชั้นใต้ดินของโรงพยาบาล ใน Budapest เมื่อวันที่ 30 กันยายน 1944 แม่ของเขาถูกเคลื่อนย้ายไปที่นั่นหลังจากกองทัพโซเวียตเปิดปฏิบัติการการโจมตีทางอากาศ หลังโซเวียตปลดปล่อยฮังการีจากการปกครองของกองทัพนาซี ฮังการีกลับกลายมาตกอยู่ภายใต้อาณัติของเผด็จการในอีกรูปแบบหนึ่งซึ่งก็คือ การปกครองโดยพรรคคอมมิวนิสต์ Peterffy และครอบครัวซึ่งสืบเชื้อสายมาจากตระกูลชั้นสูงสูญสิ้นทุกอย่าง “พวกเราประหนึ่งเหมือนนักโทษ” เขากล่าว</h2>
ในฐานะเด็กหนุ่ม Peterffy มีความฝันที่จะเป็นอิสระจากชีวิตที่เสมือนอยู่ในคุกที่นั่นด้วยการมุ่งหน้าสู่อเมริกาในวัย 20 ปี เขาวางแผนเพื่อหลบหนีในเวลานั้นชาวฮังกาเรียนสามารถยื่นขอวีซ่าระยะสั้นเพื่อไปเยี่ยมญาติในเยอรมนีตะวันตกซึ่งเขาได้ใช้เรื่องนี้ให้เป็นประโยชน์เช่นเดียวกับผู้อพยพเข้าอเมริกาอย่างผิดกฎหมายหลายล้านคนในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เมื่อวีซ่าหมดอายุลงเขาไม่ได้เดินทางกลับประเทศบ้านเกิด แต่มุ่งหน้าสู่ประเทศอเมริกา เที่ยวบินของ Peterffy ลงแตะพื้นที่สนามบินนานาชาติ John F. Kennedy ใน New York เมื่อเดือนธันวาคม 1965 เขาทั้งไม่มีเงินติดตัวและพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ มีเพียงกระเป๋าเดินทางใบเดียวที่ใส่เสื้อผ้า หนังสือคู่มือการสำรวจและรังวัดไม้บรรทัดและภาพวาดของบรรพบุรุษ

เขาเดินทางไปยัง Spanish Harlem ซึ่งเป็นย่านที่ผู้อพยพชาวฮังกาเรียนตั้งหลักแหล่งเป็นชุมชนขนาดเล็ก เขาอาศัยอยู่ในอะพาร์ตเมนต์ที่เก่าทรุดโทรมและย้ายหลักแหล่งไปเรื่อย เขามีความสุขแต่ก็มีความหวาดกลัวอยู่ลึกๆ “มันเป็นเรื่องใหญ่ที่ต้องจากบ้านจากเมือง ทิ้งวัฒนธรรมและภาษาที่ใช้สื่อสาร” เขากล่าว “แต่ผมเชื่อว่าในอเมริกา ผู้ที่ทุ่มเททำงานหนักจะได้รับผลตอบแทนที่คุ้มค่า ซึ่งนั่นแสดงให้เห็นว่าคุณค่าของคนวัดกันที่ความสามารถและความมุ่งมั่นสู่ความสำเร็จ ดินแดนนี้คือสวรรค์แห่งโอกาสที่ไร้ข้อจำกัด”

แล้วก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ เขาได้งานในตำแหน่งพนักงานเขียนแบบของบริษัทผู้ให้บริการด้านงานสำรวจแห่งหนึ่ง ตอนที่บริษัทลงทุนซื้อคอมพิวเตอร์ “ไม่มีใครรู้ว่าจะใช้งานอย่างไร ผมจึงอาสาเป็นผู้ทดลอง” เขากล่าว เขาเชี่ยวชาญอย่างรวดเร็วและหลังจากนั้นไม่นานก็ได้งานใหม่เป็นนักเขียนโปรแกรมให้กับบริษัทที่ปรึกษาด้านการเงินขนาดเล็กแห่งหนึ่งซึ่งเขาได้พัฒนาระบบซื้อขายผ่านโปรแกรมอัตโนมัติขึ้นในช่วงปลายทศวรรษ 1970 Peterffy สะสมเงินได้ประมาณ 2 แสนเหรียญและตัดสินใจเปิดบริษัทซึ่งเป็นผู้ริเริ่มการใช้ระบบซื้อขายหุ้นแบบอิเล็กทรอนิกส์ก่อนที่ตลาดหลักทรัพย์จะพัฒนาเข้าสู่ยุคดิจิทัลเสียอีก

ในช่วงทศวรรษที่ 1990 เขาเริ่มหันทิศมาสู่การเป็นผู้ให้บริการฝั่งซื้อขายหลักทรัพย์ โดยก่อตั้ง Interactive Brokers Group ซึ่งมีมูลค่าตามราคาตลาดอยู่ที่ 1.4 หมื่นล้านเหรียญ ในปัจจุบัน Peterffy วัย 72 ปีมีมูลค่าทรัพย์สินราว 1.26 หมื่นล้านเหรียญ

<img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/4e7745cd7826e2895db0dca854b3e260.png" alt="" />

Thomas Peterffy คือหนึ่งในแบบอย่างผู้ประสบความสำเร็จจากการเดินตามความฝันแบบ American Dream เช่นเดียวกับ Sergey Brin ผู้ก่อตั้ง Google (มูลค่าทรัพย์สิน 3.75 หมื่นล้านเหรียญ), Pierre Omidyar ผู้ก่อตั้ง eBay (8.1 พันล้านเหรียญ) และ Elon Musk ผู้ก่อตั้ง Tesla และ SpaceX (1.16 หมื่นล้านเหรียญ) ไปจนถึง Rupert Murdoch, George Soros, Jerry Yang, Micky Arison, Patrick Soon-Shiong, Jan Koum, Jeff Skoll, Jorge Perez, Peter Thiel รวมถึงอีกหลายสิบคนที่อพยพไปยังสหรัฐฯ ที่ได้รับสิทธิ์เป็นพลเมืองอเมริกันและก้าวเข้าสู่ทำเนียบมหาเศรษฐี Forbes 400 ผู้ครองตำแหน่ง 42 รายในทำเนียบ

การจัดอันดับ Forbes 400 ตกเป็นของชาวอพยพที่ได้เปลี่ยนสถานะเป็นคนอเมริกัน จำนวนดังกล่าวคิดเป็น 10.5% จากผู้ติดอันดับทั้งหมด ซึ่งนับเป็นตัวเลขที่แข็งแกร่งเมื่อเทียบกับข้อมูลที่ชี้ว่าผู้อพยพมีสัดส่วนเพียง 6% จากจำนวนประชากรในสหรัฐฯ (หากนับรวมผู้ที่ไม่ได้ถือสัญชาติอเมริกัน 13% ของประชากรที่อยู่อาศัยในสหรัฐฯ เกิดในต่างประเทศ ทั้งนี้ มหาเศรษฐีซึ่งไม่ได้ถือสัญชาติอเมริกันก็ติดอันดับด้วยเช่นกัน อย่างเช่น Hamdi Ulukaya เจ้าของธุรกิจโยเกิร์ตและ Adam Neumann ผู้ก่อตั้ง WeWork เนื่องจากเล่มพาสปอร์ตระบุว่าพวกเขาถือสัญชาติต่างถิ่น ทำให้พวกเขาอยู่ในข่ายพิจารณาจัดอันดับ 400 มหาเศรษฐีผู้ร่ำรวยที่สุดของอเมริกา แต่พวกเขายังคงดำเนินธุรกิจและสร้างงานในสหรัฐฯ)

<img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/97959ef8f241433b05953a1c125ae842.png" alt="" />

ด้าน Do Won Chang และ Jin Sook ภรรยาของเขาลงแตะผืนแผ่นดินสหรัฐฯ ณ ท่าอากาศยาน LAX ในวันเสาร์หนึ่งของปี 1981 ซึ่งเป็นปีเดียวกับที่เกาหลีใต้ประกาศยกเลิกกฎอัยการศึก ด้วยความรู้เพียงชั้นมัธยมปลาย เขาลงมือหางานจากประกาศรับสมัครงานตามหน้าหนังสือพิมพ์ทันที เขาได้ไปสัมภาษณ์งานที่ร้านกาแฟในท้องถิ่นแห่งหนึ่งและเริ่มทำงานในเช้าวันจันทร์โดยรับหน้าที่ล้างจานและเตรียมอาหาร “ผมได้รับค่าแรงในอัตราค่าจ้างขั้นต่ำ…ซึ่งไม่เพียงพอต่อการดำรงชีพ”

ดังนั้นเขาจึงทำงานเพิ่มอีกวันละ 8 ชั่วโมงที่ปั๊มน้ำมันและเริ่มธุรกิจบริการทำความสะอาดสำนักงานแห่งเล็กๆ ซึ่งกว่างานจะเลิกก็ปาเข้าไปเที่ยงคืน ส่วนทางด้าน Jin Sook ทำงานในร้านเสริมสวยขณะกำลังทำหน้าที่เติมน้ำมัน Chang สังเกตเห็นว่าลูกค้าที่ทำธุรกิจเสื้อผ้าส่วนใหญ่ขับรถหรูดูดี สิ่งนี้สร้างแรงบันดาลใจให้เขาสมัครเข้าทำงานในร้านจำหน่ายเสื้อผ้า หลังจากนั้น 3 ปีเมื่อเขาและ Jin Sook รวบรวมเงินได้ 11,000 เหรียญ

พวกเขาตัดสินใจเปิดร้านเสื้อผ้าแฟชั่นขนาดพื้นที่ 900 ตารางฟุตและตั้งชื่อร้านว่า Fashion 21 ยอดขายในปีแรกแตะ 700,000 เหรียญ สองสามีภรรยาเริ่มขยายกิจการโดยเปิดสาขาใหม่ทุก 6 เดือนและท้ายที่สุดได้เปลี่ยนชื่อเครือธุรกิจเป็น Forever 21 ปัจจุบันพวกเขามีมูลค่าทรัพย์สินราว 3 พันล้านเหรียญ

“ผมมาที่นี่แบบแทบจะตัวเปล่า” Chang กล่าว “ผมซาบซึ้งในบุญคุณของประเทศอเมริกาเสมอสำหรับโอกาสที่มอบให้กับผม”

<img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/dfd8ce22be3772624d711d68792b161c.png" alt="" />

<img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/b4a260be8a1fae6024722163b4df3fdb.png" alt="" />

<hr />

<a href="http://www.forbesthailand.com/world-detail.php?did=1389"><img class="" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/0c803e8be5a810a6d7edbf701fc60e0b.png" alt="" width="259" height="191" />
Forbes 400 ชี้ ฝันชาวอเมริกัน ยังดีอยู่</a>

<a href="http://www.forbesthailand.com/world-detail.php?did=1394"><img class="" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/348aeef3ac726de1ed991bf3f22de6fa.png" alt="" width="258" height="190" />
มหาเศรษฐีผู้อพยพแห่ง Forbes 400
Romesh Wadhwani และ Douglas Leone</a>

<hr />

<a href="http://goo.gl/sfeKXF">คลิ๊กเพื่ออ่าน "Forbes 400 ชี้ฝันชาวอเมริกัน ยังดีอยู่" ได้ที่ Forbes Thailand ฉบับเดือนธันวาคม 2559</a>
<a href="https://goo.gl/sfeKXF"><img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/0ce5c1a4150dcc466dc17fc7774e169e.png" alt="" /></a>

มหาเศรษฐีผู้อพยพแห่ง Forbes 400 Thomas Peterffy และ สามี-ภรรยา ผู้ก่อตั้ง Forever 21

<h2>อเมริกายังมีข้อได้เปรียบตามธรรมชาติที่ช่วยอธิบายถึงสาเหตุที่ผู้อพยพจำนวนมากสามารถพลิกชีวิตสู่เส้นทางมหาเศรษฐี อันเนื่องจากระบบการศึกษาของสหรัฐฯ มีความโดดเด่นมาอย่างต่อเนื่องเป็นเวลานานและได้ดึงดูดคนรุ่นหนุ่มสาวที่ฉลาดหลักแหลมและเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นจากทั่วทุกมุมโลกในช่วง 2-3 ทศวรรษที่ผ่านมา เส้นทางสู่การเป็นมหาเศรษฐีง่ายกว่าอดีตอย่างมาก เริ่มจากมุ่งสู่อเมริกาเพื่อเรียนต่อมหาวิทยาลัย ตกหลุมรักประเทศนี้ไปจนถึงโอกาสที่ได้รับ (รวมไปถึงตกหลุมรักคู่สมรสในอนาคต) ตัดสินใจอยู่ต่อหลังเรียนจบและนำประสบการณ์ความรู้เหล่านั้นไปสร้างสรรค์นวัตกรรมทางธุรกิจ (และตำแหน่งงาน) ที่ปูทางความมั่งคั่งสู่อันดับมหาเศรษฐี Forbes 400</h2>
จำนวนผู้อพยพเข้าสู่อเมริกาซึ่งมีการศึกษาตั้งแต่ระดับมหาวิทยาลัยขึ้นไปเติบโตเพิ่มขึ้น 78% นับจากปี 2000 ถึง 2014 และในปัจจุบันผู้อพยพที่มีอายุตั้งแต่ 25 ปีขึ้นไปมีการศึกษาระดับปริญญาตรีหรือสูงถึงเกือบ 30% จากข้อมูลของ Migrant Policy Institute ตัวเลขดังกล่าวมีสัดส่วนใกล้เคียงกับประชากรวัยผู้ใหญ่ชาวสหรัฐฯ ที่เกิดในประเทศ และสัดส่วนของผู้อพยพเหล่านี้ได้ศึกษา 4 วิชาในหลักสูตรบูรณาการหรือที่เรียกว่า STEM (ประกอบด้วยวิชาวิทยาศาสตร์ เทคโนโลยีวิศวกรรมศาสตร์ และคณิตศาสตร์) ซึ่งช่วยผลักดันทักษะในการสร้างความมั่งคั่งในโลกธุรกิจยุคใหม่ยังมีสัดส่วนที่สูงจนน่าประหลาดใจ ในปี 2011 ผู้อพยพยังเป็นเจ้าของสิทธิบัตร 3 ใน 4 จากทรัพย์สินทางปัญญาทั้งหมดที่คิดค้นขึ้นใน 10 อันดับมหาวิทยาลัยที่ได้รับสิทธิบัตรมากที่สุดของประเทศ

<img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/baad15f5d786d42ba0705c4cfa091da3.png" alt="" />

Romesh Wadhwani คือหนึ่งในตัวอย่างผู้ที่ผ่านเส้นทางสู่การเป็นเศรษฐีดังกล่าวเขาเข้าศึกษาปริญญาตรีที่ IIT Bombay วิทยาลัยด้านเทคโนโลยีชั้นนำของอินเดียแต่ในปี 1969 เดินทางไปยังอเมริกาเพื่อเรียนต่อปริญญาเอกที่ Carnegie Melon เขาตั้งรกรากใช้ชีวิตอยู่ที่อเมริกาและก่อร่างสร้างความมั่งคั่ง 3 พันล้านเหรียญจากการก่อตั้ง Aspect Development บริษัทซอฟต์แวร์และ Symphony Technology Group บริษัทเพื่อการลงทุนนอกตลาดที่มุ่งเน้นธุรกิจเทคโนโลยี “มันเป็นเรื่องที่แทบเป็นไปไม่ได้สำหรับผมที่จะเปิดบริษัทของตัวเองที่อินเดียในช่วงเวลานั้นเนื่องจากไม่มีการสนับสนุนผู้ประกอบการ” Wadhwani กล่าว “ในสหรัฐฯ ทุกคนมีอิสระที่จะมีความฝันอันยิ่งใหญ่ มีอิสระที่จะคว้าความสำเร็จด้วยการแลกหยาดเหงื่อและความทุ่มเท โดยไม่ต้องมีพื้นฐานครอบครัวที่พรั่งพร้อม มั่งคั่งร่ำรวยมาก่อนหรือเป็นที่นับหน้าถือตามีฐานะทางสังคม”

<img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/058914a7b0508210edd01f6ddbe579a6.png" alt="" />

Douglas Leone มหาเศรษฐีผู้ติดโผรายชื่อใน Forbes 400 เป็นอีกหนึ่งคนที่จุดเปลี่ยนในชีวิตมาจากการศึกษาในอเมริกา เขากำลังเรียนชั้นมัธยมต้นในอิตาลีตอนเดินทางออกจากประเทศเมื่อปี 1968 พ่อแม่ของเขาวาดภาพความสำเร็จในอนาคตของเขาที่รวมถึง “การมีชีวิตในระดับสังคมที่สูงขึ้นซึ่งเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ในยุโรป” เขาลงท้ายด้วยการจบปริญญาตรีจาก Cornell และศึกษาต่อ ปริญญาโทที่ Columbia และ MIT

“American Dream จะเป็นจริงได้ถ้าคุณใช้ประโยชน์จากโอกาสอย่างเต็มที่” เขากล่าว “ผมใช้การศึกษาเป็นใบเบิกทางที่จะนำพาผมเข้าไปหาโอกาส” Leone เคยเป็นพนักงานขายในบริษัทต่างๆ เช่น Sun Microsystems และ Hewlett-Packard ก่อนที่จะเริ่มงานกับธุรกิจเงินร่วมลงทุน Sequoia Capital ในปี 1988 เขาได้รับแต่งตั้งเป็นหุ้นส่วนผู้จัดการของบริษัทเมื่อปี 1996 ในช่วงที่เขาดำรงตำแหน่ง Sequoia ได้ลงทุนใน Google, YouTube, Zappos, LinkedIn และ WhatsApp และมีบทบาทสำคัญในการสร้างงานจำนวนมาก “ถ้าให้ผมเลือกเดิมพันว่าบริษัทที่เราได้ร่วมลงทุนสร้างงานได้มากกว่าหรือน้อยกว่า 1 ล้านตำแหน่ง ผมเลือกข้างมากกว่า” เขากล่าว

ปัจจุบัน Leone มีมูลค่าทรัพย์สินตามการประเมิน 2.7 พันล้านเหรียญ เขากล่าวว่าการอพยพย้ายถิ่นฐานให้ประสบการณ์ที่หาค่าประเมินไม่ได้ “การเป็นผู้อพยพทำให้คุณมีแรงกระตุ้นและเป็นสิ่งที่ไม่เคยจางหายไป ผมยังคงรู้สึกถึงพลังนั้นจนกระทั่งทุกวันนี้” เขากล่าว

“ความล้มเหลวไม่ใช่ทางเลือกผมบอกลูกๆ ว่าสิ่งเดียวที่ผมให้พวกเขาไม่ได้คือความรู้สึกสิ้นหวังและผมขอโทษในเรื่องนี้” เขาพูดจากประสบการณ์ของคนที่ประสบความสำเร็จอย่างรวดเร็ว

<hr />

<a href="http://www.forbesthailand.com/world-detail.php?did=1389"><img class="" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/0c803e8be5a810a6d7edbf701fc60e0b.png" alt="" width="287" height="211" />
Forbes 400 ชี้ ฝันชาวอเมริกัน ยังดีอยู่</a>

<a href="http://www.forbesthailand.com/world-detail.php?did=1392"><img class="" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/99a136a3e5de2bf069dd8d213e461986.png" alt="" width="289" height="213" />Forbes 400
มหาเศรษฐีผู้อพยพแห่ง Forbes 400
Thomas Peterffy และ สามี-ภรรยา ผู้ก่อตั้ง Forever 21</a>

<hr />

<a href="http://goo.gl/sfeKXF">คลิ๊กเพื่ออ่านฉบับเต็ม "Forbes 400 ชี้ฝันชาวอเมริกัน ยังดีอยู่" ได้ที่ Forbes Thailand ฉบับเดือนธันวาคม 2559</a>
<a href="https://goo.gl/sfeKXF"><img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/0ce5c1a4150dcc466dc17fc7774e169e.png" alt="" /></a>

มหาเศรษฐีผู้อพยพแห่ง Forbes 400 Romesh Wadhwani และ Douglas Leone

<h2>Shalid Khan มหาเศรษฐีชาวปากีสถาน อีกหนึ่งมหาเศรษฐีผู้เดินทางสู่แผ่นดินอเมริกา แม้ประเทศแรกในความคิดที่เขาต้องการย้ายเข้าไปตั้งถิ่นฐานน่าจะเป็นสหราชอาณาจักร “แต่อเมริกาคือดินแดนสู่ความรอดอันศักดิ์สิทธิ์สำหรับผมเสมอมา”</h2>
<img class="" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/f0b0377ab1f6214cd1f1dc7e91d9fe4e.jpg" alt="" width="338" height="487" />

มกราคมปี 1967 Khan เดินทางถึงสนามบิน JFK ซึ่งนับเป็นด่านปราการเข้าสู่อเมริกาในยุคนั้น เขาต่อเครื่องเพื่อไปลงที่ Chicago แต่พายุหิมะทำให้เที่ยวบินของ Khan วัย 16 ปีต้องเปลี่ยนเส้นทางลงจอดที่ St. Louis แทนและนั่งรสบัสต่อไปยัง University of Illinois ใน Champaign ซึ่งเขาสมัครเข้าเรียนในระดับปริญญาตรี ทั้งเนื้อทั้งตัวเขามีเงินอยู่ 500 เหรียญ Khan ได้งานทำหลังเลิกเรียนเป็นพนักงานล้างจานในกะกลางคืนด้วยค่าแรงชั่วโมงละ 1.20เหรียญ “ผมตื้นตันใจมากจนอธิบายไม่ถูก คุณจะไม่สามารถหางานเช่นนี้ได้ในประเทศที่ผมจากมา” เขากล่าว “ความคิดที่แล่นเข้ามาในสมองคือ ว้าว! ผมทำงานได้ ผมสามารถยืนบนลำแข้งตัวเองผมกำหนดชะตาชีวิตของตัวเองได้”

<img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/7000b34da5895ab8ec84f275d856f555.jpg" alt="" />

<img class="" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/ed9c2470cf592287984c2cd515c040cf.jpg" alt="" width="627" height="434" />

หลังจากนั้น Khan ได้เข้าทำงานในตำแหน่งผู้จัดการแผนกวิศวกรรมของบริษัทผู้ผลิตชิ้นส่วนยานยนต์ Flex-NGate ในอีกไม่กี่ปีให้หลัง เขาได้นำเงินเก็บในบัญชีและเงินกู้จากหน่วยงาน SmallBusiness Administration รวมกัน 16,000 เหรียญเพื่อก่อตั้งธุรกิจผลิตแผงกันชนรถยนต์ป้อนให้กับบริษัทยานยนต์ ในที่สุดเขาสามารถซื้อกิจการ Flex-N-Gate ต่อจากอดีตนายจ้าง ขณะนี้บริษัทของเขาสร้างรายได้ปีละ 6.1 พันล้านเหรียญและจ้างพนักงานกว่า 12,000 คนในสหรัฐฯ โรงงานใน Detroit ของเขาซึ่งอยู่ระหว่างการก่อสร้างจะต้องการพนักงานมากถึง 1,000 คนซึ่งจะได้รับอัตราค่าจ้างชั่วโมงละ 25 เหรียญ จากการประเมิน Khan มีมูลค่าทรัพย์สินราว 6.9 พันล้านเหรียญ ในอีกแง่มุมหนึ่ง อาจเรียกได้ว่าเขาโยกย้ายถิ่นฐานไปยังสหราชอาณาจักรเช่นกัน เขาควักกระเป๋าซื้อสโมสรทีมฟุตบอล Fulham ของอังกฤษ แต่อย่าหาว่าลำเอียงเพราะเขายังเป็นเจ้าของทีมกีฬาอันเป็นที่โปรดปรานของมหาเศรษฐีและบ่งบอกถึงความเป็นอเมริกันอย่างยิ่งนั่นก็คือทีมอเมริกันฟุตบอลจากลีก NFL อย่าง Jacksonville Jaguars

<img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/2edd34d5a02981d8f413aebc97b27425.jpg" alt="" />

Andrew Cherng เกิดในประเทศจีน เขาผ่านประสบการณ์อันเป็นจุดเด่นของอเมริกาที่มุ่งเน้นความรู้ความสามารถของคนเป็นหลักในลักษณะคล้ายกัน เขาเดินทางมายัง Baldwin รัฐ Kansas เมื่อปี 1966 เนื่องจากได้ทุนเข้าเรียนที่ Baker University ในสาขาคณิตศาสตร์ เขาเคยเรียนมัธยมปลายที่ญี่ปุ่นแต่พบว่า “เป็นเรื่องยากสำหรับคนจีนที่จะเข้ากับคนญี่ปุ่น” หนึ่งปีหลังจากนั้นเขาได้พบกับนักศึกษาเข้าใหม่ปี 1 สัญชาติเมียนมาชื่อ Peggy ซึ่งต่อมาพวกเขาได้แต่งงานกัน “ผมไม่ได้มีทรัพย์สินเงินทองอะไรตอนที่มาถึง” Cherng กล่าว “สิ่งที่เป็นพลังผลักดันผมคือการที่ผมยากจน”

ในปี 1973 Cherng เปิดร้านอาหาร Panda Inn ใน California ร่วมกับพ่อของเขาซึ่งเป็นหัวหน้าเชฟที่อพยพตามมาสมทบ หลังจากนั้น 10 ปีเขาและ Peggy ภรรยาเปิด Panda Express สาขาแรกที่ศูนย์การค้าใน Glendale รัฐ California ด้วยความรู้ระดับปริญญาเอกสาขาวิศวกรรมไฟฟ้าและประสบการณ์จากการเป็นวิศวกรด้านพัฒนาซอฟต์แวร์สำหรับการบินและอวกาศ เธอได้นำสิ่งเหล่านี้มาใช้ในการปลุกปั้นหนึ่งในเครือธุรกิจอาหารจานด่วนที่ใหญ่ที่สุดของสหรัฐฯ ซึ่งมีสาขากว่า 1,900 แห่งและกวาดรายได้ปีละ 2.4 พันล้านเหรียญ ธุรกิจของครอบครัว Cherng มีพนักงานกว่า 30,000 คน และระดมเงินทุนมากกว่า100 ล้านเหรียญเพื่อการกุศล “ที่อเมริกาไม่มีสิ่งใดจะหยุดคุณได้นอกจากตัวคุณเอง”Cherng กล่าว

<img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/89aabc4af4d47b09e4ba6dc8869d9e65.jpg" alt="" />

<img class="" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/7538436a7d87fe263736f130ad5cc5f3.jpg" alt="" width="563" height="375" />

อย่างไรก็ตาม เป็นที่น่าสนใจว่านอกจาก มหาเศรษฐีผู้อพยพ 42 รายจะติดทำเนียบ Forbes 400 แล้ว บุคคลมั่งคั่งอีก 57 คนที่ติดอันดับยังเป็นเหล่าทายาทของผู้ย้ายถิ่นฐานมายังสหรัฐฯ หรือคิดเป็น 14% จากผู้ติดอันดับทั้งหมด (เทียบกับทายาทของคนเชื้อสายอเมริกันอายุเกิน 18 ปีซึ่งอยู่ที่ 6%) สิ่งสำคัญอีกข้อหนึ่งก็คือ ท่ามกลางประเด็นปัญหาที่ร้อนแรงในสหรัฐฯ ดินแดนแห่งผู้อพยพแห่งนี้ยังคงอ้าแขนยอมรับคนจากต่างแดน ผลสำรวจ ปี 2016 โดย Pew Research ชี้ว่าชาวอเมริกัน 59% มองว่าผู้อพยพ “ช่วยให้ประเทศแข็งแกร่งขึ้นเพราะความทุ่มเทตั้งใจทำงานและความสามารถของพวกเขา” (ขณะที่ 33% คิดว่าผู้อพยพ “สร้างภาระให้กับประเทศ”) พลเมืองของเราเข้าใจอย่างลึกซึ้งว่าแรงงานอพยพคือปัจจัยกดดันต่ออัตราค่าจ้างตลาดแรงงานที่ขาดทักษะฝีมือ แต่เทียบไม่ได้กับประโยชน์ที่ได้รับจากความสามารถของพวกเขาในการผลักดันให้ธุรกิจเติบโตและเกิดการจ้างงาน

ทว่า กระแสการอพยพกำลังเผชิญกับกำแพงอุปสรรค สหรัฐฯ ได้เพิ่มความเข้มงวดในการขอวีซ่าสำหรับผู้ประกอบอาชีพที่มีทักษะความสามารถ (วีซ่าทำงานประเภท H-1B) ทั้งนี้ สหรัฐฯ ได้กำหนดจำนวนโควต้าวีซ่าทำงานสำหรับชาวต่างชาติที่มีความเชี่ยวชาญพิเศษไว้เท่าเดิมตั้งแต่ปี 2004 แม้ว่าจำนวนผู้ยื่นสมัครขอวีซ่าจะมีจำนวนสูงกว่าโควต้าที่กำหนดอย่างมาก อันที่จริงแล้ว การยื่นขอวีซ่าจากรัฐบาลครบจำนวนโควต้าที่กำหนดตั้งแต่ 5 วันแรกที่เปิดให้ยื่นคำร้องทุกปี นับจากปี 2014 ซึ่งช่วงเวลานั้นเป็นจังหวะที่เศรษฐกิจโลกเอื้อต่อโอกาส (หรืออย่างน้อยช่องทางดิ้นรนสู่ความสำเร็จ) สำหรับนักศึกษาต่างแดนที่เพิ่งเรียนจบจากที่นี่หมาดๆ นั่นหมายความว่าเรากำลังดึงดูดทรัพยากรบุคคลที่เก่งและฉลาดที่สุดของโลกเข้ามาในประเทศ เปิดโอกาสให้พวกเขาเรียนรู้ในระบบการศึกษาที่ดีที่สุดของเรา จากนั้นก็เตะพวกเขาออกจากประเทศเพื่อให้มาแข่งขันกับเราทั้งที่ไม่ได้เต็มใจ

ดังนั้น สิ่งที่ควรทำคืออะไร? เราถามหาคำตอบจากมหาเศรษฐีจากอันดับ Forbes 400 ที่อพยพมาจากต่างแดนซึ่งรวมถึง Peterffy, Khan, Wadhwani และ Cherng แม้พวกเขาจะมีปูมหลังความเป็นมาแตกต่างกัน แต่จะพบว่าพวกเขามีความตรงกันในหลักการกว้างๆ 3 ประการ

ประการแรก ผู้อพยพที่มีการศึกษาและความตั้งใจสูงควรได้รับการสนับสนุนให้เข้ามายังสหรัฐฯ ไม่ใช่ถูกขัดขวาง (ประธานาธิบดี Obama เสนอร่างกฎหมายเพื่ออนุญาตให้ผู้ประกอบการชาวต่างชาติเข้ามาทำธุรกิจได้ง่ายขึ้น โดยจะได้รับวีซ่าสำหรับ “ธุรกิจสตาร์ทอัพ” ถ้าหากได้รับเงินทุนตั้งแต่ 100,000 เหรียญขึ้นไปจากกลุ่มนักลงทุนที่ระบุตามเงื่อนไข แต่แผนนี้ไม่ผ่านความเห็นชอบจากสภาคองเกรสแผนร่างฉบับใหม่ซึ่งแก้เกมด้วยการออกกฎที่ไม่ต้องผ่านการอนุมัติจากสภาคองเกรสเพิ่งประกาศโดย Department of Homeland Security เมื่อไม่นานมานี้จะอนุมัติวีซ่าประเภทชั่วคราวให้กับคนต่างชาติที่ถือครองหุ้นส่วนใหญ่และมี “บทบาทสำคัญในการบริหารงาน” ในธุรกิจสตาร์ทอัพสัญชาติอเมริกัน) ส่วนข้อที่สอง การเดินทางข้ามชายแดนควรมีมาตรการที่เข้มงวดมากขึ้นเพื่อป้องกันการลอบเข้าเมืองอย่างผิดกฎหมาย และ ประการสุดท้าย ควรจัดหาช่องทางให้ผู้อพยพเข้าเมืองแบบผิดกฎหมายแต่พำนักอาศัยอยู่ในสหรัฐฯ มานานแล้วสามารถเปลี่ยนสถานะเป็นพลเมืองอย่างถูกต้อง ซึ่งรวมถึงการขึ้นทะเบียนเป็นพลเมือง การจ่ายภาษีและปฏิบัติตามกฎหมายบางทีสิ่งนี้อาจช่วยนำทางสู่ฉันทามติที่ทุกฝ่ายเห็นพ้องกันซึ่งจะทำให้มั่นใจว่า American Dream ในอุดมคติจะยังคงอยู่ตลอดไป จะมีอะไรเหมาะเจาะไปกว่าการที่ร่างนโยบายนวัตกรรมแห่งชาติเพื่อสร้างเศรษฐกิจให้เติบโตมูลค่าหลายพันล้านเหรียญนี้เกิดขึ้นจากแนวคิดของผู้อพยพเช่นกัน

<hr />

<a href="http://www.forbesthailand.com/world-detail.php?did=1389"><img class="" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/0c803e8be5a810a6d7edbf701fc60e0b.png" alt="" width="242" height="178" />
Forbes 400 ชี้ ฝันชาวอเมริกัน ยังดีอยู่</a>

<a href="http://www.forbesthailand.com/world-detail.php?did=1392"><img class="" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/99a136a3e5de2bf069dd8d213e461986.png" alt="" width="244" height="180" />
มหาเศรษฐีผู้อพยพแห่ง Forbes 400
Thomas Peterffy และ สามี-ภรรยา ผู้ก่อตั้ง Forever 21</a>

<a href="http://www.forbesthailand.com/world-detail.php?did=1394"><img class="" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/348aeef3ac726de1ed991bf3f22de6fa.png" alt="" width="242" height="178" />
มหาเศรษฐีผู้อพยพแห่ง Forbes 400
Romesh Wadhwani และ Douglas Leone </a>

<hr />

<a href="http://goo.gl/sfeKXF">คลิ๊กเพื่ออ่านฉบับเต็ม "Forbes 400 ชี้ฝันชาวอเมริกัน ยังดีอยู่" ได้ที่ Forbes Thailand ฉบับเดือนธันวาคม 2559</a>
<a href="https://goo.gl/sfeKXF"><img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/0ce5c1a4150dcc466dc17fc7774e169e.png" alt="" /></a>

News

Forbes lists

World

Leaderboard

Commentaries

Forbes life

Events